Miracel ( oud blog )

Ik beleef een miracel. Ik zit in een miracel. Ik adem miracel. 

Een korte terugblik:

Mijn leven was wel okay en ik zei zelfs tegen mijn dochter: "let op, ik ben gelukkig". Dat was voor 7 augustus 2018. Daarna zijn er een aantal gekke nare dingen gebeurd, zoals dat herseninfarct van mijn vriend en de stressvolle tijd die volgde. Een maand na zijn infarct, ben ik zelf in het ziekenhuis beland en was het ook 'kantje boord'. Beiden zijn we tenauwernood aan de dood ontsnapt. Dat is zeker iets wat je niet in de koude kleren gaat zitten. 

Enfin, hij ging naar een revalidatiekliniek en ik lag thuis in een bedje beneden. Bijkomen, herstellen. Niets. Ik wilde de wereld niet in. Kon niets. Wou alleen alleen zijn. Dat was september 2018. In december kwam hij thuis en bedacht ik me dat het toch wel leuk was om de feestdagen samen te vieren. Ik toog naar zijn huis en de maand ging voorbij. 

In januari bleek dat ik toch niet in staat was om te werken en ik toog naar mijn huisarts. Deze stelde vast dat ik overspannen was. Ik sliep vele nachten niet en zat in de nacht klaarwakker overeind. Ik kon nauwelijks geluid of mensen verdragen en had veel last van concentratiestoornissen  en absences. Een burn-out is een hip woord voor een nare tijd, waarin we door het Leven zelf worden stilgezet. Mijn huisarts ziet dit fenomeen veel in zijn praktijk en heeft er een speciaal herstelprogramma voor ontwikkeld. Hij zei me dat mijn brein overbelast is en dat ik slaapschade heb. Dat moet worden ingehaald en het brein moet rust hebben. Uiterste rust. Dus geen bezoek en ook niet op bezoek gaan.

Alle vertrouwen in deze arts en oh zo blij dat er een remedie is tegen mijn kwaal. Ik word namelijk stilgezet door het Leven zelf. Weken zat ik voor het raam in mijn creme leren relaxstoel. Vanuit dat plekje heb ik een mooi uitzicht op de wolken die voorbij gaan, of hangen of vervagen of weg zijn. Ik kan er zoveel zien. Ook waren de eerste weken nog gevuld met Facebook kijken, want ik merk dat juist dat een bron van afleiding, gezelschap en erkenning is voor me. Een behoefte dus. Televisie was al nul, dus dat ging goed. De weken waren leeg en zwaar en alles werd op losse schroeven gezet. Mijn huis, tuin, leven, relatie, financien, werk, zingeving, eigenwaarde, familie, missie en wat nog meer. Alles! 

Er komen veel flarden voorbij, déja vues van overleden honden, oude huizen waar ik woonde, beelden van grootouders,.. 

Ook werd ik getrakteerd op inzichten, met name over mijn eigen gedrag en hoe dat voor me heeft uitgepakt. Kenmerkend voor mij was wel het vermogen om me verantwoordelijk te voelen over het welzijn van een ander. Ik zei mijn huisarts: ik heb niet mijn leven geleefd, maar het leven van een tiental andere mensen! 

De mooiste les is het 'hartfluisteren'. Dit betekent dat ik nu in alle stilte mijn best doe om naar de stem van mijn hart te luisteren, waarbij ik zelfliefde bovenaan zet. Dit gaat niet vanzelf en is werkelijk lastig, maar in de rust lukt het me toch om een keuze te maken. Vaak een giga bevalling. Dit zorgt voor nieuwe bevrijdende keuzes. keuzes waarbij ik mezelf trouw blijf. 

Door de verhalen en de verhalen achter de verhalen leer ik bij sommigen een kijkje in de ziel te nemen en kom ik tot de schokkende ontdekking dat we allemaal zo aan het stoeien zijn. werkelijk. Althans een groot deel van de mensen om me heen, die de moed hebben om dit te delen. Er zijn ook mensen die meer aan de oppervlakte kunnen leven. zeker. 

De weken in stilte met een uiterst lege agenda zorgen voor een weg naar binnen. Het bleek hoog nodig. Ik was niet voor niets stilgezet. Had ik al niet langer twijfels over de toekomst met mijn lief? Vond ik mijn werk nu echt wel zo leuk of deed ik het omdat ik ervan overtuigd was dat ik toch iets moest doen voor de samenleving. Maar nu denk ik dat ik mijn aandeel wel heb gehad en dat ik met pre pensioen ga. ik ben bijna 59.  mooie leeftijd. 

Mijn ex zei me dat ik feitelijk arbeidsongeschikt ben en dat maakt dat mijn kijk op de uitkering wel eens gewijzigd zou kunnen worden. Geen onmacht, maar bevestigde onmacht. Ik ben schrijfster. Laat me met rust.

Mijn nieuwe hobby en passie, daar wil ik me meer op focussen. Een missie is het. Ik wil mensen verzamelen met hetzelfde verlangen en hetzelfde gedachtegoed. 

Besloot toch maar om voor de vitamine B12 injecties te gaan, ook al kost me dat 35 euro per maand van mijn eigen risico. Ik heb daar een oplossing voor. Daarnaast is het een mooi excuus om eens een frisse neus te halen. Dit bleek een succes, want ik koppelde er pardoes een fietsmiddagje aan en heb nu kilometers gemaakt in de omgeving tussen 10 en 22 km. Ik ga goed. En ik geniet volop! 

Het blijkt het schot in de roos te zijn. Montferland riep me en ik toog op weg. Geen idee hoe ver ik kon komen. Geen enkele fietservaring. Ik kwam tot Kilder. In het bos gezeten en terug gefietst. Er was nu wel iets dat ik kan waarmaken. Dank lieve benen van me. Dank fiets. 

Mijn liefje heb ik nu vijf weken niet gezien. Soms mis ik hem en vaak niet. Ik merk dat ik het zo zaalig vind om alleen te zijn, dat ik werkelijk overweeg om eens een tijdje vrijgezel te zijn. Het bevalt me erg goed. Ik hoef nergens heen, ik hoef niet door een supermarkt, ik hoef niet te overleggen. 

Zojuist las ik een boekbespreking van een Franse schrijfster van ver over de zeventig, die zoveel energie heeft, dankzij haar keuzes en leefwijze. Ze is getrouwd, gaat haar eigen gang en heeft al tientallen jaren een minnaar uit Amerika. Vroeger had haar man zo zijn escapades, tegenwoordig geniet ze van haar vrouw-zijn. Vroeger weende ze dikke tranen om de ontrouw van haar man, nu doet ze wat ze nodig heeft en haar blij maakt. Ze voelt zich bij haar minnaar; begeerd, bewonderd, machtig en bekoorlijk. Haar minnaar is verrukkelijk neem ik aan, maar ze stoort zich nogal eens aan "zijn intellectuele beperktheid". Bingo. Ineens begrijp ik het verhaal van mijn laatste twee mannen! 

Bij mijn jeugdvriend voel ik me een godin. Zonder hem voel ik me ook een godin. Bij hem kan ik kwaad worden èn me bekoorlijk voelen tegelijkertijd. Zoals hij naar me kijkt, blijft een zegen. Ik zit zelf in een prachtige roman en die burn-out bedank ik maar eens flink als een geweldige kans om mijn leven een andere draai te geven. Ik zei tegen mijn huisarts: ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. 

Noot: deze tekst is van vier (!) jaar geleden. Sinds september 2019 de hele mooie jeugdliefde niet meer gezien. We leven inmiddels april 2023. Tempus fugit. De tijd vliegt! 

Naschrift: Lief is inmiddels ook al meer dan een jaar uit beeld. Ik ben dus vrijgezellig vrijgezel. In een volgend blog meer. 

Over de titel Miracel; ik bedenk me nu wat er toen miraculeus was. En ik kan niets anders bedenken dan ouder en wijzer geworden. Èn gelukkig. Daarover schrijf ik graag meer.