Druk bezig

Ja, ik ben druk de laatste tijd. Eerst die crematie en tussendoor mijn tuin. Dan vind vriend P een huisje en help ik met allerhande formaliteiten. Het zijn vrij intensieve dagen. Het gaat goed. Is niet teveel. Dan komt mijn nieuwe lief..

Dan komt mijn nieuwe lief

Een tijd geleden zag ik een interview met een arts uit Brussel, die elke patiënt aan het begin van het consult steevast dezelfde vraag stelt: " De quoi as tu envie? " Het betekent, -vrij vertaald-, zoiets als: " waar heb je zín in, waar lééf je voor? ". En hij vertelt een verhaal van een jonge vrouw die eens bij hem kwam. Ze had een klein kind, een man. Een gezin. En kanker. En haar was verteld dat ze ernstig ziek was en dat ze spoedig zou sterven. Ze zou nog maar drie dagen te leven hebben...

Ze zou nog maar drie dagen te leven hebben

En nu dan deze jonge vrouw. Ze zat tegenover hem. Hij stelt weer zijn vraag: " De quoi as tu envie?" En ze antwoordt met prachtig Vlaamse tongval: " Allez, ik zou zo graag nog eens aan de Seine zitten in Parijs en er een kopje zwarte koffie drinken". "Maar waarom doe je dat niet?" vroeg de arts. "Ai, welnee, dat kán toch niet, ik zal straks sterven en dat zal mijn man niet fijn vinden dat ik zomaar wegga". Het gesprek ging verder. Dan na een tijdje opnieuw die vraag: " De quoi as tu envie?" De jonge vrouw antwoordt: " Dat zei ik u al, maar dat kan ècht niet, want wat zal mijn moederke zeggen? Ik kan niet zomaar gaan. Mijn kleintje alleen laten. Nee. Het kan ècht niet." 

Nee. Het kan ècht niet

De arts luistert met aandacht naar de woorden die ze noemt, haar lijf die meepraat. In zijn blik ligt compassie. Compassie voor deze jonge vrouw, die zal gaan sterven. 

En opníeuw vraagt hij haar zijn vraag, maar nu stiller en indringender:" De quoi as tú envie....?" De vrouw is even stil. Ze denkt. Ze voelt. Het blijft lang stil. Dan zegt ze: "Dokter, u hebt gelijk. Wat zou ík willen doen in míjn leven, in mijn dagen nog gegeven. Weet u wat, ik zal morgen naar Parijs gaan en doen wat ik wil doen.." 

..............................................................

Thuisgekomen heeft ze haar koffer gepakt en alleen haar man verteld van haar plan. Haar wens. De koffie aan de Seine. Hij had haar verschrikt en verdwaasd aangestaard. Ze was vastbesloten. In haar klonk de roep. 

In haar klonk de roep

De volgende morgen is ze afgereisd naar Parijs. Ze vond een terras aan de Seine. De stad zag haar. Ze bestelde er haar koffie. Ze moet zich anders hebben gevoeld. Victorie voor het end. Ze heeft er haar koffie gedronken en is weer huiswaarts gegaan. 

De volgende dag zou er nog een scan worden gemaakt. Ze voelde zich goed. En tijdens de scan zagen de arts en zijn assistenten iets heel merkwaardigs. Ze zagen geen tumor meer. Er was niets. De tumor was verdwenen!

De tumor was verdwenen

Dit praktijkverhaal is iets van enige jaren geleden. De vrouw leeft nog steeds en maakt het goed. 

Ik besef dat het delen van dit verhaal mogelijk vraagtekens, ongeloof of weerstand kan oproepen. Maar wellicht gloort er iets in het verhaal dat aanspreekt, dat raakt, dat kloppend voelt. 

Voor mijzelf ervaar ik dit als inspirerend en waar. En dit verhaal is geen uitzondering. Vaker las of hoorde ik dergelijke verhalen. 

..............................................................

'Kanker' is nu voor mij een benaming van een natuurlijk en logisch fenomeen van het lichaam. Dat ik over kanker schrijf, over mijn leven, over mijn borst, die sinds drie maanden is veranderd... Laat ik zo stellen; Bij de diagnose kanker staat je wereld stil. Ook ik werd stilgezet en gedwongen om alles in ogenschouw te nemen. Destijds ging dat niet vanwege de intense paniek. Het was zo mindfuck. Ik voelde me immers gezónd. Nu ben ik acht jaar verder. Voel me gezónd. En leef mijn leven. En zal je zeggen dat die zo fijn is. Ik voel me opgewekt en energiek en okay, mijn nieuwe lief heeft zeker een aandeel in mijn leven, maar overwegend gaat het goed. Ook voordat hij kwam. Het gaat gewoon  heel goed. Er lijkt geen plaats te zijn voor dokters, onderzoeken, diagnoses en prognoses. Nee zeg. Ik leef. Ik leef als nooit tevoren. Mèt de gewijzigde borst. Maar is er iets in mij gewijzigd? Ja, beslist. Een innerlijke omwenteling. Sinds afgelopen zomer. Iets over EIGENWAARDE EN VERTROUWEN. (ik zal er nog uitvoerig over bloggen binnenkort). En zo komt het dat ik leef. Dat ik heel veel vertrouwen heb in eigen natuur. Al langere tijd ben ik blij. Gelukkig zelfs. Om dat te mogen zeggen. Ik besef goed wat ik schrijf. 

Ik ben druk. Met gelukkig zijn

Laatst hoorde ik mezelf zeggen; " Ik ben druk. Druk met gelukkig zijn." Zou dat niet het allerbeste medicijn zijn voor het lieve mooie sterke lijf?