Li la la la Lente!

Oh malle mij. Zal ik het ooit begrijpen? De ene dag Zum Toden Bedruckt, de andere dag Himmel Hoch? En enkel en alleen omdat de zon schijnt?! Lentezon!! En er zijn een stel timmermannen aan het werk in de achtertuin. We krijgen nieuwe garagedeuren en een poort. Joechei! (nu is er vijfentwintig jaar niets aan gedaan door verhuurder, maar allez: vandaag is dé dag). Ben ik daarom zo uitgelaten? Ik bracht al koffie en koeken. Ze namen me in het ootje: de opzichter is jarig. Ik geef m een hand. Is dus niet jarig! Geinponem, die gasten. Oh heerlijk. Komen ook uit het Gooi, net als ik. Praat toch veel makkelijker merk ik keer op keer. Alsof ik veel beter mezelf kan zijn. Mag zijn. Wat is dat nou voor mafs? Anyway: de eerste knip op de rittenkaart van de zonnebank ( lees: bestralingen) is gedaan! Pff. Wat een berg zenuwen heeft me dát gekost! En wat waren ze lief en geduldig daar. En ik met mijn grote praatjes. Kritische opmerkingen. Theatrale onmacht. Niet dat ik met opzet theatraal was, maar de onmacht duwde me in deze mood. ---- En nu schijnt de lentezon! Ik ben zelf een lentekind! Na alle ge- jeremie-jour nu een fris bericht. Neen. Mag het niet bagataliseren. Is gewoon k****. En dan mag ik boos zijn. Bang zijn. Stoer doen. Janken. In een vertwijfeling zakken. Mag allemaal. ---- Nog blijf ik me verbazen over mijn humeur. Zou slechts de zon en een stel timmerlieden mij zo kunnen verblijden? Hmmm. Denk het wel. Garagedeuren stralen hagelnieuw hun groene verf uit. Stevig staal houdt ze op de plaats. Ja. Het is waar: ik ben zo blij als een kind! ---- Gister tijdens voorlichting bestraling waren er moeilijke momenten. Vriendin I wreef me dan zusterlijk over mijn rug. Fantastisch! Ik ken haar achttien jaar. Wat een engel!! En op de terugweg in de taxi was er een heel gezellige chauffeur. Ik wilde steeds liedjes gaan zingen. Toch niet gedaan. Wel veel gebabbeld. Het was zowaar gezellig. En ik was opgelucht! Zooo opgelucht!! ---- 'S avonds merkte ik toch dat rechterarm niet lekker mee doet. Ineens kwam er die vermoeidheid over me heen. Ik deed wat gymnastiek en viel daarna als een blók in slaap.. ----- Lentezon! Ik zie sneeuwklokjes in de tuin. Ik proef lente in de lucht. Zie vogels af en aan vliegen. Over vogels gesproken: gister zat er eentje in mijn keuken! De schat was zomaar naar binnen gevlogen, nadat ik de achterdeur open had gezet. Het arme dier vladderde tegen het raam: dat lukt dus niet. Voorzichtig deed ik het raam open. Ik keek en sprak het dier liefdevol toe. Heel bijzonder was dat ik echt het gevoel had dat ie naar me aan het luisteren was! Ik praat en huil wat om wat narigheid. Het dier houdt zijn hoofd even schuin en kijkt me aan. Gossie. Schatje! Ik was er blij mee. Wat aandacht. Van een vogel. Het leek me toe alsof hij gestuurd was om me te troosten... Ik maakte zelfs foto's van de schat. Geduldig hebben we samen gewacht tot ie van de schrik was bekomen. Na een kwartier leek dat in orde en hipte hij vrolijk weg. ----- Zo' n voorval geeft mij opnieuw de overtuiging dat ik gehólpen word! En herstelt snel mijn vertrouwen in het Leven.. ----- En nu fluks naar een broodje, de taxi komt zo voor de tweede ronde. Vriendin I gaat weer mee. En ik geniet van de lentezon. Wat kan me toch gebeuren? ---- Lieve lezers, wens jullie ook een huppelend hart vol lentegroen!