Herpakken

Ogen open. Tis nog vroeg. Zeven uur. De film van gister komt steeds voorbij. Onwerkelijk en rauw. Au! Het leven grijpt me bij m'n lurven. Ik wil teruggrijpen! Merk dat ik nu niet leef, maar zo geleefd wordt! Door ziekenhuis, behandelingen, veranderingen, stresss. Dit is niet gezond voor mij. En ik was echt goed te pas gistermorgen. Strijdvaardig. Jurk aan. Droeg nooit een jurk. Nu wel. Ben zo afgevallen. Staat me nu goed. Maar dit leven?! Ik stoei er mee. Ik sta er mee op. Lig zelfs dit blog te schrijven, vóórdat ik opsta! Ik wil kanker-vrij! Kan ik een dag hier níet aan denken? Niet lezen, geen facebook-lotgenootjes spreken, lezen. Niet zo mijn stinkende best doen om te ontgiften, te moeten wandelen, ademhalingsoefeningen, geldzorgen, boeken die in mijn slaapkamer slingeren waar kanker op staat? Ik wil mijn leven terug! Alles wat goed is voor me is goed. Alle adviezen van de nttt arts. Maar hemel! Ik heb er een dagtaak aan! Leef ik nog wel? Maak ik plezier? Heb ik plezier? Ik weet heus dat Leven niet altijd een feest is. Zou irreëel zijn. Maar nu moet ik toch de spreekwoordelijke slingers zelf gaan opzoeken. Lees over mensen die er even uit zijn. Ik gun het ze. Ik moet er zelf nodig uit. Afstand nemen. Plezier hebben. Dit even vergeten. Even maar! Ontspannen. Theater. Cabaret. Sauna? Gezelschap. Steun. Ik bel een paar vriendinnen. Komt goed. Herpakken. De titel. Flink zijn. Kiezen op elkaar. En doorgaan. Maar ook mezelf de ruimte geven om te gillen. Van ellende. Wat een indringend hoofdstuk is toch nu. Ik zit midden in deze film. Ik kan er uit? Ik zit er in. Goddank. Gek genoeg. Vertrouw ik het Leven nog steeds. Ook al word ik zo gruwelijk heen en weer geslingerd. En lijkt het alsof het zwaard waarmee ik strijd zomaar onverwachts en op gemene wijze uit mijn handen is geslagen.. Gelukkig heb ik dit wapen nog: dit schrijven. Mijn redding. En op de glasplaat waar ik lag voor de strepen en tattoe-puntjes voor de bestraling hoorde ik mezelf zeggen dat ik mijn humor niet verloren heb. Nooit heb ik dit hoofdstuk- borstkanker- strijd genoemd. Nu komt het woord voor het eerst boven. Ik was nooit kwaad. Nu wel. Ik wil terugschakelen naar aanvaarden en stille rust. Maar dat gaat niet vanzelf. Misschien hoef ik niet zo nodig te herpakken. " Het is zoals het is" zei een lieve vriend van mij. Zijn woorden hebben me dikwijls getroost. Ik leef. Dat is iets. Dat is niet vanzelfsprekend. Gruwelijk en geweldig tegelijkertijd. Stof te óver natuurlijk voor mijn schrijfsels. Nu is het tijd voor de douche, ontbijt en een heuse boswandeling! En niemand of niets kan mij daar van afhouden!