Hard verward

In stille welwillige nacht gaan woorden door me heen die met gister te maken hebben. Begon best gezellig met een vriendelijke buurman die de heg snoeide voor het hele straatje. We dronken thee en babbelden wat. Een eenzaam lief. Een ex. Een liefste. Zelden was ik zo rijk met het aantal vrienden. Das mooi en complex tegelijk. Ik hou graag overzicht en had toch aardig elk ingedeeld in eigenschap. Kwam zonder meer tot inzicht dat we allen, ja wij allen, de mensheid eigenlijk allen eigenlijk gestoord zijn. Kwetsbaar en beinvloedbaar bovendien. Sommigen prettig gestoord, dan weer een soort wrede gekkigheid. Komt voort uit pijnen denk ik dan maar met het wijze malle moede hoofd. Het Leven is harder dan ik hebben kan. Mijn pijn is zo groot, werd bijna mijn dood.. Verward. Hard. Hart. Het overzicht verdampt. Als bootje op open zee... Het gevoel herken ik zo goed. Geen enkele vanzelfsprekendheid nog meer. Geen zekerheid. Helderheid. Een rauwe ziel spreekt. "Vind ik verdriet mooi?" vraag ik mezelf af. Woorden schieten door me heen als lyrische parels die helder de feiten noemen die razen in het ruime gekwelde hart.. Wat is waar? Waar is anker gebleven? Huis, haard, hoofd, hart, hoop... Lief, liefde, liefste, lieveling, lieven? Ik ben het kwijt. Alleen loop ik langs de grachten. Ik wil ook alleen zijn. Ben niks eenzaam, want de oude prachtige panden vervullen mij met hun aanwezigheid en schoonheid. Ik groet hen en geniet van hun gezelschap. De stad omarmt me.. Graag bleef ik er dwalen. Naast mij zie ik een vrind, die ook zo graag alleen over grachten loopt. Hij is er niet, maar is er wel. Ik heb een rijk hart en een rijk leven. Toch is het verdriet soms zo groot, dat tranen te weinig zijn.. En ik vraag me af wat te doen.. Er rest me niets anders dan alles op z'n beloop te laten, wat te praten en opnieuw het Leven te vertrouwen. Mijn bondgenoot is nu mijn huis, mijzelf en mijn pen om te overleven. Thats all. Misschien past melancholie bij mij. En treurnis. Ik groet ze maar. Toch is het loodzwaar. En daar moet ik mee dealen. Heb maar besloten om me niet meer te binden, want de kans om opnieuw te scheiden kan ik niet aan. De laatste kracht in deze gebruik ik om mijn scheiding van de aarde te verwerken. Iets waar geen mens aan ontkomt. Maar een lief/ liefde?? Veel te riskant. Te veel barsten in het lieve hart. Dus ben ik alleen en leef op het scherpst van de snede.. Goddank heb ik het over het algemeen heel goed met mezelf en zie nog geen necrologie verschijnen. Het zal z'n tijd wel duren. Verbaas me over veerkracht, vragen, veelheid, vervulling en fletse ledigheid. Muze is lief. Ik jank. Ik typ. De stilte is een weldaad. De taal een prachtig instrument om mijn gevoel en gedacht te tonen. Talrijk zijn ze, mijn vrienden. Toch is er geen enkel die.. Voel me als een pelgrim op stille route. Het kan niet anders. Het is fraai om door alle verwarring heen mezelf steeds beter te leren kennen. Met alle verwarring moet ik zeggen. Ik kijk naar het zootje. Soms treur ik wat. Soms laat ik het. Soms vergeet ik het even. Soms zie ik het niet. Toch wil ik blijven geloven in een wijsheid achter de werkelijkheid. Een vriendelijke natuur. Een plan, zo je wil. Maar begrijpen doe ik het niet. Ik lijd. And thats all for the moment.