Nou moe!

Het leven is mij goed gezind. En ik leef mee in een besloten groep van lotgenoten via facebook.
Lees ik toch gisteren dat een lieve meid het niet heeft gered...
26!
........

Ik snap dat niet. Ik schrik. Ik...
Ze was sterk. Ze was strijdlustig. Ze probeerde van alles en nog wat.
Het was haar tijd?
...

Er wordt zelfs gevloekt op haar rouwkaart.
Er staat: "Klote, ze heeft de strijd verloren".

En ik wil daar niet aan! Wàt strijden? Wat winnen? Wat verliezen?

Geloof zelf dat het dan haar tijd moet zijn. Maar er gaat veel, heel veel door me heen.

Begrijp me goed: Ik ken de vrouw in kwestie niet echt. Alleen virtueel. Maar neen...

....

We gaan nu met z'n allen een lichtcirkel vormen, -op afstand weliswaar- om haar te steunen.
Zeker op de dag van haar begrafenis, woensdag aanstaande. Ze zou zelfs jarig zijn die dag!

---

Dus meer dan deze kreet "nou moe!" komt er niet uit vandaag.
Ik denk veel aan haar. Aan haar gezin, kind, ouders, vrienden.

---

Heb ik doodleuk mazzel gehad?
Hoe f*****g kwetsbaar is het leven!

---

Ja, we gaan voort.
Voort in de dag.
Voort in ons pad.
Voort gaan we, voort..

En we weten allen:
Van leven ga je dood...

---

Maar nu laat ik je even los, lieve M,

Ik ga me omkleden, mooiste jurk aan!

Ik ga een lotgenoot ontmoeten die ik hier via de site leerde kennen:

We drinken een bakkie..

We praten, we delen...

---

En ik proost op je!
Goede reis meid!