Ik hou van mijn lezers en daarom schrijf ik je dit!
Lieve lieve lezer,
Het is nu 6.5 jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Sindsdien blog ik op deze website. Ik schreef hier alle narigheid van me af. Na de behandeling verklaarde men (AVL ziekenhuis Amsterdam) mij voor genezen, maar gaf geen garantie. Ik ben zelf op zoek gegaan naar het antwoord op mijn vraag: "Waarom -in Godsnaam- kreeg ik zomaar kanker????????"
Wanneer ik nu hier de website bezoek, zie ik mensen en woorden langskomen die me raken. Woorden als amputatie, chemo en bestraling hebben zo'n enorme impact op me. Ze doen me gewoon píjn! Ik voel mee met jou, met jouw verhaal en met jouw pijn!
Heb jij je ook afgevraagd waaróm je kanker kreeg? Zomaar? En waarom daar in je lijf? En waarom uitgerekend nu?
Toen kanker plotseling in mijn leven kwam via een knobbel in mijn rechterborst, zo groot als een aardbei, toen schoot ik aanvankelijk niet eens in de stress. Ik dacht; "Ach, oude honden krijgen ook knobbels en bobbels, misschien ben ik ook een oud mens aan het worden en krijg ik zelfs hangtieten? Geen idee. " (ik was toen 52). Deze lakonieke staat heeft kort geduurd. Kijk, er was veel kanker in de familie en ik werkte zelfs als wijkhoofd en collectant voor KWF kankerbestrijding. Dus vanuit die onschuldige rust, ging mijn hoofd toch malen en verbindingen maken met alle verhalen die ik had gehoord over mijn familie. Langzaam sloop de twijfel en de angst in mijn bloed...
Toen ik het mijn vriendin X vertelde, en de aardbei-bobbel liet voelen, zei ze me ook met een bezorgd gezicht, dat ik na de huisarts moest gaan. Ik was op dat moment op vakantie en besloot eerst maar eens vakantie te vieren en daarna zou ik wel verder kijken. Thuisgekomen naar de huisarts, naar het ziekenhuis en naar een uitslag. Heel heel heel onwerkelijk. Over de afgelopen jaren heb je hier kunnen meelezen. Ik vond antwoorden. Ik vond rust. Ik vond inzichten. Ik vond logica. Waar ik niet langer omheen kan.
Ik gun ook jou deze waarden: antwoorden, rust, inzicht en logica. En VERTROUWEN. Het beste geschenk.
Dit wordt mijn kortste blog ooit, maar wellicht ook het belangrijkste voor jou en daarom schenk ik je een naam van een website. Ik nodig je van harte uit om dat eens te lezen. En vraag je dit te lezen met zowel je hoofd als je hart. En kijk maar, voel maar wat dat met je doet. Ik gun je de rust en het vertrouwen.
Hier is de link: www.biologikanederland.nl
Met alle liefs!
Aurinka
Update: de reacties op dit blog zijn voor mij zeer waardevol gebleken. Voel je vrij om te reageren.
12 reacties
Nimmer heb ik me afgevraagd waarom, schuld aan mijn kanker heb ik ook niet, en waarom nu of die plek net zo min. Zoals jij beschrijft heb je de kansen gegrepen die je aangeboden werden en daarna een soort hersteld verklaring ontvangen. Dat je rust en steun vind bij een groep en er veilig bij voelt is belangrijk. na mijn palliatief verklaring heeft verder onderzoek geen zin en leg je de focus op andere dingen gedane zaken nemen geen keer is het gezegde.
sterkte
Ron, zo zie je maar dat elk mens verschillend is en dingen op eigen wijze benaderd.
Kijk, als je ergens blij mee bent, dan gun je dat een ander ook. Maar ik bepaal niet of die ander mijn blij-zijn aanspreekt of intrigeert.
Ik heb de indruk dat ik met deze veilige groep, zoals je schrijft, mij prettig voel en met de kennis die ik nu heb, destijds andere keuzes zou hebben gemaakt. Maar dat is achteraf gepraat.
Ik las meer blogs van je en ik kan je schrijfstijl enorm waarderen. Je lijkt me een mens om veel van te houden..
Aurinka
Als er van mij gehouden kan worden, ben je in staat om alle splinters en balken in mijn ogen te vergeven en maakt jou tot een mooi mens die van mensen kan houden.
Dankjewel
Jazeker, Ron!
Ik hou werkelijk van mensen. We zijn allen mens. Dat is wat algemeen gezegd. Maar wat ik lees door jouw woorden heen, geeft me een beeld wie jij bent en dat raakt iets in mij. Ik merk dat ik over je praat tegen mijn vriendin. Dat ik jouw 'zijn' waardeer. En dat komt doordat ik dat nu eenmaal zo voel.
En juist dat gevoel, dáár heb ik nu op leren vertrouwen.
Kortom: ik geniet knetterhard van dit contact.
Goedemorgen!
Aurinka
P.s. N.B. ik vraag me af of ik mij door welke verklaring dan ook, palliatief of genezen, zou laten beïnvloeden. Men krijgt niks geen garanties en woorden zijn woorden. Ook als de witte jas ze noemt, die geen helderziende is.
Lieve Ron, wat ik nu schrijf is wat gewaagd, maar het gaat me aan het hart; ik heb in het onderzoek voor mijn boek zoveel mensen gesproken, die waren 'opgegeven' en nog steeds leven. Ik bedoel dus ook twintig jaar later. Niemand kent zijn laatste dag.
Ik zag dat het Leven sterker is en brozer dan alle praat.
Een bekende van mij, een Vlaamse arts, vraagt aan al zijn (meestal kanker) patiënten: " De quoi as tu envie?"
Vrij vertaald vraagt hij:" Wáár leef je voor? Wat geeft jouw leven zin. Waar ga je van strálen?"
.......
Ik neem de vrijheid om dit te schrijven. Tegelijkertijd hoor ik een stemmetje: kun je dit schrijven. Dat is die cultuur over wat hoort en niet.
Ik besluit er niet naar te luisteren en wel naar mijn hart.
....
Kijk, als jij er van uit gaat dat je in het 'eindspel' zit. Dan ga jij daar van uit. Punt. Maar. ( en daar komt de komma) ..
********
Mag ik je het verhaal vertellen van die jonge vrouw die bij deze arts kwam (in Brussel). Ze had kanker en zou volgens de artsen nog zo'n 48 uur te leven hebben. Ze kwam bij deze dokter. Hij vroeg haar zijn eerste vraag. " Wat doet jou leven?" Ze raakten in gesprek. Hij vroeg haar: "Wat zou jij nu willen doen?" Ze antwoordde: " Een zwart kopje koffie drinken aan de oever van de Seine in Parijs."
De arts vroeg haar:" Waarom gá je niet?" Ze zei: " Oh nee, dat kan niet. Mijn man ziet me al komen. Dat gaat echt niet."
De arts vroeg haar:" Maar wat wil jíj nú ècht zèlf?" Ze zei:" Ik zou heel graag willen gaan, maar dat kan niet, want mijn moeder vindt dat niet okay in mijn positie."
De arts vroeg haar voor de derde maal wat zíj zou willen doen. En toen gebeurde het: ze begreep dat ze niet Haar Leven leefde en besloot om tóch te gaan.
Haar familie heeft haar voor gek verklaard. Ze ging en genoot. En toen ze terug kwam, bleek bij controle, dat er geen teken meer was van een tumor. Niets.
Lieve Aurinka, ook ik heb met stijgende verbazing naar de link gekeken over baarmoederhals kanker, schokkend om te zien dat men verklaringen gaat geven waarom je kanker krijgt en hoe een lichaam zou reageren op traumatische gebeurtenissen. Nogmaals ik hoef geen verklaring voor het feit dat ik kanker heb al weet ik dat de grote hoeveelheden antibiotica die ik geslikt heb in mijn leven, mijn lever uitermate op de proef heb gesteld. Nou moet je doen waar je gelukkig van word en dat gun ik een ieder, een leven zonder geluk is weinig waard.Ik leef om te dienen een hulpverlener in hart en nieren van jongs af aan een verdediger. Ik leef omdat de tumor traag of zeer traag groeit en mijn lichaam ontzettend sterk is, welke arts ik ook spreek uit dan ook een lichte verbazing, dat ik nog steeds ben. En hoewel ik ook mijn laatste dag niet ken weet ik wel tot hoever ik gaan wil. Maar dat is een ander hoofdstuk
bedankt en Sterkte
Lieve Ron,
Dank voor je reactie. Je schrijft: "Je moet doen waar je blij van wordt". En ik vond iets waar ik blij van word. Nog steeds. En dan wil je dat graag delen. De verklaring, de oorzaken van ziekte is voor mij een opluchting geweest, dat mij uit angst heeft gehaald en rust heeft gebracht. Ik besef dat dit een persoonlijke belevenis is en dat dit gegeven ( een antwoord willen weten over het 'waarom' niet voor iedereen zo wordt beleefd. Dat zie ik nu in jouw reactie en dat van een eerdere reactie.
Dit heb ik niet kunnen voorzien en ik kan hieruit leren om met deze kennis wat zorgvuldiger mee om te gaan. Het is immers zeer vernieuwend. Wie spreekt dit wel aan?*
Toch is dit iets wat leeft in mij en voor gevoelsmatig, intuïtief 'klopt'. Ik had verwacht dat ik er juist mensen een dienst mee zou bewijzen. Ook ik ben diennaar. Wilde als kind zendeling worden. En moeder.
Kijk, ik kan iets aanreiken, - met de beste bedoelingen - maar een ander bepaalt of hij of zij het wil of kán aannemen.
Ik voel me niet geroepen om het blog te wijzigen omdat de ervaring leert dat veel mensen deze nieuwe visie hebben omarmt en hen juist helpt het leven te leven. Maar dat het vernieuwend is, dat is het zeker. De ervaring leert dat het wel een tijd duurt voordat je dit kunt bevatten. Als het je aanspreekt tenminste. Mij sprak het enorm aan, sloeg in als een bliksemschicht in mijn 'zijn'. Eigenlijk heb ik deze kennismaking niet beleefd als shockend, maar juist als herkènning. Als opluchting. Ik slaakte een zucht van verlichting.
De welgemeende kritieken of verbazing die ik ontving laat zien dat we allen verschillend zijn en de dingen op verschillende wijze interpreteren, ervaren en beleven.
Maar daarom kunnen we nog steeds verbonden zijn, omdat we veel gemeen hebben, doordat we met name kanker aan den lijve ervaren/hebben ervaard.
Rest mij niets dan een dikke knuffel te schenken en danken voor dit waardevol contact.
Aurinka
* Biologika is niet de enige website die gaat over dit thema; de oorzaak van ziekte. Wereldwijd zijn hier mensen mee bezig. Ook artsen die mensen met deze wetenschap benaderen en begeleiden, naast hun reguliere visie. Er zijn meer wegen die leiden naar Rome. Ieder is vrij zijn weg te zoeken, te vinden en te gaan. Ik wens, met heel mijn hart, ons allen een goede reis
Onder het het menu staat een topic mensen zoals jij, wellicht is dat een geschikte plaats om zaken als deze ter sprake te brengen.
Sterkte en bedankt voor je knuffels
Dank voor je tip, Ron. Ik ga eens kijken.
En ik heb nog genóeg knuffels over hoor. ☺
Aurinka
Beste Aurinka,
Ik kom nog lang niet zo lang als jij op deze site en ik lees je dus ook nog niet jarenlang. Ik heb je bovenstaande blog gelezen en doorgeklikt naar jouw link. Daar heb ik het een en ander gelezen. Het is mooi dat jij veel liefde voelt voor anderen en ik lees jouw bewogenheid, maar ik zie er iets heel anders in. Ik vind (voor de duidelijkheid: mijn persoonlijke mening) die site niet liefdevol, maar juist een harde klap in het gezicht van iedereen die kanker heeft. Want wat ik daar lees, is dat ziekte een keuze is. Wellicht on(der) bewust, maar toch: een keuze en maakbaar. En dat vind ik verre van liefdevol, dat vind ik een keiharde boodschap. Dan heb je niet alleen kanker (of welke ziekte dan ook), maar dan is het ook nog eens je eigen schuld of in ieder geval je eigen verantwoordelijkheid.
Ik heb geaarzeld om dat hier te plaatsen aangezien jij er kennelijk veel kracht uit haalt en ik geloof dat je het met oprechte intenties schrijft. Maar misschien is het goed om te weten dat het ook precies het tegenovergestelde kan bereiken dan wat jij beoogde.
Met vriendelijke groet, Naessa
Naessa,
Ik ben blij dat je schrijft wat je op je hart hebt. Als ik je woorden proef en je ervaring, kan ik me voorstellen dat het schockend voor je is. Dat is geenszins de bedoeling, maar dat heb je wel goed aangevoeld.
Dat het zo bij jou binnenkwam betreur ik. Ik zou het anders omschrijven: ziek zijn is een reactie van je lijf op een heftige gebeurtenis ( zielenpijn, kort door de bocht) waar je niks aan kunt doen. Het gebeurt gewoon. Net als dat we bij koud weer kippenvel krijgen. Daar kun je ook niets aan doen.
Zo kijk ik er naar. Dat jij het zo opvat is een feit. Ik heb me niet gerealiseerd dat mensen dit zó kunnen beleven. Ik ben in deze materie gegroeid en verweven geraakt en het bracht mij juist veel rust en vertrouwen.
De diagnose kanker was voor mij een shock, de behandelingen heb ik als nachtmerrie/ mindfuck beleefd. Ik heb het overleefd. Ik weet het nog al te goed.
Maar ik spreek ook mensen die de behandelingen totaal anders hebben beleefd.
Zo zie je maar dat ieder mens anders is en dus ook anders kan reageren. Ik oordeel absoluut niet in termen van goed of fout. Voor mij is het heilzaam. Dan gun ik dat een ander ook, máár ik realiseer me best dat dit " heil " voor elk mens anders kan zijn.
Wat is voor jou heilzaam in deze tijd? Wil je daar met mij over van gedachten wisselen?
En hoe las je mijn woorden?
Een weltrusten, hoor je graag.
Aurinka
Dag Aurinka,
Opnieuw heb ik geaarzeld om te reageren, we liggen qua opvattingen echt mijlenver uit elkaar. En het is jouw blog dus jij mag zelf weten wat jij daarin schrijft en ik wil zeker niemand kwetsen. Maar aangezien je me wel vragen stelt en om feedback vraagt, kom ik er toch op terug.
Wat ik vooral lastig vind in jouw verhaal en reacties, is dat je jouw visie brengt als een feit. Ziek zijn IS een reactie op zielenpijn, het IS gewoon zo, je kunt er niets aan doen dat het zo is, etcetera. En dat maakt dat ik er best hevig op reageer. Het ís namelijk niet zo, jij víndt dat. En natuurlijk mag jij dat vinden en vind ik het oprecht fijn als jij je gesterkt voelt. Maar doordat je het zo stellig brengt, kom je daarmee op mij over alsof dit de enige waarheid zou zijn. En alsof jij daarmee iets suggereert te weten wat anderen nog niet zien. Maar mijn pijn en mijn proces zijn van mij, niet van jou of iemand anders.
Op inhoud vind ik het overigens wel een zeer bijzondere visie en m.i. is de onderbouwing flinterdun dan wel afwezig. Er zijn deskundigen die hier veel beter op gereageerd hebben dus ik voel niet de behoefte om dat zelf uitputtend te doen. Maar ik vind dit bijvoorbeeld echt onvoorstelbaar:
https://www.biologikanederland.nl/blog/2021/06/22/waarom-wat-we-leren-o…
En dat vind ik dus ook heel hard. Want als dit zo is, dan betekent het dus dat je een soort van dubbel gestraft wordt. Niet alleen het bedrog van je vrouw moeten verduren, maar daar als extra cadeautje ook nog een tumor cq uitzaaiing door krijgen... En dat rammelt toch ook aan alle kanten? Enerzijds wordt daarmee allerlei "oorzaak-gevolg" kanker weggevaagd (wat nou asbest, HPV, chroom-6, nicotine/sigaretten etc), anderzijds veronderstelt het trauma's die er niet (hoeven te) zijn. Ik ken legio getraumatiseerde mensen die geen kanker hebben en kreeg zelf kanker ondanks dat ik gelukkig en emotioneel stabiel ben. En aan kippenvel is wel degelijk iets te doen, als ik warm genoeg gekleed ben, krijg ik zeker geen kippenvel. Dus volgens deze visie had ik aan mijn vermeende zielenpijn moeten werken om te voorkomen dat ik kanker kreeg... Snap je dat ik dat heel hard vind?
Je vraagt me ook nog wat ik zelf heilzaam vind in deze tijd. Ik denk dat je daarmee bedoelt te vragen hoe ik mijn diagnose en ziekteproces ervaar en wat mij kracht geeft? Voor mij persoonlijk speelt er geen "waarom"-vraag en mijzelf een beetje kennende gaat die er ook niet komen. Het is wat het is, sommige dingen gebeuren nou eenmaal. Even voor de duidelijkheid: ik had uiteraard dolgraag gehad dat ik deze diagnose niet had gekregen, en nog meer: dat mijn lieve man en kinderen niet mee hadden gehoeven in dit proces. Dat vind ik heel verdrietig. Maar tegelijkertijd weten ze/we ook dat het leven niet maakbaar is en dat gebrokenheid bij dit leven hoort. Daarbij komt dat ik christen ben en me veilig weet in Jezus' liefdevolle armen, wat er ook gebeurt. Maar dat is persoonlijk en zal beslist niet iedereen aanspreken. Hoeft ook niet. Verder vind ik het fijn dat in mijn situatie de kanker niet álles overgenomen heeft. Het lukt nog om te werken, ik heb m'n rol in ons gezin en als partner, veel dagelijkse dingen gaan gewoon door. En er wordt vreselijk goed voor me gezorgd, door allerlei zorgverleners, door mijn geliefden, collega's, netwerk, familie... en ook nog een beetje door mezelf. Allemaal heilzaam. En daarnaast vertrouw ik op wetenschappelijke inzichten die de basis vormen voor mijn behandelplan. Ik ben er niet blij mee dat het nodig is, maar ik ben er wel dankbaar voor dat die mogelijkheden hier in Nederland zijn. En daarbij zie ik het litteken van mijn amputatie als teken van genade dat ik nog leef.
Nou, lekker kort verhaal ook ;-), ik hoop dat ik hiermee je vragen heb beantwoord.
Groet, Naessa