Moe

Moe.. Ja, ik ben zo moe. Zo ontiegelijk MOE. ||||||| Van negen maanden knokken. Niet tegen kanker expleciet, maar tegen - of beter gezegd IN- deze aangrijpende levens-horror-film! Moe van het lezen over kanker. Moe van verhalen lotgenoten. Moe van mijn stinkende best doen om adviezen op te volgen. Moe van sapjes persen. Moe van de geldzorgen. Moe van het alsmaar begrijpen van mensen. Zo moe van het moe zijn. ππππππππππππππ Zo dikwijls gaan er blog titels of items door me heen, waarbij ik het verlangen voel om een nieuw blog te scheppen en de wereld in te zetten. Omdat mijn laatste blog wel naar was. Pittig was. Rauw was. Ik merk dan dat ik een aangenaam blog wil schrijven om me lezers wat te ' sussen'. Alsof ik zou willen zeggen: " ach, het valt eigenlijk reuze mee, die kanker van mij. Maak je maar geen zorgen, ik red me wel". ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷ Maar dat is helemaal niet waar! Ik red me niet! +++++ Natuurlijk zijn er wel gezellige gebeurtenissen voorbij gekomen, maar als ik eerlijk ben, moet ik bekennen dat de duur van de stress " is killing me".. °°°°°°°°°°°°°°°°°° Ik weet geen uitweg. Zie nauwelijks kleur in de toekomst. Aanstaande dinsdag start de bestraling. ################# Het liefste ren ik heel hard weg. Naar een donker bos. Daar verstop ik me. En kom nooit, nooit meer terug!! ¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢¢ Toen ik deze zin uitsprak naar 'mijn' radiotherapeut zei hij dat het een heel normale reactie was. %%%%%%%%%%%% Ben ik nu blij dat ik niet gek ben? Dus! ( die rare wiskunde tekens zet ik om teksten van elkaar te scheiden. ik typ op mijn mobiel en ik weet nog niet op welke wijze ik dat anders kan vormgeven. heeft dus verder geen enkele betekenis ). &&&&&&&&&&&&&&& Jaaaaaaah... Diepe zucht.. Nee, ik red het niet. En het beste wat ik nu kan doen is om juist DAT op te schrijven. Mijn pen als wapen! Mijn enige wapen om niet gillend gek te worden?!! ®®®®®®®®®®® Ach. En dan spelen er nog meer factoren mee. Ziekmakende factoren. Die al zoo lang meespelen. Te lang! En waar ik níéts aan kan veranderen?!! @@@@@@@@@@@@ Zit ik in een rol waar ik niet uit kan? Is daarom zenuwinzinking of depressie een middel voor mij???? Feit is dat het niet goed gaat met mij; gisteravond bij mijn geliefde biodanza ging het aanvankelijk goed: ik danste uitgelaten en teder tegelijk. Totdat de dans kwam waarin je met elkaar danst door enkel vingercontact: ik KON het niet. Mijn handen omhoog houden! Ik kon het niet meer volhouden! Ik bràk!!! ^^^^^^^^^^^^^^^^ En nu zit ik hier. Donker. Ochtend. Gaar. Rauw. Duf. Mat. **************** Ik mag alle problemen loslaten. Melden wat ik nodig heb, zonder mezelf uit te persen in een rol van toegeweidheid. Ik walg er van. %%%%%%%%%%%%% Ik heb troost nodig. Lieve stille ogen. Veel stilte. Veel ruimte. Veel rust. Hoe kan ik me IN GODSNAAM herstellen. Hoe kan ik me in GIDSNAAM herbronnen? ( gids is geen typfout ) Terug naar Aurinka die ik ben? Mijn eigen kracht? Dan ging ik beslist niet naar de bestralingen. Het is wel goed geweest zo. Dan zei ik gewoon wat ik nodig had zonder omwegen. Dan hield ik niet zoveel rekening met de ander. Als automatisme verdorie! Dan liep ik nu continu mezelf voorbij..?..!! Dan gáf ik mezelf rust. Dan nám ik mijn rust! Mijn ruimte! Mijn tijd! Het is Mijn Leven. Leer ik het ooit??