Treur

Ja, ik de nacht schrijf ik. Ik treur. Veelal, meestal leef ik vrij zorgeloos mijn leven. Mèt de veranderende (rechter)borst. Maar nu treur ik. En dan schrijf ik. Zo is dat nu eenmaal..

We zijn bijna vijf maanden beland in een nieuw verhaal. De borst wordt kleiner. Vanzelf? Vanzelf. Ik doe er niets aan. Eigenlijk niemand die het zag, die het ziet. Behalve mijn liefste vriendin en mijn liefste vriend. Steeds noem ik het kleiner-worden " anders", nu schoot het woord 'wegkwijnen' door me heen. En dat stemt me treurig. Wegkwijnen. Ik proef alle letters heel nauwkeurig...

Zo af en toe voel ik iets trekken of gebeuren in de borst. Er spéélt iets! 

Nu leef ik in de stellige overtuiging dat lichaam en geest één zijn. Concreet: het lijf reageert op gebeurtenissen. Concreet: in de gevóelswereld. En in die wereld kwam ik gister tot een schokkende ontdekking, wat ik niet eens durf te schrijven, maar wat ik wèl heb uitgesproken naar drie mooie mensen dichtbij; mijn liefste vriendin, mijn liefste vriend en mijn lieve zus. Zij hoorden mijn verbijstering. 

Vaak ben ik nonchalant en zorgeloos. Nu is het tijd voor tranen. Traaanen. Het besèf, de shock van de ontdekking, het stemt me treurig. En het is zo intèns om te moeten weten, dat... 

Eigenlijk wìst ik het wel. Heel diep in mijzelf. Maar met zoveel wat naar is, bleef het in sluimerstand en niet helder in mijn bewùstzijn. Nu dus wel. 

....

Ik zal nog wel wat blijven treuren om dit "verlangen wat nooit vervuld zal worden", aldus mijn (nieuwe)liefste vriend. Hij kan zaken zo scherp doorzien en verwoorden. Ik leun tegen hem. 

....

Vaak deden de meditaties van Joe Dispenza me goed: wens wat je wil, with elevated emotions. Nu geef ik me over aan Treurland. Om wegkwijnende borst. Een tijdlang keek ik naar beide volle borsten als ik andere vrouwen zie. Was er jaloezie? Zo kan ik het niet eens noemen. Dan weer liep ik argeloos en bloot in een gezelschap met naakte mensen, waarbij niemand maar dan ook niemand me heeft aangesproken: "Mevrouw, wat is er toch met uw borst gebeurd?". Nee, niemand zei dat. (Wellicht dacht men dat ik "gewoon" geopereerd was). Nou, dat bèn ik ook, maar niet recent, maar àcht jaar geleden...

Ik val stil. Er is verbazing. En een hoop treurnis. Tis ook om te huilen dat mijn borst wegtrekt, inkrimpt. Dat gaat vanzelf. Ik sta erbij. Ik kijk ernaar. En nu huil ik zomaar. 

...