Brief aan mijn borst

Hee, hoe is het? Ik voel een brief in mij leven, die ik je graag schrijf, mijn rechterborst. Ik plaats een foto van mijn decolleté, vanuit de tijd vlak vóór de behandelingen in 2015. We leven inmiddels in 2023..

Lieve borst,

Wat heb jij, hebben wij, toch veel beleefd. En wat beleef je nu weer? Soms gaat er een gedachte door me heen dat de knobbel in de borst wel eens alle gestolde tranen zouden kunnen zijn. Of is de harde tennisbal bindweefsel, dat je zelf hebt gebouwd om het jodiumzaadje heen? Toen ik je eens vroeg, hoe je dat vindt, dat dat jodiumzaadje (radioactief geladen deeltje van een halve centimeter, die in mijn borst is ingebracht tijdens de operatie, om zo de radioloog een markeerplaats te laten zien, waar eens de tumor had gezeten, teneinde deze plek nauwkeurig te kunnen bestralen..) Na een sessie die men familieopstelling noemt, heb ik een andere naam bedacht voor het medisch element. Het is immers nu van mij. En ik noem het kristalletje. Dan kan ik er mee leven. Want weghalen is ook weer zo'n gedoe. En als ik ergens geen zin in heb, dan is dat gedoe. 

Ik vond het een stom woord: jodiumzaadje. Alsof het een klein en onschuldig natuurlijk iets is. Zaadje!  Niks natuurlijks an. Net zozeer als chemo een "kuur" wordt genoemd. Wie verzint dat? In onze taal ken ik "kuur" als iets waarvan je opknapt, terwijl de zogenaamde chemokuur je alleen maar dood- en doodziek maakt. Althans bij mij. Ik spreek soms mensen die er moeiteloos doorheen fietsen. (?). Gaat het allemaal om perceptie? Of zoals Joe Dispenza zeg: "Its all about perspective". Hoe kijk je tegen de dingen aan? Wat is je mindset? Wat je geloof, lieve lieve borst. En hoe praten wij samen? 

Wat deed je? Ik heb nog een foto dat ik samen met mijn vader aan het strand sta. We zijn in Zeeland en zoeken mosselen. Op de foto zie ik twee hele kleine beginnende borstjes. Pap noemt ze plagend 'erwtjes'. Die lieve pap. Ik was pas bij hem. Hij woont heel ver weg. Zus was ook mee. Pap is ziek. Heel ziek. Daarom gingen we hem opzoeken. Ik schrok toen ik hem zag. Zou hem niet eens meer herkennen. Zo mager geworden. Het is zo triest allemaal. En mijn lieve pap, die maar niet begrijpt waarom hij toch kanker kreeg....

Lieve borst, je bent een deel van mij. Sterker nog: je bént mij. En ik jou. Het zou onzinnig zijn om je als een losstaand deel te zien. Weer is het nacht. Nee, vroege ochtend. Ik leef een heuse jetlag en hoorde dat ik wel een dag nodig heb per tijdzone om weer in balans te komen. Nou, dan zijn het zes dagen. Voor mijn wereldreis van afgelopen week heb ik even mijn mentor gesproken. Ik noemde de vertwijfeling. We zijn er samen ingedoken. Kwam ik toch bij een vorig leven uit. Het verhaal is verteld en doorleefd en ja, de vertwijfeling is verdwenen. Vertwijfeling of ik er wel goed aandeed om het te laten. Laten geworden. Die is weg. Vond het wel maf, dat hele vorig leven. Nadien vroeg ik me af wat nou de meerwaarde was. Maar de vertwijfeling is weg. Heeft het toch nut gehad allemaal. 

Op de plek waar mijn vader woont is het heel warm. Ik had leuke shirtjes mee, maar merk als ik een strak model aandoe, dat mijn mooie beide borsten wel heel erg opvallen. Ik bedoel: links hangt en rechts staat, Een groot verschil. En zelfs met een Marlies-Dekker-BH kun je een goede deuk zien in rechts. Ik besloot maar ze niet meer te dragen. Die shirtjes. Ze gaan naar vriendin F. Ik bekijk de rechterborst, die opgezwollen is als een soort oorlogswond. Een litteken, door het leven opgelopen. Een trots iets als een wandelaar van de vierdaagse die blaren heeft. Zoiets. Dit is mijn teken. Tja, soms voel ik me een eenarmige bandiet. De sieraden van een vrouw. Borsten. Boobies. Bij mij is het anders. En ik kan me er niet echt druk om maken, maar merk wel dat ik soms even kijk naar andere vrouwen met twee mooie volle borsten. Ik heb er één die bungelt als ik loop en één die staat als een tennisbal. En zo loop ik door het leven. Gelukkig heb ik al zoveel eigenwaarde, dat het me niet echt stoort. Kijk, ik weet wat ik waard ben. 

Vandaag overviel me compassie. Och, vier maanden al. Warm en dik. En ik leef en doe mijn ding. Maak een wereldreis. Leef mijn leven. En vind in de nacht tijd om te mijmeren en te huilen. En vraag je dan wat te doen. Wat te laten. Wat te zien. Wat te voelen. Wat te vragen. Wat kan ik doen om te helen? Ik zag een interview van een vrouw met hetzelfde verhaal. Ze heeft geschreven. Haar leven. En als er pijn en woede kwam, dan heeft ze dat doorleefd. Ze heeft een dochter die haar volledig bijstond. Ik heb geteld. Ik ken 27 mensen die mij hier in mijn waarde laten. Best veel. Maar in alledag spreek ik ze amper. Toch maakte ik de lijst om mezelf te laten zien dat er wel degelijk mensen om me heen zijn. 

Vier maanden is lang. Vier maanden is kort. Ik denk aan de woorden van de Belgische arts. Ik schreef er over in een vorig blog. Waar leef je voor? Wat doet je stralen? Waar kijk je naar uit? Volgende week ga ik met lief naar Limburg. Ik kijk er naar uit. En ook ben ik graag thuis. Schrijven. Tuinieren. Schrijven. En veel huilen. Zou dan de bal wat smelten? Ik merk dat er ruimte komt in de borst na een huilbui. Dan doe ik het goed. 

Borst. Ik schrijf over je. Ik vraag je. Ik streel je. Ik draag je. En ik probeer te luisteren. En draag je mee. In alledag. 

Aurinka