Tu Mor (een gedicht)

  • Openbaar blog
  • vrijdag 19 juni 2015
  • 1131 x gelezen
Tu. Ik kan niet boos zijn op jou. Ik noem je 'Tu': 'Jij'. Jij die geen jij bent, maar 'ik'! Tu is een deel van Tu-Mor. Mor doet me denken aan Mort(e). (dood) Was het niet zo dat ik de laatste tijd liep te stoeien met Tu (lees: mij) en Mort. Allàng voordat het nieuws kwam? Het onheilspellend nieuws dat ' borstkanker' heet?! En nu ik zie dat Tu niet slechts een kwaal, maar juist een Vraag is, kan onheilspellend wel eens uitpakken als heilspellend.. Ik wéét het.. Tu vraagt me: Wat is mijn taak in het leven. Tu vraagt me: Ben ik wel bezig met mijn taak in het leven. Tu behoedt me voor Mor(t) Tu ben ik. Nu begrijp ik pas waarom ik niet boos kan zijn op TuMor. Ik ben niet langer ziek. Ik ben zoekende, vindende. Ik ben herstellende, zelfs voordat de feitelijke behandeling van start kon gaan. Aandacht voor ziekenhuisonderzoek is normaal en logisch. (Borst) kanker is een angstaanjagende term. Ik noem het TuMor. We zijn (echt nog geen vriendjes), maar we zijn wèl in gesprek! Zo is dit geen aanval, niet uitsluitend maar een afschrikwekkende boodschap, maar wel een noodkreet van mijn Zijn. Tu is de tolk. En ik ben bereid om te luisteren..
Reageren
Volgend blogbericht

4 reacties

waw, wat verwoord je dat mooi. Heel fijn dat je er zo mee om kan gaan. Ik kon alleen maar denken, deze borst moet weg, het moet uit mijn lijf, ik vertrouw het niet meer. Wat vertrouw ik wel,  inmiddels een fikse deuk opgelopen in het vertrouwen in mijn eigen lijf en inderdaad, elke keer hopen dat er een vergissing is gemaakt. Ook met de angst leven, waar zit het nog meer? Ben ik wel helemaal schoon? Nee, liever geen onderzoeken meer, maar toch dat knagende stemmetje, het zal toch niet..........
Mijn sleutelwoord is geworden vertrouwen in de God die alles ziet en weet en uiteindelijk ook weet welke weg Hij met mij zal gaan. Dat is uiteindeijk toch de beste weg. Mijn zorgen uit handen geven en alles aan Hem toevertrouwen. Klinkt heel makkelijk maar is het moeilijkste wat ik tot nu toe heb moeten doen. De ene dag lukt me dat ook beter dan de andere. De alledaagse zorgen om man, kinderen of werk bekruipen me vaak weer. Ik wil gewoon leven bij de dag en genieten van de mooie fijne dingen die me overkomen en niet vooruit kijken of zorgen maken. 
Lieve groet, Hannah
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
Geen zorgen voor de dag van morgen, lieve Hannah.. Jezus zei het immers zelf? Toch is het heel menselijk hoor. Maar wat hebben wij in de hand? Natuurlijk hebben we ons eigen aandeel in de keuze van dat wat ons voedt, in de woorden die we kiezen. Overgave. Loslaten. Vrijgeven. Het is een hele klus. Maar we mogen ons pakketje echt aan Hem geven als het ons te zwaar is allemaal. Lieve meid, op je slofjes, het komt goed. Ik heb je lief.
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren
ZOOOO, nou heb je me te pakken! Wat een ongelooflijk mooie verwoording van je gedachtes! Ik herken ze, heb me al meerdere keren afgevraagd of deze diagnose niet nodig was om me weer eens even stil te zetten bij mijn manier van leven en wat ik daarin belangrijk vind. Nu kan ik niet langer om die vragen heen en op de 1 of andere manier is die wetenschap ook troostend.
Dus Dank!
Groetjesss, Margriet.
Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51
Reageren