In de frisse stille nacht

Stilaan hoor ik vogeltjes in de verte fluiten. Luna schijnt op de witte tuintafel zo helder, dat je met gemak de krant buiten zou kunnen lezen. Wakker. Zoals elke nacht. Naar beneden. De watermeloen roept. In het maanlicht lepel ik gulzig de meloen uit. Flarden van vroeger, Italië met mijn ouders. Hoe kòn ik ooit hebben geweten hoe kostbaar het leven was? Kostbaar, weerbarstig en oh zo kwetsbaar. Vandaag kwamen gezichten in beeld van twee overleden tantes van me. Beiden kanker. Beiden aan gene zijde. Ik had zó met ze te doen, dat ze ook dit hebben moeten meemaken. Beiden ook zorgzame vrouwen, net als ik. Tranen lopen. Tranen komen. Zonder woorden roep ik ze aan. 'Help me'. Wanneer ik slaap heb ik steeds het gevoel dat er iets is dat ik niet snap. Is het de ware geest van de kanker? Het is een raar iets, alsof het smaakt naar een intensieve uiterst complexe wiskunde-som. Ik kijk er naar. Zie als het ware de formule, maar verder kom ik niet. Het gevoel blijft om me heen hangen. Alsof het me spreekt. En ik ben niet in staat om het te doorgronden... De nacht. Koel na een hete dag. Mensen klagen. Springen in fonteinen. Ik vind het allemaal best. Straks de vijfde chemo dag.. Ik heb beklag met mensen die nog naarder moeten zijn dan ik. Die chronisch ziek zijn. Hé, dit gaat voorbij. Ai. Wat me plaagt is de gedachte: " waarom moet toch mijn hele lijf vergiftigd worden voor een tumor van zes centimeter?" Enfin. Zekerheid. Meetbaar. Het klopt niet. Er zijn al methodes waarbij plaatselijke chemo mogelijk is. Ik kan die ontwikkelingen wel voorúit kijken! zucht.. Kon ik er nou maar achter komen wat die vraag is. De ontrafeling van de kwaal! Hemeltergend! Dus gestaag voorttypen. Blij met deze vrijplaats voor gedachten. Gek dat ik moet merken dat ik weliswaar kan schrijven, maar dat de dag is gevuld met lege gedachten. Ik denk overdag nergens aan. Gewoon duf. Suf. Mat. Gaar. Lamlèndig. Enfin. Weer een zucht. Gisteravond wat rare nare steken in de borst. Het lijkt alsof de kankercellen spreken. Gekke malle intrieste toestand. Genoeg aandacht via lotgenoten en vrienden. Maar ik loop alleen. Ik weiger iéts te noemen van mijn kwaal op faceboek. Er is toch meer ' mij' dan alleen die tumor? Kom op! Er is toch ook een leven ná dit hoofdstuk? Leven...