Ziele-yoga
In de badkamer hoor ik het bad vollopen. Mijn vingers dansen over de toetsen. De werkkamer geniet van de witte bloesem van de Japanse Honingboom die naar binnen gluurt. Zondagmorgen! Ik las de Trouw, terwijl het gouden licht door de gordijnen gleed en dacht bij mezelf;" Mooier dan dit kan het niet zijn". Zojuist deed ik mijn sessie ziele-yoga en daarover ga ik nu meer berichten. Ziele-yoga is een eigen verzinsel, dat me veel leert over mijn lijf, de pijnen en hun geluiden. Om dit een stem te geven blijkt heel ontspannend uit te pakken. Vandaar deze bijdrage.
Hoe is dit idee dan zo ontstaan? Ik weet het nog goed. Tijden geleden zat ik achter m'n pc en las een artikel over een bepaalde meditatie, waarbij men werd aangespoord om met de aandacht naar plaatsen te gaan, waar het ongemakkelijk voelt, waar pijn is. Want hemel! Wat is onze band met ons lijf? Is het niet een vanzelfsprekende 'machine' die we gebruiken? Altijd paraat? Tot het 'stuk' gaat?
Moet eerlijk zeggen dat ik tot dan ook nog geen echte relatie met mijn lieve lijf had hoor! Ja, ik zag het onder de douche, in de spiegel, in een winkelruit. Ik eet en ik dans en ik vrij. Het ademt. Het leeft. Ik woon er in. Ik zag mijn lijf voornamelijk als een aardig omhulsel dat ik mocht lenen. Kijk, we weten immers allen dat we het eens moeten 'teruggeven'.
Dit lieve lijf had al wat beleefd uiteraard. We zijn immers samen al een tijdje vijftig jaren. En we gingen toch goed?! Totdat....
De Dag Dat De Dokter zei dat ik kanker had....
Gekkenwerk!
Enfin, je kunt een aardige impressie van het hele relaas lezen in voorgaande blogs.
Terug naar die meditatie. Terug naar het vege lijf!
Terwijl ik de oefening deed vond ik het aanvankelijk nogal 'weird'. Plekken opzoeken en voelen die niet lekker zijn. Hmmm. Maar toch. Ik deed het. En het was gek om in mijn organen -hoe doe ik dat?- iets te voelen... Nog eens beter concentreren.... hmmm.
De opzet van de meditatie was om op de plek lichtjes te kloppen en er een geluid bij te maken dat als vanzelf naar boven kwam... Er volgden zuchten, kreetjes en kreunen. Er volgden een diep gegrom... Klanken...Zachte oeh-geluidjes...
Inderdaad was het wat vreemd, maar ook leuk tegelijkertijd. Mijn lijf had een stem? Mijn lijf had een stem gekregen!?
Ik weet wel dat ik het zo'n half uur heb gedaan en dat er geleidelijk aan een gevoel van weldaad over mijn ruggegraat is gegleden.... Een warm gevoel van behagen. Hoe omschrijf ik dat nu het beste? Prettig. Geborgen. Senang.
De meditatie werd een aardige ervaring en de dagen gingen verder. Pas na "mijn ontwaken" * ging ik deze oefening opnieuw toepassen omdat ik wel overtuigd was van de meerwaarde. Dit gaat nu als volgt te werk: ik spreid een oud prachtig wollen kleed (AB merkteken er nog in) op mijn slaapkamervloer. Een plek voor de ziele-yoga. Zorg dan voor makkelijke kleding. Meestal huispak of pyjama. En dan ga ik liggen. Languit. En ik laat komen wat er komt. De houding. De bewegingen. De geluiden.
Van tevoren weet ik echt niet wat er gaat gebeuren. Maar ik geef tijd aan dat wat er is en wat er uit mag komen.
Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat we lichaam, geest en ziel zijn. De geluiden die er komen, komen soms van zo 'diep' dat ik meen dat het wel eens mijn ziel kon zijn. Vandaar de naam 'ziele-yoga'.
Mijn lijf beweegt langzaam als een luiaard. Het is net als een dans van Biodanza, waarin we ons na een dutje kunnen uitrekken. Een zondagmorgengevoel waarbij niets moet. Niets mag. Niets. Maar alles kan zijn.
Ik hoor zuchten en kreunen. Ik zucht veel na een kreun, tot ik voel dat ik weer in balans ben. Soms kruip ik onder het kleed. Soms rol ik me in. Soms lig ik plat als een roggevis. En alles op z'n tijd. Op z'n eigen wijze.
Het effect van dit alles? Ontspanning! Ruimte. Rust. Plezier. Balans. Nou, dat is een groot goed, niet waar?
Wellicht heeft het overeenkomsten met iets anders. Zelf denk ik meteen aan de geluiden die we maken als we klaarkomen. Dat is toch ook geluid dat er uit komt, dat er als vanzelf uit gaat? Prachtig! Hoe meer kreunen hoe beter!
Of na een goede huilbui! Je weet vast wel hoe dat voelt! Klaar. Leeg. Opgeruimd!
Dus daag ik u uit. Ha ha. met deze ziele-yoga! Ga het aan, als het je aan spreekt. Kijk naar je kwaal. Naar je orgaan. Naar je tumor. Praat er maar tegen. Wees mild en liefdevol. Er is geen strijd. We zijn samen. Er is slechts een boodschap. Een signaal dat ons een weg wijst naar binnen. Voor de dingen die zeer doen. Voor onmacht. Voor verdriet. Voor zielepijn.
Mijn nieuwe visie op kanker bracht me een bevrijding van angst. Ik voel me betrokken bij jij die dit leest. En ik heb zo te doen met allen die nog in angst leven.....
Wellicht dat deze 'ziele-yoga' je wat verlichting zal brengen!
Het het goed!
Heb jezelf lief...
Aurinka
* Mijn 'ontwaken' is de naam van een periode NA de behandelingen tegen borstkanker tot nu toe. Ik kreeg toen langzaamaan het gevoel dat ik weer mezelf werd. Bewust zijn. Bewust worden. En daardoor kon ik weer eens helder gaan denken over wat ik had meegemaakt en leerde ik een andere zienswijze kennen, een WETENschap. We noemen ze de vijf biologische natuurwetten. Dit bracht me rust en vertrouwen in mijn lijf, mijn genezing en vertrouwen in een toekomst...
Hoe is dit idee dan zo ontstaan? Ik weet het nog goed. Tijden geleden zat ik achter m'n pc en las een artikel over een bepaalde meditatie, waarbij men werd aangespoord om met de aandacht naar plaatsen te gaan, waar het ongemakkelijk voelt, waar pijn is. Want hemel! Wat is onze band met ons lijf? Is het niet een vanzelfsprekende 'machine' die we gebruiken? Altijd paraat? Tot het 'stuk' gaat?
Moet eerlijk zeggen dat ik tot dan ook nog geen echte relatie met mijn lieve lijf had hoor! Ja, ik zag het onder de douche, in de spiegel, in een winkelruit. Ik eet en ik dans en ik vrij. Het ademt. Het leeft. Ik woon er in. Ik zag mijn lijf voornamelijk als een aardig omhulsel dat ik mocht lenen. Kijk, we weten immers allen dat we het eens moeten 'teruggeven'.
Dit lieve lijf had al wat beleefd uiteraard. We zijn immers samen al een tijdje vijftig jaren. En we gingen toch goed?! Totdat....
De Dag Dat De Dokter zei dat ik kanker had....
Gekkenwerk!
Enfin, je kunt een aardige impressie van het hele relaas lezen in voorgaande blogs.
Terug naar die meditatie. Terug naar het vege lijf!
Terwijl ik de oefening deed vond ik het aanvankelijk nogal 'weird'. Plekken opzoeken en voelen die niet lekker zijn. Hmmm. Maar toch. Ik deed het. En het was gek om in mijn organen -hoe doe ik dat?- iets te voelen... Nog eens beter concentreren.... hmmm.
De opzet van de meditatie was om op de plek lichtjes te kloppen en er een geluid bij te maken dat als vanzelf naar boven kwam... Er volgden zuchten, kreetjes en kreunen. Er volgden een diep gegrom... Klanken...Zachte oeh-geluidjes...
Inderdaad was het wat vreemd, maar ook leuk tegelijkertijd. Mijn lijf had een stem? Mijn lijf had een stem gekregen!?
Ik weet wel dat ik het zo'n half uur heb gedaan en dat er geleidelijk aan een gevoel van weldaad over mijn ruggegraat is gegleden.... Een warm gevoel van behagen. Hoe omschrijf ik dat nu het beste? Prettig. Geborgen. Senang.
De meditatie werd een aardige ervaring en de dagen gingen verder. Pas na "mijn ontwaken" * ging ik deze oefening opnieuw toepassen omdat ik wel overtuigd was van de meerwaarde. Dit gaat nu als volgt te werk: ik spreid een oud prachtig wollen kleed (AB merkteken er nog in) op mijn slaapkamervloer. Een plek voor de ziele-yoga. Zorg dan voor makkelijke kleding. Meestal huispak of pyjama. En dan ga ik liggen. Languit. En ik laat komen wat er komt. De houding. De bewegingen. De geluiden.
Van tevoren weet ik echt niet wat er gaat gebeuren. Maar ik geef tijd aan dat wat er is en wat er uit mag komen.
Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat we lichaam, geest en ziel zijn. De geluiden die er komen, komen soms van zo 'diep' dat ik meen dat het wel eens mijn ziel kon zijn. Vandaar de naam 'ziele-yoga'.
Mijn lijf beweegt langzaam als een luiaard. Het is net als een dans van Biodanza, waarin we ons na een dutje kunnen uitrekken. Een zondagmorgengevoel waarbij niets moet. Niets mag. Niets. Maar alles kan zijn.
Ik hoor zuchten en kreunen. Ik zucht veel na een kreun, tot ik voel dat ik weer in balans ben. Soms kruip ik onder het kleed. Soms rol ik me in. Soms lig ik plat als een roggevis. En alles op z'n tijd. Op z'n eigen wijze.
Het effect van dit alles? Ontspanning! Ruimte. Rust. Plezier. Balans. Nou, dat is een groot goed, niet waar?
Wellicht heeft het overeenkomsten met iets anders. Zelf denk ik meteen aan de geluiden die we maken als we klaarkomen. Dat is toch ook geluid dat er uit komt, dat er als vanzelf uit gaat? Prachtig! Hoe meer kreunen hoe beter!
Of na een goede huilbui! Je weet vast wel hoe dat voelt! Klaar. Leeg. Opgeruimd!
Dus daag ik u uit. Ha ha. met deze ziele-yoga! Ga het aan, als het je aan spreekt. Kijk naar je kwaal. Naar je orgaan. Naar je tumor. Praat er maar tegen. Wees mild en liefdevol. Er is geen strijd. We zijn samen. Er is slechts een boodschap. Een signaal dat ons een weg wijst naar binnen. Voor de dingen die zeer doen. Voor onmacht. Voor verdriet. Voor zielepijn.
Mijn nieuwe visie op kanker bracht me een bevrijding van angst. Ik voel me betrokken bij jij die dit leest. En ik heb zo te doen met allen die nog in angst leven.....
Wellicht dat deze 'ziele-yoga' je wat verlichting zal brengen!
Het het goed!
Heb jezelf lief...
Aurinka
* Mijn 'ontwaken' is de naam van een periode NA de behandelingen tegen borstkanker tot nu toe. Ik kreeg toen langzaamaan het gevoel dat ik weer mezelf werd. Bewust zijn. Bewust worden. En daardoor kon ik weer eens helder gaan denken over wat ik had meegemaakt en leerde ik een andere zienswijze kennen, een WETENschap. We noemen ze de vijf biologische natuurwetten. Dit bracht me rust en vertrouwen in mijn lijf, mijn genezing en vertrouwen in een toekomst...
2 reacties