Wijkers en blijvers

Gister was een feestje. Iets riep mij naar buiten. Natuurlijk moest er van alles gebeuren. Er was wel weerstand. Maar ik schudde het van mij af en ging op pad. Mijn neus achterna. --- De dag start vroeg tegenwoordig voor mij. Om vijf uur wakker. De gordijnen zijn verduisterend, dus daar ligt het niet aan. Om half negen loop ik met stoere wandelschoenen aan de buurt in. Eerst maar even rustig een rondje om de vijver in het stadspark. Het is een natuurpark. Heerlijk ruig met Schotsche Hooglanders. Ik zie een wilg. Mooi. Maar wanneer ik er voorbij loop, valt mijn oog op de stam; deze is opengespleten: je kijkt er zó doorheen!! Hij loopt prachtig uit! Hoe kan het?! Ik word er door geraakt: uitgehold en toch in vol leven! .... Ik voel me enorm verbonden met de boom. Met wat hij is. Wat hij zegt. Wat ik zie. Ik zet een foto bij dit blog. Eigenlijk zie ik de boom als ware kunst. Levenskunst!! --- Dan zie ik een informatiebord over het park. Over de vijver. Het ontstaan. Zand nodig voor een woonwijk. Een vijver kwam. Er werden wijkers en blijvers geplant in de jaren zeventig. Ik leer dat wijkers bomen zijn die snel groeien, zoals bijvoorbeeld wilgen en berken. Zij geven het park snel een groen aangezicht. En er zijn ook blijvers: bomen die minder snel groeien, maar wel heel oud kunnen worden. Vandaar de naam blijvers. Nu zullen de wijkers langzaamaan verwijderd worden uit het park, want dan hebben de blijvers meer ruimte om zich fijn te ontwikkelen. --- Nu denk je wellicht: wat hebben bomen nu met kanker te maken? Welnu. De termen ' wijkers en blijvers' blijft nog een lange tijd in mij hangen. Ik kauw er op en denk er over. --- Hoe zit het met mezelf? Ben ik een wijker of een blijver? Hoe zit het met de natuurlijke selectie? Zou het niet gewoon zo zijn -uitgaande van het feit dat wij zelf een stukje natuur zijn,- dat je doodleuk bij mensen ook wijkers en blijvers hebt? --- Dat er net als bij de dieren er gewoon mensen zijn die minder sterk zijn en dus eerder sterven? Een natuurlijke selectie als het ware? --- Wellicht klinkt dat wat bot of cru in de oren, maar het is een gedachte. --- Vanmorgen weer vroeg uit de veren en ik zie mezelf om half zes ramen lappen. Huh? Weet dat ik dan vanmiddag echt moet dutten, anders val ik om. Maar allez! En wat is tijd? En wat hoort? Mijn cavia is ook al op. Een klok is een hulpmiddel, maar ik loop er dikwijls mee te stoeien. Niet letterlijk met die klok, maar wel met het begrip ' tijd'. ' t Is allemaal zo relatief. --- Wanneer ik kijk naar het middel waarmee ik de keukenramen lap, schiet er weer wat door me heen: Wat is dit nu weer: "oppervlakte-spanning breken van water"? Dat staat immers omschreven bij dit middel. Dat zou de wonderbaarlijke reiniging bewerkstelligen. --- Ik ben een kind van de jaren zestig. De opkomst van de luxe. Huisvrouwen die dag in, dag uit bezig zijn met poetsen en zorgen. De industrie en de reclame die ons van alle gemak voorziet. Schoonmaakmiddelen aanprijzen. Wondermiddelen. En wat zit er toch allemaal in die prachtige poetsmiddelen? Welke stoffen? Wat maakt schoon en wat trekt in de huid? .... Plastics. Magnetron. Dan lees ik pas dat verwarmd plastic zo slecht voor de mens is. Dat plastic dan in je eten komt. Neen! --- Dan lees ik dat fleece zo slecht is. Dat er kleine bolletjes plastic uit de fleece stof in de oceaan drijven. --- Dan loop ik door de supermarkt en vraag me echt vertwijfeld af hoeveel produkten ons werkelijk voeden? En niet alleen maar vullen?! .... Ik word er wat treurig van. Mismoedig. .... Wijkers en blijvers.... --- Er is veel om te overdenken, te mijmeren. Maar ik waak ervoor dat ik niet paranoia word van al die berichten over natuur, mens en milieu. --- Ik weiger te geloven dat de wereld slecht is ! Maar ik zie wel dat er veel fout ging. En goed was. Omdat het alles is. --- Op dit moment lacht de strakblauwe lucht me toe. Het Budwigpapje is al op. De wandelschoenen zijn nat. Gelukkig heb ik ook nog een stel heerlijke laarzen. Zij gaan mee op mijn tocht voor vandaag. --- Bewegen zou zo heilzaam zijn voor het herstel. De linker en rechter hersenhelft komen in balans. Voor mij is het een mini vakantie. Lostornen van taken en taakjes die ik laat wachten. Maar het meeste profijt heb ik toch wel in mijn geest: Wat voel ik mij één met de natuur! Met de blaadjes. Met de aarde. Met de vogels. Met de luchten. --- In de natuur kom ik pas echt tot rust. Een stille vrede. Een natuurlijk welzijn. Lieve mensen, ik gá er voor!