Rijk leven

Een rijk leven. Tis me zomaar gegeven. Ik schrijf dit vooral omdat ik het graag wil delen met mijn lotgenoten die aan het begin van een avontuur staan. Die onzeker en bang zijn om alles wat hen overkomt. Ik schrijf voor jou! --- Een rijk leven. Een besèf van een rijk leven. Vroeg wakker, vijf uur is het al licht. Om zes uur belt een vriendin dat ze een hond krijgt. Oh. Ook een hartewens van mij! We praten en lachen in de vroege ochtend. --- Gister lange tijd in de file. Ik nam een sluiproute en ging met de auto op een pontje. Wat een zalig avontuur! De regen maakte de dag grauw en het zicht slecht, maar in mijn auto zong Lenette van Dongen haar liedjes speciaal voor mij. --- Ik bad voor een vriend zonder werk. En na het gebed kwam er een telefoon voor werk! Ik ging naar de kerk en huilde tranen van dankbaarheid bij de kaarsjes voor een houten beeld. --- Er IS dus een leven mogelijk zonder kanker. Zeg ik dat juist? Naast kanker? Boven kanker? Met kanker?! --- Ik herken het zo dat je afschuwelijk wordt geleefd door de kanker en alle alle behandelingen en uitslagen. Afgrijselijk. Wat een impact op je zenuwgestel. --- En daarom kan ik nu, nu het beter met me gaat, zo intens genieten van al het goede dat ik mag beleven. Ja, dat wil ik even kwijt. --- Hou vol. Huil. Leef. Schrijf. Lees. Wees. Het valt niet altijd mee. Welnee. --- En ook ik weet niet wat de toekomst brengt. Wèl weet ik dat ' state of mind' zo belangrijk is voor je gezondheid. Wat ik wil zeggen: het maakt niet uit wat je beleeft, maar hoe je het beleeft. Perceptie is het! Ik kan me herinneren dat ik er al eerder een blog over schreef. Het blijft voor mij een waarheid als een koe. --- Maar wat als je de naald van de chemo in je arm ziet? Een zuster met rubber handschoenen? De blik in de ogen van mensen om je heen? ..... --- Het getik van het bestralingstoestel? De pijn van een punctie? De uren die ik las over kanker en voeding? --- Waar blijf je dan met je perceptie? Kan je dingen dan ook van de zonzij bekijken? .... --- Het is ook niet alleen zonzij. Het is ook niet alleen dat altijd alles maar prachtig zou moeten zijn. Ook in wanhoop zit schoonheid zeg ik soms. Maar dat je zou willen vloeken snap ik best. Deed ik trouwens ook toen die naald niet in mijn arm wou. --- Perceptie. Of acceptatie? Of vechtlust? of gewoon even niet meer weten hoe nu vooruit of achteruit?! .... Ik heb het allemaal meegemaakt. De tijd werkt voor je. De tijd tikt wel. Alles gaat voorbij. --- Daar heb ik me steeds maar aan vastgehouden. Dat hielp me gek genoeg wel om door de hel heen te komen. --- Het Leven zelf. Dat is iets wat ik nu helder zie. Het Leven. Alles kreeg een andere kleur voor mij. --- Het Leven schrijf ik bewust met een hoofdletter. Het Leven ontvouwt zich. Het Leven groet je. Het Leven daagt ons uit. Het Leven is zo kostbaar, zo kwetsbaar. Zo krachtig. --- Perceptie? Rijk?! Ik ben een dankbaar mens. --- Nu is het niet alleen hosanna hoor. Ook ik loop te stoeien met het Leven. Met pijn van anderen om me heen. Loop soms te trekken en duwen aan dat Leven. Weet dat ik geduld moet hebben. Vertrouwen. Een harde les. Een les. --- Mijn denken gaat veel beter. Hoe naar was het om in mist te moeten leven. Ik kan nu beter op afstand naar mezelf kijken. Iets beter concentreren. Zo fijn om beter te kunnen dènken! Wie kan zich dat voorstellen? --- De dag begint. Straks ga ik even naar de markt voor de bieten, appels en wortels. Natuurlijk bio. Vanmiddag een vriendin. Ik ben rijk. Gek, want er zijn ook nota's die me plagen en toch zeg ik dat ik rijk ben. Ja. --- Voor al mijn lotgenoten voel ik een diepe verbondenheid. Ik wou dat ik jullie allemaal kon zegenen. Het ziekenhuis ook; de mensen en de apparatuur. De woorden. De uitslagen. De thee die je drinkt. --- Vooralsnog blijf ik lezen over kanker en alles wat eromeen hangt. Naast mij ligt een boek van David Servan Schreibner; een een psychiater die zelf kanker kreeg en een boek schreef over een nieuwe levensstijl. Het heet: Anti Kanker. Vandaag ga ik daar weer eens fijn in lezen. Ik hoop voor jou ook dat je dingen zult vinden die je weer verder brengen. Alle liefs, Aurinka