Herbronnen

Bagwan zei het ooit; "Wanneer je in een dal zit moet je juichen". Het idee is dat het geluk in ons leven als een curve verloopt: ups en downs komen en gaan. Alles verandert. Mijn laatste blog ging over verloren moed en de Bagwan kreeg gelijk. Niet dat ik die moed nu direkt ben gaan zoeken, neen: de tijd werkt voor mij. Mijn huidige toestand laat zich het beste omschrijven als 'herbronnen'. --- Het woord kom ik voor het eerst tegen via een lotgenoot op facebook. Een wijze vrouw die ook het padje liep en loopt. Vanuit een periode van crazy circus dat we behandeling noemen naar een status dat we 'back to life' zouden kunnen noemen...?! --- Vragen die opkomen als: vind ik mijn werk echt iets dat bij me past? Zou er iets anders zijn dat beter bij me past? Ga ik echt door op oude voet? Ben ik wel de oude? ... Welnee! Dat is gewoon niet waar. Ik besef donders goed dat ik heel wat heb meegemaakt. Dat het Mindfucking en Intens was. Een Life Event die er niet om liegt. Zijn weerga niet kent... En ik besef ook donders goed dat ik geluk heb. Alhoewel dat ook relatief is. Ik zal het je uitleggen. --- Afgelopen donderdag zat ik in het AVL. Een lieve buurman reed mij. 's Morgens had ik een afspraak met een verpleegkundig specialist over het herstel. Ze heeft me onderzocht. Wat gebabbeld en was tevreden. Ik vroeg haar:" Ik hoor hier nooit dat er over genezen wordt gesproken, alleen iets over overlevingskansen en overlevingspercentages. Kunt u mij zeggen wanneer ik eigenlijk ben genezen? " Ze zei me dat ik nu eigenlijk wel genezen ben. Direkt erna zegt ze dat er geen garanties zijn. Nou? En? Nu? Dus? --- Ik zeg haar ook dat ik de indruk heb\ het gevoel heb, dat de nazorg bedroefend marginaal is. Wanneer er geen tumor meer is, is de patiënt niet meer interessant? Ze verzekert me dat dat wèl het geval is. Ze zegt me dat juíst nu de zwaarste periode is voor veel patiënten; men mist de intensieve contacten en zorgen van een ziekenhuis en mag het eigen Leven weer in.... Ik weet het nog niet zo zeker? --- Het ziekenhuis deed wat zij kon doen. Met haar opvattingen, ervaringen en behandelingen. Dat ik deze veel te eenzijdig vind heb ik al eens eerder aangegeven. Maar wil dat nu toch nog eens van harte doen. Al was het maar om duidelijkheid te scheppen in dit blog. Ik ben er stellig van overtuigd dat we allen lichaam, geest en ziel zijn. Nu de behandelingen voor of tegen borstkanker bij mij zijn voltooid wil dat niet zeggen dat ik ben genezen. Het wil alleen zeggen dat de behandelingen zijn voltooid en dat ik het heb overleefd. (pfffff! Goddank!) --- Er resten nog twee delen waarbij actie moet worden ondernomen: geest en ziel. En dat lieve mooie lijf heeft trouwens heel wat te verduren gehad en mag tijd nemen om te herstellen. Enfin: geest en ziel. Ook deze zijn giga op zijn kop gezet door Life Event dat kanker heet. Dat verzeker ik je. Onze zuster verzekert me zeker een jaar uit te trekken voor herstel. Dat is dan een gegeven. Tja!? --- Via een lieve lotgenoot op deze site werd ik geattendeerd op BREATH; een online hulpprogramma voor mensen zoals ik die zelf willen werken aan het emotioneel herstel ná kanker. Ik deed de zelftest. Mijn score lag te hoog om een goed resultaat te garanderen. Toch besloot ik deze cursus te kopen omdat ik graag aktief aan de gang wil met mijn herstel. En een kleine winst is ook winst, niet waar?! BREATH ofwel: op adem komen na kanker. Tijdsduur vier maanden. De opdrachten blijven een jaar staan. Ideaal! Ik vertel het de zuster op de donderdagmorgen in het AVL. Ze knikt met een lichte bewondering. Tja... Zover mijn geest. --- Mijn ziel is een ander hoofdstuk. Een hoofdstuk apart. Daarover wil ik niet te veel uitwijden. Dat is gewoon privé. Wat ik wel kwijt wil, is dat ik helemaal lyrisch ben over het fenomeen ' Germaanse Geneeskunde' !! Daarover schrijf ik een apart blog later. --- 's Middags zit ik aan tafel bij een oncoloog. Hij wil me een partij hormonen verkopen. ....#$%^&#@!*.... (Hoe druk ik hier uit hoe ik dáár nu over denk? Hoe ik dáár nu over voel?!) Anyway: De man vertelt over twee opties. Het ene middel werkt beter dan het ander. Hij somt alle nadelen op. Ik hoor iets over voordelen, maar omdat hij zo snel praat, vat ik het totaal niet. Ik vraag hem dit te herhalen. Hij doet dat kort, maar het landt niet in mijn brein. Alleen de nare woorden blijven galmen door mijn hoofd. En waarom -in Godsnaam?- gaat hij beiden uiteenzetten? Hij maakt immers een keuze voor mij. Althans: een advies. Tamixofen is het eerste middel en Anastrozonel het tweede middel. Het laatste zou beter werken en werd mij geadviseerd. Dat ik daarnaast ook Ibandroninezuur moet gebruiken is een must om botontkalking tegen te gaan. De man zegt dat dit middel zorgt voor een ' karikatuur van de overgang'. Ik hoor het aan. Het maakt me misselijk. Het zou mijn oestrogeengehalte tot nul reduceren. Volslagen verbouwereerd vraag ik hem aan het slot van zijn betoog wie ik ben zonder oestrogenen? Hij geeft mij geen antwoord. .......... --- De beste man, die waarschijnlijk het beste jongetje van de klas was, drukt me op het hart om dit laatste medicijn te gebruiken. Hij zegt me letterlijk: " Ik wil u er op wijzen dat dit middel van groot belang is voor mensen met een ziekte zoals u". ....... ?!?!?!? En vanmorgen sprak een zuster over ' genezen' ??? Stelletje mafkezen daar. Korrektie: prima vaklui daar. Maar een volslagen eenzijdige benadering! Ach, daar zijn ze ook niet voor uitgerust. Om te genezen. Neen: behandelen! Weliswaar met het doel om te genezen, maarrr... (Merk nu dat ik zoveel wil delen dat dat boek van mij makkelijk vol geschreven gaat worden...) Ik besluit mijn bezoek met de woorden dat ik hier wel even op moet broeden. Heerlijk vrouwelijke term trouwens. Mijn hoofd en hart moeten immers op één lijn! En ik kan je stiekum wel melden wat dat hart zegt! Voort meldt de arts dat dertig procent van de vrouwen die het middel krijgen voorgeschreven het recept nooit ophalen bij de apotheek. Hoe zou dat toch komen? Later zet de gedachte zich strijdlustig vast in mij: beste dokter, maak er maar 31% van! Voor mij volgt nog een intensief onderzoek naar dit middel. Een zelfonderzoek wel te verstaan. Ik onderzoek en behoud het goede. --- Dit blog heet 'Herbronnen'. Dat schrijf ik omdat ik merk dat ik langzaam maar zeker aan het indalen ben in mijn nieuwe leven. Eigenlijk ben ik net wakker geworden, aan het ontwaken uit die afgrijselijke nachtmerrie. Sorry jongens, ik kan het niet anders noemen. Zeven mei is een belangrijke dag voor mij: de D Day. Dag van de Diagnose. .... --- We zijn bijna een jaar verder. Ik ga het vieren. Ik ga stil staan bij wat was en kijken naar wat komt. Kijken naar wat is. --- Kanker is afgrijselijk. Kanker is onwerkelijk voor mij. Kanker blijkt ook een kans. Pas nú begin ik de contouren van de totale impact te gaan zien. --- Tijd voor introspectie. Beschouwingen. Overdenkingen. Verwerking. Zuchten. Janken. Plannen. --- HERBRONNEN