Too much

Wat kan een mens doen als er te veel dingen door je heen vliegen en je plagen? Je kan een hulplijn bellen. Je kan een vriendin bellen. Je zou een portie kunnen gillen of je neemt een rustgevend middel. Geen van deze deed ik nu, omdat het midden in de nacht is. Alhoewel; Cherry Plum staat naast me in een glas water en dat zal zo helpen. ---- Dingen die me plagen? Ja. Te veel. Te lang. Te lang achter elkaar. Ik bedenk me dat de contstante zorgen me uithollen, me opvreten. Dat het moordend is. En ik weet niet wat te doen. Goed, ik ben al naar Hellen Dowling gegaan, maar ook daar zijn slechts woorden, geen daden. Ik begrijp dat alles twee kanten heeft en dat het goed zou zijn om mijn hoofd koel te houden. En het is jammer dat ik mezelf nu niet de ruimte geef om gewoon te gaan gillen. Maar dat doe ik niet, want dan maak ik mensen wakker. Ik zou ook kunnen wandelen, maar dat doe ik niet, want het is stikkedonker. Ik typ. Dat is wat ik doe. En ik denk dat dit me nu wel wat verlichting zal schenken. ---- In situaties zoals nu denk ik dikwijls, - om mezelf te troosten en om te relativeren- ' alle mensen hebben zorgen en verdriet'. Het is nu een lege phrase, want het helpt me niets. ----- Ik vergeet nooit dat ik bij mijn huisarts zat en hem zei: " ik heb te veel zorgen en verdriet". Hij reageerde niet... ------ Had ik toen moeten uitleggen wat het was? Wat me zo jarenlang heeft geplaagd? De man kan ook niet toveren? Moet het nog veel erger worden? Dat ik uit wanhoop iets ga ondernemen? ------ Ik weet het niet. ----- Ik zucht eens diep. Ik ruik de zoete geur van de prachtige lelies die in de kamer hangt. Een rijk boeket. Ik kijk er naar. Gekregen van een lieve dierbare vriend. ----- Ik denk aan het plezier wat mijn dochter had toen we een fijne burostoel voor haar vonden in de kringloop. ----- De piano die er stond. Hoe ze er prachtig kon spelen. Hoe mensen stil stonden en keken. Hoe trots ik was op haar talent. ---- En dan is het nacht. Dan komen die spoken langs om mij te plagen. Hoe kan ik hier anders in staan? Het lijkt wel op alle vlak aanwezig: Ik wil het hier niet al te veel duiden. Maar baal enorm van het kraanwater. Koop al jaren spa blauw. Het lijkt een futiliteit. Maar geloof me, het is te veel. De afvoer in toilet en keuken die verstopt zitten. Er komt geen mannetje, want ze zijn te druk met die zware regenval. Het hele huis stinkt putlucht. Een verstopping in mijn darmen. Jarenlang. ---- En ik slik. En ik stik. Het is te veel. ----- Niet handig voor een herstellend patient, Aurinka. Neen.... ----- Ach. dit heet leven. Leven, overleven? Doorleven? Afgeven? Overgeven? Ik weet het niet meer. ----- Een aanklacht naar mijn zorgen. Ik weet niet hoe ik het structureel kan aanpakken? Achttien jaar is veel te lang. Het ondermijnt mij en mijn gestel. ---- Ik ben een meester geworden in relativeren. Maar het helpt geen ene zier. Niet concreet. Het haalt wel de druk van de ketel. Thats it. ---- Veel rommel in huis. Ik doe mijn best. Er is geen linnenkast. Het is en blijft maar wat kamperen in eigen huis. Oorzaak; renovatie. Alles moest van zijn plek. Graag zou ik de dingen opruimen. Uitzoeken. Maar dat is veel. Te veel. Weer te veel. Ik kan het niet. Kan het niet overzien. Kan niet beginnen. Ik sprak een raadsvrouw bij het inloophuis en vertel haar over mijn zorgen en verdriet. En over de troep in huis. Ze zegt me - met haar wijze grijze haren en een maatschappelijke staat van dienst- dat ik dat nu niet moet willen. Dat ik mij moet focussen op mijn herstel. Ze raadt me aan om op een boomstam te gaan zitten! ........................................... En zo bleef alles voortbestaan. En zo verandert er niets. En zo plaagt ook dat me heel dikwijls. Patstelling. Ja.... Ik zucht opnieuw. Kan niet toveren. Ben in opleiding. Toverschool. -------- Wanneer het gaat over de afdeling 'zingeving' merk ik heel bewust dat ik goed bezig ben: ik troost en bemoedig heel wat mensen via facebook. Elke dag weer. Wildvreemde mensen zelfs. Wanneer ik verhalen lees over lieve mensen, die voor het eerst of opnieuw kanker ontmoeten in hun leven. ........................................... Zinvol. Omdat ik er over denk om een jong Armeens gezin te gaan helpen. Ze zijn vreemd in deze stad. Dat treft me wel. Denk aan de tijd dat ik hier nieuw was. Mijn leermeester dokter Bach zegt altijd, - wanneer je verdrietig bent-, dan kun je het beste andere mensen helpen om zo je eigen sores te vergeten. Tja. Ach. En Wee. Ja. Wat is wijs? ------- Ik ken en herken deze aanvallen van volslagen machteloosheid. Dat het allemaal Too Much is. Gewoon. Gewoon allemaal te veel voor me is geworden. ----- En ik kan wel nagaan welke gebeurtenissen hebben bijgedragen aan deze state of mind. Veel zijn zaken waar ik niks aan kan doen. Maar dingen raken me. Verontrusten me. Maken me erg verdrietig. En dan is er weer onmacht, die als een naar mannetje naar me grijnst. ----- Zou zo met alle liefde zijn hersens willen inslaan! ------ Geen gezellig blog deze keer. Niet nodig. Thats life. ------ Gek genoeg helpt mijn wonderdrankje snel merk ik. De ademhaling gaat rustiger en ik denk ineens aan een interview wat ik laatst heb gehoord. Een dame uit Duitsland. Ze overleefde zeven maal kanker. Dat geloof je niet. Hemel! maar waar. Ze vertelt erover. Ze vertelt dat ze nauwelijks medische interventie heeft genoten. Dat ze vertrouwt op de logische biologische natuurwetten. Daarover bericht ik later meer. Ik ben onder de indruk van haar verhaal. ----- Wanneer ik kijk naar mijn eigen verhaal, zie ik dat ik onder de indruk ben van eigen veerkracht. Ja. en dat het me uitholt. Dat het me uitdaagt. Dat het me iets vraagt. ------ Mag ik jou even parkeren? Tis echt te veel nu. Opnieuw een zucht. ----- Een slok. Een bloesem. Kersebloesem. Een remedie die werkzaam is op die momenten dat men denkt:" nog éven en dan ga ik gillen!". Ik ken mijn remedies. Ik weet dat het werkt. Meer dan tien jaar zijn dit " mijn vrienden". Ze heten Bach Remedies. ---- Nu volgt er een diepe zucht. De heling zet in. Ik ben dankbaar. Met deze kennis. Met deze middelen. Helpen de mens om emoties in balans te brengen. And so it is. ------ Emoties als wanhoop en onmacht. Ze zijn niet anders dan signalen van onze ziel. Wat hebben we nodig? Ik blijf het een intrigerend gegeven vinden. ----- Zuchten... ------- Mijn letters zijn mijn getuigen. En voor mijn lezers is het een fraai blog. Een inkijkje in mijn ziel. Zonder duidelijke details. Want dat is iets dat ik toch liever voor mezelf hou. Dat is geen zaak voor gans het land. ----- Het zegt alleen iets over de situatie en op welke wijze ik er mee om kan gaan. " Alle mensen hebben zorgen en verdriet". Het fietst weer door mijn gedachten heen. ----- Ik kijk nu rustig in het rond en zie de meubels in mijn kamer. Een dekentje over me heen. De prachtige leren stoelen die ik kreeg van een vriendin. De gitaar. De accordeon. De piano. Ze gaan straks allemaal mee naar een ander huis. ----- Het vloerkleed dat ik kreeg. De theetafel. De bank die zalig ligt. En de kist met bloesemremedies! Hoe vaak hebben zij mij niet geholpen de laatste tien jaar? ----- En dan weet ik weer dat ik altijd wordt geholpen. Ik weet nu echt niet hoe. Maar ik weet het wel. Dat alles relatief is. Dat alles voorbij gaat. Zo is het nu eenmaal. ----- Zondag in de kerk deed de dominee wat aardigs: Hij ging bellen blazen. De bellen waren prachtig mooi en helder en dansten door de kerk. De dominee noemde de bellen en zei dat wij mensen toch menen dat we heel wat zijn, maar dat we kwetsbaar zijn. Dat het leven kwetsbaar is. Hij raakte enkele belen aan, die dan uit elkaar spatten. Verdwenen. .... " En zo is het ook met een mensenleven" zei hij. Een zeepbel! Het is zo voorbij?! Het zet me aan het denken met dit beeld. We are fragile. Sting zingt het zo mooi. -------- Tijd om af te ronden. Ik voel het. De bloesem doet haar werk goed in samenhang met dat wat in mij is en hersteld mag worden. Geen noodzaak tot gillen meer. Fijn. Ik neem nog een slokje. Een lichte dankbaarheid gloeit achter mijn borstbeen. Wederom een diepe zucht. ---- De zorgen en verdriet. Ze zijn er nog steeds. In alle glorie hoor! Maar ik heb er nu minder last van. En dat is toch mooi! ---- Ach. Zo weer eens Ins Bettchen. De boel de boel laten. Ik leg het weer neer bij Onze Lieve Heer. Ook handig. ---- Het hoofd is stil. Het hart gerust. De vingers dansten over de toetsen. Ik deed mijn ding. Het is goed zo. ------ Opnieuw leg ik mij neer met de wens om te rusten in Uw armen. Ja. En dan is alles goed..........................................................................................................................