Shirt en bos

Het bos is voor mij ' the place to be'. De verzameling zorgen en verdriet blijft ongewijzigd en drukt de ene dag zwaarder dan de andere dag. Maar dat is geen nieuws en ook geen individueel geval, maar een mondiaal geval; immers, alle mensen hebben zorgen en verdriet. De clou is dan: hoe kunnen we daar het beste mee omgaan?? ----- Gister belde vriendin S. We spraken over de komende bestralingen. Ik zie er nogal tegenop. Zij is verpleegster en ziet zoiets veel nuchterder. Dat hielp mij dan weer. Ik weet dat ik dikwijls nogal ontsteld kan zijn over dingen als dat. ----- Bestralen? Huuh! Ik zocht een manier om mezelf te bekrachtigen, wanneer ik dan luttele minuten moet verblijven in de bunker. Ik weet dat ik me alleen zal voelen. Daarom bedacht ik een "steun t-shirt". Ik heb allerlei mensen in een memo gemeld over de aanvangsdatum vd bestraling ( di.a.s.) en hen gevraagd om hun naam op het shirt te schrijven, zodat ze bij me kunnen zijn als ik (lees: mijn borst en oksel) bestraald gaan worden. Aldus geschiedde. Het t-shirt die mij gaat steunen in deze hele "Schtalerei" - zoals vriendin X dit noemt-, zit aardig ondergeschreven. Ludieke teksten lees ik. Lieve hartjes en kreten. De mooiste vind ik wel: " straks komt je stralend terug!" Ik slaak een diepe zucht en glimlach wat. ---- De namen omhullen mij. Uiteraard trek ik het aan bij mijn eerste ronde morgen. In mijn agenda ben ik al aan t aftellen.. ---- Ik wás aanvankelijk helemaal niet zo benauwd over dat bestralen, maar ik had veel tijd om te lezen. Lotgenotenverhalen gelezen. Bijwerkingen op korte en lange termijn bestudeerd. Collega's gehoord die jaren na dato nog steeds klachten hebben.. Langzaam maar zeker werd het van een gangbare goede medische behandeling een ware horror voor mij. Niemand gaat toch voor zijn lol met armen omhoog in een bunker liggen met zo' n idee van: ' kom maar op, bestraal mij eens fijn?!' ---- Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, er zijn heel wat tranen gevloeid, heel wat praatjes met artsen geweest, heel wat stress door dat lieve lijf van mij.. Alle artsen èn natuurartsen, die ik sprak, bevelen de reguliere behandelingen aan.. ---- Er was immense stress, totdat ik door vriendin I opmerkzaam werd gemaakt op het feit dat dit zo niet langer kón! Ze raadt me aan om die dag een beslissing te nemen EN mezelf eraan te houden! Gek genoeg kon ik dan wèl in no-time een beslissing nemen. Althans de locatie. --- De kloof tussen weerstand en acceptatie is groter dan een ravijn bij de Grand Canyon. Toch ... Ik koos met mijn verstand, mijn Hollandse boerenverstand. En daarom staat er morgenmiddag een taxi voor de deur.. Moet ik nog uitvissen welke zalf of crème ik zal gebruiken om de huid te beschermen. Wie smeert mijn schouder in? Ben geen slangenmens! ---- Er is veel te doen. Te veel. Zes wasmanden vouwen en wassen. Geldzaken nodig regelen. De boodschappen. Drie lastige brieven. Ik mag prioriteiten stellen. ---- Dan ga ik maar eerst naar het bos! Om me op te laden. Om los te laten. Om zuurstof op te snuiven. Om alles achter te laten. In de aarde. In de bodem. In de lucht. Mijn gedachten stil te laten zetten wanneer ik loop. Kadans. ---- In het bos kom ik tot rust. Altijd. Ik hoef slechts een klein deel door mijn stad te lopen en dan ben ik in dat bos. Mijn geliefd bos. Waar bomen alleen maar staan en zijn. Waar ze doodleuk jaren staan. Alle seizoenen. Ze kunnen niet even aan de wandel zoals ik op een grijze maandagmorgen. Ze staan er als bakens. Als bomen. Onvermijdelijk en trouw. Ik voel me er al snel één met de natuur: een modderplas, het mos, het pad, de planten, de vogels, takken, stronken, dieren.. Maar bovenal die bomen die me toewuiven. Ik ben er nooit alleen. Zelfs als ik me alleen voel, ben ik er nooit alleen en dat weet ik. ---- Het bos is een langgerekt bos, dat paralel loopt aan een weg. Wanneer ik langer wandel kom ik uit bij een landelijk dorp. Veel wegen heb ik leren kennen via de jaarlijkse avondvierdaagse, die ik graag liep met mijn dochter of met haar klas. Veel paden heb ik leren kennen tijdens de tien jaar hardlopen. --- Dikwijls wanneer ik in " mijn" bos ben, laat ik me verdwalen tegenwoordig. Ik ken dus nog lang niet het héle bos. Ik laat me verdwalen. Ik loop wat. Ik zie wel. Ik weet dat ik niet werkelijk kan verdwalen, want ik ben niet in Canada ( om maar een zijstraat te noemen en waar ze eindeloze bossen hebben..). ---- Ik loop en dwaal. En verdwaal. En weet dat het allemaal goed komt. Dát ik heus wel weer ergens uit kom. Dat ik heus wel weer thuis kom.. ----- Dus, hùp, pantoffels uit, laarzen aan: deze meid gaat naar het bos!!