Voorbij het verhaal
Lieve mensen,
Dit wordt een unicum! Mijn honderdste blog!
En deze blog zal ook in een ander opzicht uniek zijn:
Ten eerste merk ik dat het hoofdstuk 'kanker' nu is wegge-ebt en dat ik het achter me laat en verlang om verder te gaan met mijn leven. Het speelt geen grootse rol meer. Ten tweede zal deze blog een andere kleur laten zien dan dat voorheen veelal te zien was; deze website is zo dikwijls een platform geweest voor mijn narigheid zoals onmacht en radeloosheid. De smaak was grauw. Ditmaal schittert ze van levenslust! Tot slot overweeg ik om mijn aanwezigheid hier tijdelijk te sluiten om me te richten op andere zaken die me roepen.
Zit in mijn schrijfkamer met een deken op schoot. Mijn behoefte aan schrijven heeft me middels dit platform tot schrijver gemaakt. Een lieve lust. (Niet helemaal waar bedenk ik me: ik schreef al dertig jaar notulen, jaarverslagen e.d. Ook schreef en verkocht ik columns voor diverse bladen. Dus schrijfster was ik al?) Het schrijven is zeker een manier van overleven geweest in de tijd dat ik behandeld werd voor borstkanker. Het was goed voor mij om te merken dat zovelen mijn schrijven konden waarderen en er soms door geraakt of bemoedigd werden.
Momenteel krijg ik nogal wat opdrachten van vriendinnen om websites na te kijken, want men weet dat taal mijn 'ding' is. Ik doe dat graag, alhoewel het erg intensief werk is. Daarnaast ben ik druk bezig om het hele relaas bijeen te garen in een boekwerk. Daarin zal ik uiteraard over mijn belevenissen schrijven, maar ook over mijn intense zoektocht omdat ik hartstochtelijk op zoek ben gegaan naar de oorzaak van kanker. Toen ik dit eenmaal begreep is er heel wat van me af gevallen.....
Daarmee was de kous niet af. In het kort kan ik stellen dat kanker niets anders is dan een verhaal wat je lijf vertelt doordat er iets in je leven speelt of heeft gespeeld wat gewoonweg niet klopt en wat zo'n intense impact heeft in je gevoelsleven.
Mensen die me kennen weten dat ik overtuigd ben over het feit dat er een samenhang is tussen lichaam, geest en ziel. Door mijn nieuwe studie (Biologika en Heartconnection Nederland) leerde ik ook de werkelijke Samenwerking inzien. Dat was enorm bevrijdend. Ik kan me voorstellen dat de principes van mijn studie nogal eens confronterend zullen zijn. Menigeen verwerpt het. Dat is hun goed recht. In mijn rol als beheerder van een grote studiegroep hoor ik mezelf dikwijls zeggen; " Doe wat je roept". Dit moge duidelijk zijn?
Ik zou je graag willen vertellen over de dag dat ik voor het eerst las over deze studie en begon te begrijpen wat ik las: de wetenschappelijke verklaring waarom mensen ziek worden. Ik zat daar in m'n stoel, de zinnen daalden in mijn bewustzijn......
Ik was even totaal onthutst en daarna was het als een bliksemschicht in mijn hart!... Wat ik las was iets waarvan ik diep van binnen voelde.... Dit klopt.... En ik heb de eerste vijf volle minuten - alleen in mijn stoel - hardop geroepen; " Ik WIST het! Ik WIST het! Ik WIST het! Ik WIST het!" ..........................................................
Graag zou ik jou, lieve lezer, lotgenoot, willen attenderen op dat gevoel wanneer je gevangen zit in een tijd van je leven waar alles op zn kop staat................................................................
Wanneer je bent overgeleverd....................... wanneer je keuzes moet maken..................... mag maken.............. gaat maken....................niet kan maken.....................niet mag maken.......................Heb jezelf waarlijk lief....................
Dat is wel de sleutel geweest naar mijn genezing........................................................................................................................
Kijk, weten is een ding, doen is wat anders. Als ik schreef; "de kous is nog niet af", dan bedoel ik dat ik mijn credo " heb jezelf waarlijk lief' ook moet leven. En dat is elke dag oefenen. Maar bleek voor mij wel de start van een nieuw Leven.
Aan het begin schrijf ik over 'levenslust'. Dat is een groot goed. Dat is iets dat ik zo dikwijls heb moeten missen. Dat me uitholde en pijnigde. En nu is alles anders. Wat me helpt zijn de dagelijkse teksten van Esther en Abraham. Ga maar googelen. Zo zal er telkens iets op mijn, op jouw pad komen dat gaat helpen. Ik vertrouw het Leven volledig. Ik heb dat leren vertrouwen. En dat ik levenslust ervaar is eigenlijk niets anders dan mezelf serieus nemen en naar mijn wensen luisteren. Er leven toch wensen in elk mens?! Ik ken de eenzaamheid. Groots en leeg. Ik ken het. Wellicht een donkere kant in mijn ziel? Maar ik heb het veel ervaren de laatste tijd. Het zette me aan het denken. Maar ik heb ook de bloesem-esessences gebruikt. Want ik ken ze als vrienden na vijftien jaar ervaring. Ze hebben me zo dikwijls geholpen. Onzichtbaar en op eigen wijze en op eigen tijd. Vaak onmerkbaar totdat ik bemerkte dat mijn klacht (verdriet, onzekerheid, angsten) waren verdwenen. Gewoon verdwenen. En ik terugkeerde in een Normal State of Being. Een status die zich laat omschrijven als gezond en gelukkig. Maar dan zonder uitbundig enthousiasme, maar gewoon een heel prettig Zijn.
Nu ga ik je vertellen wat ik gister heb beleefd. Dat is je ware! Dat is mijn verhaal over zielewens. Ik vouw even mijn handen, buig mijn hoofd en zink in het verhaal....
De eenzaamheid heeft een gezicht. Ik leerde het voelen, herkennen. Vaak kon ik het niet eens herleiden en bedacht maar dat het dan Weltschmerz moest zijn. (verdriet in de wereld dat ik voelde?) Maar allez. Wat te doen? Ik ging nadenken over eenzame oudjes, demente mensen, mensen die iemand moeten missen, mensen die eenzaam in een ziekbed liggen, eenzame pubers, van alles. Ik heb met ze te doen! Eenzaamheid is een nare 'kwaal'. Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig. Elkaars nabijheid en steun.
Nu heb ik al eens eerder geschreven over een ander fenomeen dan schrijven dat me op de been heeft gehouden en dat is het dansen. Biodanzen! Een dansles, dansfeest in een zaal met een docent en zo'n twintig mede-dansers. In de afgelopen vier jaar heb ik werkelijk geleerd om mijn hart te openen en meer op te gaan in het samenzijn met een ander mens in een fijne afstemming. (Hoe verwoordt ik iets dat zo intens is?) Intens en eenvoudig menselijk bovendien. De man die de Biodanza heeft ontwikkeld (psychiater uit Chili) meende dat men door Biodanza " opnieuw leert liefhebben". En dat is zeker wat er gebeurt. Kijk, alle groten der aarde schrijven al over liefde. Ook deze man.
We dansen samen zonder spreken. We kijken elkaar veel aan. We voelen. We bewegen. We dansen de dans. Samen of alleen. Of in een kring. Of we lopen. Of we rusten. Of we doen de dans op de grond. Een stille dans. Een wilde dans. Alles kan voorbij komen. Het hoofd heeft niet het alleenrecht. Het lijf weet. Het lijf weet hoe te bewegen. Het lijf is wijs. De natuur is wijs. Een vergeten wijsheid. Het zelf-helend vermogen van ons lijf. Het vege lijf....
Je kunt je voorstellen dat dingen waar je plezier in beleeft heilzaam zijn voor je. Zo is dansen dat voor mij. Elke vorm van expressie is heilzaam. Of het nu zingen of schilderen is of dansen. (... ik merk dat in mijn schrijven ik mij richt tot diegene die leven in een wereld vol vraagtekens en angsten... en mijn hart gloeit van naasteliefde en ik wens oprecht dat ik iemand de hand mag reiken met dit schrijven om ze even uit een moeras van narigheid te tillen, te bemoedigen...) I've been there.. Alles gaat voorbij..
Biodanza! (ik zucht even) In de Biodanza zijn er ook heel intense opdrachten. We dansen op muziek en bij elk nieuw lied krijgen we een opdracht met uitleg van onze docent. Wanneer je langere tijd samen danst, leer je elkaar steeds beter kennen. Dus kan het voorkomen in de dans dat er een lieflijke beweging vrijkomt. Omdat de dans me vrijheid geeft, vrijheid om te bewegen. En dat is helemaal okay. Deze lieflijkheid laat zich zien als een aai over de wang van mijn mede-danser. Ik ontvang deze vaak ook. Kun je je voorstellen hoe dat er uit moet zien? De dans is dan een prachtig spel waarbij er liefde mag strooooomen....
Wat ik nu ga schrijven kan voor veel mensen heel erg vreemd doen voorkomen. Ik riskeer het risico dat mijn lezers zich zullen afvragen of ik wel spoor. Maar neem van mij aan dat dit hele schrijven alleen een venster is op mijn belevenissen en dat het geenszins mijn intentie is om mensen te verontrusten. In tegendeel. Graag zou ik je uitnodigen om mee te reizen op een prachtige reis die 'naastenliefde' heet. Althans, zo noem ik het.
Ik blijf nog even in de Biodanza sferen. Ik sprak over lieflijke strelingen die als vanzelf ontstaan in de dans. Bij elk nieuw lied is er een nieuwe opdracht hoe te dansen. Zo hebben we ook een opdracht gehad om iemand te vragen en dan samen een plaats uitzoeken in de zaal om elkaar te koesteren als een baby. Ja volwassen mensen die zich laten koesteren....
We zitten dan op de grond en ik neem het hoofd van een man in mijn armen en mag dit in de vier minuten dat het lied duurt koesteren. Ik doe dat met overgave en streel het voorhoofd, aai de haren. Ik weet hoe te koesteren. Eigenlijk is dit best een intieme setting en belevenis. Voor beiden. Na het lied draaien we de rollen om en word ik gekoesterd.
Kun je het beeld voor je zien? Het is echt een 'nieuwe wereld', heel anders dan de blauwe realiteit. Boodschappen en Kantoor! Dan is 'koesteren' totaal iets anders. Een andere energie dan het Acht Uur Journaal. Dat begrijpt iedereen.
Ik wil graag vertellen over de zalige zondag die ik gister beleefde. Dat ging niet over Biodanza, maar heeft er wel mee te maken. De dansoefening 'koesteren' kreeg nog een prachtig vervolg in de les; We mochten samen komen in het midden van de zaal en een 'nest' maken van allerlei fleece dekentjes. Als dat klaar was, werden we uitgenodigd om er allen op te liggen. De muziek ging aan. Zacht en lieflijk klonk het. We waren moe van het dansen en het rusten was fijn. Het liggen was fijn. Het samenzijn was fijn. En zoals 'de flow ' er mag zijn, zo ontstaan er kleine strelingen. Er heerst groepsgevoel en een bepaalde natuurlijke geborgenheid. We zijn een nest. In een nest. Als een nest puppies liggen we naast elkaar. Tegen elkaar aan. We liggen en we zijn. We zijn daar. We zijn samen. We zijn niet alleen. Niet langer alleen. Samen. Nest. Nabijheid. .....
Ik kan je verzekeren dat dit samenzijn bij mij althans zorgt voor een heerlijk rustig en prettig gevoel. Ik kan er in opgaan. Alsof ik even helemaal tot rust mag komen en me laaf in deze geborgenheid.
Wanneer de vier minuten van het lied voorbij zijn, roept de docent dat we langzaam mogen opstaan voor een volgende dans. Maar wie wil weg uit deze behaaglijke status? Geen! We treuzelen en komen langzaam omhoog. Ik voel met de anderen dat we eigenlijk nog veel langer daar gewoon lekker zouden willen blijven liggen. Bij elkaar. Samen. Rusten. Daar.
..........
Maar het is een les. Een les met verschillende opdrachten. En dit is niet thuis. Er is een klok. Er is een tijd. Een tijd van rusten, een tijd van laven en een tijd van opstaan en afscheid. Werkelijk niemand wil uit die zalige cocon.
Ik bedacht me al snel hoe ik dit gevoel zou kunnen vasthouden. Of hoe dit toch kan worden uitgebreid?
Mijn dochter is het huis uit gegaan verleden jaar en ik woon nu dus alleen met de cavia. Best gezellig, maar ik mis wel wat gezelschap. Ik voelde een wens groeien om de zogenaamde 'nest-oefening' vaker te beleven en ben naar een aantal knuffel-workshops geweest. Ja, dat bestaat! Ik leerde er geen nieuws, maar ik wilde het beleven. Het was prachtig en vol respect. Knuffelen is een omhelzing of streling die niet automatisch tot seks hoeft te leiden. Denk maar aan een knuffel van een vriendin of een aai over de bol bij een kind. Dus een knuffel is een knuffel. Niets meer en niets minder. Dit moet ik even duidelijk stellen. Terug van de knuffel-workshop begon de wens te groeien om deze workshop zelf te geven. Je raadt het al!
Ik verzamelde wat ervaren Biodanzers en de eerste knuffelzondag was een feit. We zijn gestart met een meditatie om te schakelen tussen buiten en binnen. Tussen het dagelijkse leven en de wereld van de Love Bubble. Ik weet even niet hoe ik het anders moet noemen. Na de meditatie zijn we wat gaan dansen. En daarna heb ik instructies gegeven voor de eerste knuffelsessie. Het was mooi. ....... en heilzaam!
Weet dat 'knuffelaar' geen uitzonderlijk iets is? Ik ken een aantal mensen die professioneel knuffelaar zijn. Gewoon een bedrijf. Nou, dat ben ik echt niet. Ik ben met vrienden in een huis. We hebben wat geknuffeld, gekletst en gelachen. Gedichten kwamen spontaan op. De houtkachel brandde. Het Leven was zo goed.
Kijk, vandaar dat ik nu kan spreken van een gevoel in mij dat zich laat omschrijven als gelukzalige gelukzaligheid. En zoiets? Ja, dat gun ik iedereen! So lets hug!
Beetje out of my comfortzone om dit te delen, maar ik kijk steeds naar het hoger doel. Vreugde delen.
En zo werd mijn wens werkelijkheid. En zo heb ik genoten tot in mijn tenen. En zag ik mensen stralen. We kennen allemaal het woord 'knuffelhormoon'. Maak er gebruik van! Wees nabij. Houd elkaar goed vast. Troost. Plaag en Leef.
Het verhaal voorbij. Mijn verhaal. En mijn 100 ste blog. Een verhaal. Over wat kanker in mijn leven deed. Over de behandelingen. Over het meeleven. Doorleven. Overleven. Naar voluit leven. Ik beleef het. En ik ben intens blij en dankbaar dat ik dit mag delen. Mag beleven.
Dat is al wat ik wou melden.
Daag
Veel liefs
Aurinka
Dit wordt een unicum! Mijn honderdste blog!
En deze blog zal ook in een ander opzicht uniek zijn:
Ten eerste merk ik dat het hoofdstuk 'kanker' nu is wegge-ebt en dat ik het achter me laat en verlang om verder te gaan met mijn leven. Het speelt geen grootse rol meer. Ten tweede zal deze blog een andere kleur laten zien dan dat voorheen veelal te zien was; deze website is zo dikwijls een platform geweest voor mijn narigheid zoals onmacht en radeloosheid. De smaak was grauw. Ditmaal schittert ze van levenslust! Tot slot overweeg ik om mijn aanwezigheid hier tijdelijk te sluiten om me te richten op andere zaken die me roepen.
Zit in mijn schrijfkamer met een deken op schoot. Mijn behoefte aan schrijven heeft me middels dit platform tot schrijver gemaakt. Een lieve lust. (Niet helemaal waar bedenk ik me: ik schreef al dertig jaar notulen, jaarverslagen e.d. Ook schreef en verkocht ik columns voor diverse bladen. Dus schrijfster was ik al?) Het schrijven is zeker een manier van overleven geweest in de tijd dat ik behandeld werd voor borstkanker. Het was goed voor mij om te merken dat zovelen mijn schrijven konden waarderen en er soms door geraakt of bemoedigd werden.
Momenteel krijg ik nogal wat opdrachten van vriendinnen om websites na te kijken, want men weet dat taal mijn 'ding' is. Ik doe dat graag, alhoewel het erg intensief werk is. Daarnaast ben ik druk bezig om het hele relaas bijeen te garen in een boekwerk. Daarin zal ik uiteraard over mijn belevenissen schrijven, maar ook over mijn intense zoektocht omdat ik hartstochtelijk op zoek ben gegaan naar de oorzaak van kanker. Toen ik dit eenmaal begreep is er heel wat van me af gevallen.....
Daarmee was de kous niet af. In het kort kan ik stellen dat kanker niets anders is dan een verhaal wat je lijf vertelt doordat er iets in je leven speelt of heeft gespeeld wat gewoonweg niet klopt en wat zo'n intense impact heeft in je gevoelsleven.
Mensen die me kennen weten dat ik overtuigd ben over het feit dat er een samenhang is tussen lichaam, geest en ziel. Door mijn nieuwe studie (Biologika en Heartconnection Nederland) leerde ik ook de werkelijke Samenwerking inzien. Dat was enorm bevrijdend. Ik kan me voorstellen dat de principes van mijn studie nogal eens confronterend zullen zijn. Menigeen verwerpt het. Dat is hun goed recht. In mijn rol als beheerder van een grote studiegroep hoor ik mezelf dikwijls zeggen; " Doe wat je roept". Dit moge duidelijk zijn?
Ik zou je graag willen vertellen over de dag dat ik voor het eerst las over deze studie en begon te begrijpen wat ik las: de wetenschappelijke verklaring waarom mensen ziek worden. Ik zat daar in m'n stoel, de zinnen daalden in mijn bewustzijn......
Ik was even totaal onthutst en daarna was het als een bliksemschicht in mijn hart!... Wat ik las was iets waarvan ik diep van binnen voelde.... Dit klopt.... En ik heb de eerste vijf volle minuten - alleen in mijn stoel - hardop geroepen; " Ik WIST het! Ik WIST het! Ik WIST het! Ik WIST het!" ..........................................................
Graag zou ik jou, lieve lezer, lotgenoot, willen attenderen op dat gevoel wanneer je gevangen zit in een tijd van je leven waar alles op zn kop staat................................................................
Wanneer je bent overgeleverd....................... wanneer je keuzes moet maken..................... mag maken.............. gaat maken....................niet kan maken.....................niet mag maken.......................Heb jezelf waarlijk lief....................
Dat is wel de sleutel geweest naar mijn genezing........................................................................................................................
Kijk, weten is een ding, doen is wat anders. Als ik schreef; "de kous is nog niet af", dan bedoel ik dat ik mijn credo " heb jezelf waarlijk lief' ook moet leven. En dat is elke dag oefenen. Maar bleek voor mij wel de start van een nieuw Leven.
Aan het begin schrijf ik over 'levenslust'. Dat is een groot goed. Dat is iets dat ik zo dikwijls heb moeten missen. Dat me uitholde en pijnigde. En nu is alles anders. Wat me helpt zijn de dagelijkse teksten van Esther en Abraham. Ga maar googelen. Zo zal er telkens iets op mijn, op jouw pad komen dat gaat helpen. Ik vertrouw het Leven volledig. Ik heb dat leren vertrouwen. En dat ik levenslust ervaar is eigenlijk niets anders dan mezelf serieus nemen en naar mijn wensen luisteren. Er leven toch wensen in elk mens?! Ik ken de eenzaamheid. Groots en leeg. Ik ken het. Wellicht een donkere kant in mijn ziel? Maar ik heb het veel ervaren de laatste tijd. Het zette me aan het denken. Maar ik heb ook de bloesem-esessences gebruikt. Want ik ken ze als vrienden na vijftien jaar ervaring. Ze hebben me zo dikwijls geholpen. Onzichtbaar en op eigen wijze en op eigen tijd. Vaak onmerkbaar totdat ik bemerkte dat mijn klacht (verdriet, onzekerheid, angsten) waren verdwenen. Gewoon verdwenen. En ik terugkeerde in een Normal State of Being. Een status die zich laat omschrijven als gezond en gelukkig. Maar dan zonder uitbundig enthousiasme, maar gewoon een heel prettig Zijn.
Nu ga ik je vertellen wat ik gister heb beleefd. Dat is je ware! Dat is mijn verhaal over zielewens. Ik vouw even mijn handen, buig mijn hoofd en zink in het verhaal....
De eenzaamheid heeft een gezicht. Ik leerde het voelen, herkennen. Vaak kon ik het niet eens herleiden en bedacht maar dat het dan Weltschmerz moest zijn. (verdriet in de wereld dat ik voelde?) Maar allez. Wat te doen? Ik ging nadenken over eenzame oudjes, demente mensen, mensen die iemand moeten missen, mensen die eenzaam in een ziekbed liggen, eenzame pubers, van alles. Ik heb met ze te doen! Eenzaamheid is een nare 'kwaal'. Wij mensen zijn sociale wezens. We hebben elkaar nodig. Elkaars nabijheid en steun.
Nu heb ik al eens eerder geschreven over een ander fenomeen dan schrijven dat me op de been heeft gehouden en dat is het dansen. Biodanzen! Een dansles, dansfeest in een zaal met een docent en zo'n twintig mede-dansers. In de afgelopen vier jaar heb ik werkelijk geleerd om mijn hart te openen en meer op te gaan in het samenzijn met een ander mens in een fijne afstemming. (Hoe verwoordt ik iets dat zo intens is?) Intens en eenvoudig menselijk bovendien. De man die de Biodanza heeft ontwikkeld (psychiater uit Chili) meende dat men door Biodanza " opnieuw leert liefhebben". En dat is zeker wat er gebeurt. Kijk, alle groten der aarde schrijven al over liefde. Ook deze man.
We dansen samen zonder spreken. We kijken elkaar veel aan. We voelen. We bewegen. We dansen de dans. Samen of alleen. Of in een kring. Of we lopen. Of we rusten. Of we doen de dans op de grond. Een stille dans. Een wilde dans. Alles kan voorbij komen. Het hoofd heeft niet het alleenrecht. Het lijf weet. Het lijf weet hoe te bewegen. Het lijf is wijs. De natuur is wijs. Een vergeten wijsheid. Het zelf-helend vermogen van ons lijf. Het vege lijf....
Je kunt je voorstellen dat dingen waar je plezier in beleeft heilzaam zijn voor je. Zo is dansen dat voor mij. Elke vorm van expressie is heilzaam. Of het nu zingen of schilderen is of dansen. (... ik merk dat in mijn schrijven ik mij richt tot diegene die leven in een wereld vol vraagtekens en angsten... en mijn hart gloeit van naasteliefde en ik wens oprecht dat ik iemand de hand mag reiken met dit schrijven om ze even uit een moeras van narigheid te tillen, te bemoedigen...) I've been there.. Alles gaat voorbij..
Biodanza! (ik zucht even) In de Biodanza zijn er ook heel intense opdrachten. We dansen op muziek en bij elk nieuw lied krijgen we een opdracht met uitleg van onze docent. Wanneer je langere tijd samen danst, leer je elkaar steeds beter kennen. Dus kan het voorkomen in de dans dat er een lieflijke beweging vrijkomt. Omdat de dans me vrijheid geeft, vrijheid om te bewegen. En dat is helemaal okay. Deze lieflijkheid laat zich zien als een aai over de wang van mijn mede-danser. Ik ontvang deze vaak ook. Kun je je voorstellen hoe dat er uit moet zien? De dans is dan een prachtig spel waarbij er liefde mag strooooomen....
Wat ik nu ga schrijven kan voor veel mensen heel erg vreemd doen voorkomen. Ik riskeer het risico dat mijn lezers zich zullen afvragen of ik wel spoor. Maar neem van mij aan dat dit hele schrijven alleen een venster is op mijn belevenissen en dat het geenszins mijn intentie is om mensen te verontrusten. In tegendeel. Graag zou ik je uitnodigen om mee te reizen op een prachtige reis die 'naastenliefde' heet. Althans, zo noem ik het.
Ik blijf nog even in de Biodanza sferen. Ik sprak over lieflijke strelingen die als vanzelf ontstaan in de dans. Bij elk nieuw lied is er een nieuwe opdracht hoe te dansen. Zo hebben we ook een opdracht gehad om iemand te vragen en dan samen een plaats uitzoeken in de zaal om elkaar te koesteren als een baby. Ja volwassen mensen die zich laten koesteren....
We zitten dan op de grond en ik neem het hoofd van een man in mijn armen en mag dit in de vier minuten dat het lied duurt koesteren. Ik doe dat met overgave en streel het voorhoofd, aai de haren. Ik weet hoe te koesteren. Eigenlijk is dit best een intieme setting en belevenis. Voor beiden. Na het lied draaien we de rollen om en word ik gekoesterd.
Kun je het beeld voor je zien? Het is echt een 'nieuwe wereld', heel anders dan de blauwe realiteit. Boodschappen en Kantoor! Dan is 'koesteren' totaal iets anders. Een andere energie dan het Acht Uur Journaal. Dat begrijpt iedereen.
Ik wil graag vertellen over de zalige zondag die ik gister beleefde. Dat ging niet over Biodanza, maar heeft er wel mee te maken. De dansoefening 'koesteren' kreeg nog een prachtig vervolg in de les; We mochten samen komen in het midden van de zaal en een 'nest' maken van allerlei fleece dekentjes. Als dat klaar was, werden we uitgenodigd om er allen op te liggen. De muziek ging aan. Zacht en lieflijk klonk het. We waren moe van het dansen en het rusten was fijn. Het liggen was fijn. Het samenzijn was fijn. En zoals 'de flow ' er mag zijn, zo ontstaan er kleine strelingen. Er heerst groepsgevoel en een bepaalde natuurlijke geborgenheid. We zijn een nest. In een nest. Als een nest puppies liggen we naast elkaar. Tegen elkaar aan. We liggen en we zijn. We zijn daar. We zijn samen. We zijn niet alleen. Niet langer alleen. Samen. Nest. Nabijheid. .....
Ik kan je verzekeren dat dit samenzijn bij mij althans zorgt voor een heerlijk rustig en prettig gevoel. Ik kan er in opgaan. Alsof ik even helemaal tot rust mag komen en me laaf in deze geborgenheid.
Wanneer de vier minuten van het lied voorbij zijn, roept de docent dat we langzaam mogen opstaan voor een volgende dans. Maar wie wil weg uit deze behaaglijke status? Geen! We treuzelen en komen langzaam omhoog. Ik voel met de anderen dat we eigenlijk nog veel langer daar gewoon lekker zouden willen blijven liggen. Bij elkaar. Samen. Rusten. Daar.
..........
Maar het is een les. Een les met verschillende opdrachten. En dit is niet thuis. Er is een klok. Er is een tijd. Een tijd van rusten, een tijd van laven en een tijd van opstaan en afscheid. Werkelijk niemand wil uit die zalige cocon.
Ik bedacht me al snel hoe ik dit gevoel zou kunnen vasthouden. Of hoe dit toch kan worden uitgebreid?
Mijn dochter is het huis uit gegaan verleden jaar en ik woon nu dus alleen met de cavia. Best gezellig, maar ik mis wel wat gezelschap. Ik voelde een wens groeien om de zogenaamde 'nest-oefening' vaker te beleven en ben naar een aantal knuffel-workshops geweest. Ja, dat bestaat! Ik leerde er geen nieuws, maar ik wilde het beleven. Het was prachtig en vol respect. Knuffelen is een omhelzing of streling die niet automatisch tot seks hoeft te leiden. Denk maar aan een knuffel van een vriendin of een aai over de bol bij een kind. Dus een knuffel is een knuffel. Niets meer en niets minder. Dit moet ik even duidelijk stellen. Terug van de knuffel-workshop begon de wens te groeien om deze workshop zelf te geven. Je raadt het al!
Ik verzamelde wat ervaren Biodanzers en de eerste knuffelzondag was een feit. We zijn gestart met een meditatie om te schakelen tussen buiten en binnen. Tussen het dagelijkse leven en de wereld van de Love Bubble. Ik weet even niet hoe ik het anders moet noemen. Na de meditatie zijn we wat gaan dansen. En daarna heb ik instructies gegeven voor de eerste knuffelsessie. Het was mooi. ....... en heilzaam!
Weet dat 'knuffelaar' geen uitzonderlijk iets is? Ik ken een aantal mensen die professioneel knuffelaar zijn. Gewoon een bedrijf. Nou, dat ben ik echt niet. Ik ben met vrienden in een huis. We hebben wat geknuffeld, gekletst en gelachen. Gedichten kwamen spontaan op. De houtkachel brandde. Het Leven was zo goed.
Kijk, vandaar dat ik nu kan spreken van een gevoel in mij dat zich laat omschrijven als gelukzalige gelukzaligheid. En zoiets? Ja, dat gun ik iedereen! So lets hug!
Beetje out of my comfortzone om dit te delen, maar ik kijk steeds naar het hoger doel. Vreugde delen.
En zo werd mijn wens werkelijkheid. En zo heb ik genoten tot in mijn tenen. En zag ik mensen stralen. We kennen allemaal het woord 'knuffelhormoon'. Maak er gebruik van! Wees nabij. Houd elkaar goed vast. Troost. Plaag en Leef.
Het verhaal voorbij. Mijn verhaal. En mijn 100 ste blog. Een verhaal. Over wat kanker in mijn leven deed. Over de behandelingen. Over het meeleven. Doorleven. Overleven. Naar voluit leven. Ik beleef het. En ik ben intens blij en dankbaar dat ik dit mag delen. Mag beleven.
Dat is al wat ik wou melden.
Daag
Veel liefs
Aurinka
3 reacties
100 blogs wauw!!! Ik bid dat jij een zegen mag zijn voor iedereen die op jouw pad komt.
Een dikke knuffel !!
Elvira