Aan de blanke top der duinen

En we hadden een crematie van de vader van een vriend. De man was zeer oud geworden. En omdat de plek van afscheid vlak aan de kust was, wisten we dat we na ceremonie en de nodige koffie en praatjes naar zee zouden gaan. De zee, de zee. Steeds is ze een wens voor mij. Een wens om er eens te zijn. Ik mis de zee. En we togen er heen. Er was een strakblauwe lucht en een intense pinkster-vrijdag-middag-zon. 

Eerst reden we met de nieuwe auto naar het oude vestingstadje Brielle, waar ik genoot van grachtenhuizen en oude sferen. In een snuisterijwinkel kocht vriend een lamp als uit duizend-en-één-nacht. Ik hoop dat hij de lamp een fraai plekje geeft in zijn artistiek huis en dat het lampje hem vreugde zal schenken. Tijdens de wandelingen door de straatjes hoor ik dat er veel is wat er te zeggen valt. Over wat was. Over wat er toch was gebeurd, getreurd, gezwegen en gekregen. Wat was gewenst en wat niet was en al zoveel meer. In een luttel uur zie je zo een heel mensenleven aan je voorbij glijden. Ik hoor familieverhalen. Er valt veel te zeggen en te contempleren. Ik fungeer als een liefdevolle praatpaal. 

Er valt veel te zeggen en te contempleren. 

De lunch werd een frietje. Nooit gedaan, maar goed. Niet als lunch bedoel ik. De frietboer wist stoere verhalen te vertellen over een vijftienduizend euro die hij eens vond. Hij bracht het terug bij de eigenaar en deze had nog niet eens een 'merci' gemompeld. Daarna aten we de friet op een bankje aan een gracht, waar de meeuwen om z'n hardst krijsten om dat frietje. Nou die kregen ze van mij, want het verhaal van de frietboer was echt beter dan zijn friet. Het deerde niet. De auto met een streep erover bracht ons naar de zalig zilte zeeeee. Ik was er lang niet geweest en het is een sterke wens van mij om toch die zeeeee te zien. Het streepje op de auto past prima bij vriend. Daar loopt ook een streepje door, grap ik. Hij kent me en lacht. Naast de auto kleed ik me om van zwart naar zon. De set van Marlies D kan prima fungeren als bikini. We lopen door het eb en kijken om ons heen en zien die uitgestrekte horizon, een einder zo verrukkelijk dat je het beeld het liefst zou stilzetten of er in op zou gaan.. Vlakbij zie ik zwanen zwemmen. Op zee? huh? We noemen ze 'zeezwanen'. Het water is lekker. Niks koud. We waden en laten de dag om ons heen glijden. 

.. een einder zo verrukkelijk dat je er het liefst in op zou willen gaan. 

Dan lonken de duinen. We vinden een plek verderop waar geen hekken staan. Een uiterst stijl pad leidt naar boven. Het fijne duinzand is gloeiend heet aan mijn voeten. Vriend loopt al snel naar boven, maar ik red dat niet. Ik roep hem toe: "Ik heb eens chemo gehad. En dan controleren ze je hart om te kijken of die dat wel aan kan. Ik denk dat mijn hart wel een opdonder heeft gehad." Het lopen is echt zwaar, mijn voeten zakken in het hete zand. Ik kom amper verder. Dan besluit ik te gaan kruipen. Dat had ik immers eens bij wadlopen geleerd. Het kruipen werkt goed. Op vier 'benen' gaat het wel beter. Ik kom niet snel vooruit, maar het gaat. Het moet vast wel een koddig gezicht zijn geweest. Bovenop lopen we door graspaadjes, duinzand, helmgrassen en duindoornstruiken. We vinden een mooie plek en gaan liggen. Er is niets mooier dan liggen in de natuur met een volle zon. Na een kwartiertje besluit vriend om op te breken, want de muggen lusten hem hier maar al te graag en we zoeken een plek met zon en wind. Daar zouden geen muggen zijn. Al snel vinden we een plek. Weliswaar aan een pad, maar wat deert dat? Ik vlij me neer op een grote sjaal en hij op zijn fijn corduroy overhemd. Al snel val ik in slaap. De dag was ook zo vroeg gestart. En in mijn slaap, of bijna in slaap, bid ik in mij voor allen die me zo lief zijn. Ik lig daar en mijn hart stroomt over van giga gelukzaligheid. Geloof me: er is niets mooiers dan een dutje in de natuur en in de zon! 

Het moet vast wel een koddig gezicht zijn geweest. 

Dit is wel het volle zoete leven. De bustehouder doe ik uit. Ik kijk naar de rechterborst en laat het zonlicht haar koesteren. Ze geniet volop en ik kijk weer en zie dat de rode vurigheid is verdwenen. De huid en de vorm is zoveel anders dan het was. Ik raak er wat aan gewend. Er zijn amper nog steken. Ik streel de borst en praat tegen haar. Over hoe fijn het er is en hoe lief ze is en hoeveel ze heeft moeten dragen. Ze heeft nog geen dokter gezien. En dat laat ik ook maar zo. Mijn leven is zo fijn en ik voel me zo goed. Ik besluit juist nu besluiten te nemen. Er liggen veel opties over leuke en interessante cursussen. Zo ben ik al bezig met EFT (Emotional Freedom Technique) en staat PSYCH-K op stapel. Hoop dat ik die STAP subsidie rond krijg. En alle andere zaken laat ik nu los. Op een gegeven moment weet je wat je wil doen. En ik doe alleen waar ik blij van word. Ik weet nog een lijftraining. Die ga ik ook doen. Om nog meer en meer te zijn in mijn fraaie vrije lieve lieve lijf. Het leven is goed. Het leven is zoet. Het vertrouwen in mijn lijf is zeer groot. Er zijn wel momenten van grote vertwijfeling, maar deze zijn door dit uitje volledig weggevaagd, weggejaagd, opgelost. Ik besef direct hoe groot het belang is van een uitje. Mijn wereld is klein en fijn, maar deze dag in de duinen maakt dat ik me zo rijk voel als een miljardair. En zo giga giga sterk. Dit is mijn keuze. Het leven is reuze. Dit is mijn pad. Dit is goed. Mijn liefje belt. Ik zie hem straks op een strandje. Mijn liefje is nieuw. Mijn hart is blij. Het Leven is zo goed voor me...