Ik herken de vrouw in de spiegel niet

Eigenlijk is het al laat. Te laat. Ik viel al in slaap op de bank. In de badkamer zie ik mijn gezicht in de spiegel. Een dame kijkt me aan. Moe en wat verdwaasd. Ik kijk terug. Zie een vrouw met korte krullen en een bril. Ben ík dat? Het komt me zo onwerkelijk voor... ---- Wanneer ik fit ben, ben ik ook wel aardig tevreden met mijn nieuwe look. Wanneer ik moe ben, komt het me wat onwezenlijk voor. ---- Laatst bracht ik wat spullen naar de kringloop. Je moet dan je ID kaart laten zien om aan te tonen uit welke woonplaats je komt, zodat niet Jan en Alleman hun spullen er afgeven. De man keek naar de foto op mijn ID. Toen naar mij. Toen weer naar die foto. Ik had er lang steil blond haar zonder bril. En nu? Korte donkere krullen mèt bril. Zijn wenkbrauwen werden opgetrokken. Zijn blik keek verbaasd en enigszins wantrouwend gleed zijn blik naar mijn gezicht. Ik heb toen gemompeld:" Ik kan het u wel uitleggen nu, maar daar heb ik even geen zin in". Geloof dat de man me gelooft. Ik mocht doorrijden... ----- Kanker. Chemo. Haarverlies. Tumorverkleining. Kansen. Afgrijzen. Herstel. Nieuwe coup. We krijgen het allemaal kado.. ---- Daarnaast ben ik ook nog eens dertien kilo kwijt. Zomaar! Ook daar moest ik erg aan wennen. Niets past meer! Jassen zijn zo ruim dat er met gemak een dikke baby achter past. ---- Neen. ik klaag niet. Ik lees ook wel anders. Ik heb nu maatje fotomodel. En dat is niet erg hoor. Maar vraagt wel een nieuwe garderobe. Nu houd ik van kringlopen, dus dat scheelt. ----- Laatst kocht ik een broek en bloes. Hip zeg. Kijk; leuke kleding heeft niets met geld te maken, maar alles met smaak! ----- Dus blij met " nieuwe" kleren. En gister was ik blij. Ging met nieuwe bloes naar de kerk. ----- Vandaag is het alles melancholie. Ik denk dat het samenhangt met mijn dochter. Ze heeft pas aangegeven dat ze het huis gaat verlaten. Ja! En dan wordt er veel anders.... ------ Zal wel wennen zijn. Zal gek zijn. Jaren samen, dag en nacht. En nu? Het leven is goed. Het leven kent rare fratsen. Ik ben blij voor haar, begrijp me goed. Heb er heus vrede mee, maarrrr ----- Dan wordt ik ook oudtante en heb me maar aangemeld als afroep-oppas-tante. Dus ik blijf vast wel lekker moederen en zorgen hoor. Hemel! ------ Soms gaat er een nare steek door mijn borsten. Ik vraag me af wat ze willen zeggen. Heeft het echt met vrouw-zijn te maken? Wat rommelt daar? Of hoort het bij de genezing? Ik reken maar op het laatste en zing mijn lied van healing. ----- Maar ach... die lieve vrouw in de spiegel van zojuist.... Ze kijkt me nog steeds aan. Verbaasd! Verbouwereerd! Verbijsterd! ------ Want wát -in Godsnaam- is er toch allemaal gebeurd??? ---- Als ik wist wat ik nu allemaal wist... ---- In elk geval had ik meer adempauze genomen. De tijd genomen om voorstellen te onderzoeken en te laten bezinken. Was die haast nou echt zo nodig? Of is het slechts stomme efficiency? Ik kom er niet uit. ---- En telkens wanneer het ingewikkeld wordt, denk ik bij mezelf: " adem in, adem uit. Doe wat je altijd deed. Doe gewoon de dingen die moeten gebeuren". Dan ga ik mijn nachtpon aandoen. Tandenpoetsen. Avondgebed. En dan beveel ik mijn geest in Gods armen. En dat is dan zo fijn, dat ik steeds met een glimlach in slaap zou vallen... ----- Weltrusten lieve schatten!