Borstmonoloog

De verandering van mijn rechterborst duurt nu een aantal weken. Wanneer het precies is opgestart kan ik niet eens met zekerheid zeggen. Ik besloot een studievriend te raadplegen, die decennialang huisarts is geweest. Daarvoor is het zinvol een verslag te schrijven over de laatste tijd, om zo mogelijke triggers vast te stellen. Immers deze triggers kunnen een effect hebben op de start van de verandering. Dus ik moet aan de bak.

Ik spreek soms een studievriendin. Altijd fijn om even te sparren. Gister was vriendin I hier. Wat fijn dat ze me zo in mijn waarde laat, me steunt en begrijpt. Góud waard! Ik besluit om te gaan schrijven 'vanuit de borst'. Het zal wel haast een biografie gaan worden. Waar staat de borst voor? Welke functie heeft het? Hoe kijk ik er naar? Wie wou ik aan mijn borst drukken? Wie is van mijn borst gerukt? Borsten staan ook voor zorgen-voor. Zorgen voor mijn omgeving. Borsten. Boobies. Voorgevel. Geef het een naam. Ik noem ze 'meisjes'. 

Ik noem mijn borsten 'meisjes'. 

Het blíjft wonderlijk dat de tepel is ingetrokken. De melkklieren zijn nu goed te zien. De onderhuidse littekens ook. In mijn studieboek lees ik over melkgangen die pijnlijk samentrekken en de borst doen verschrompelen. Ik herken de steken. Toch valt dat mee. Ik probeer wat zicht te krijgen op het voorval door wat ik zie te vertalen. Pijnlijk inéénkrimpen. Hmm. Wanneer deed ik dat? Kleiner worden? De oude vorm wordt verlaten. Deze zin moet ik nóg eens schrijven! 'De oude vorm wordt verlaten'. 

........

Ik val stil. Ik schrik. Dit klopt. De oude vorm wordt verlaten. (!) Mijn levensgeluk heb ik steeds gekoppeld aan een partner. Die is er niet. En wonder oh wonder. Ik heb dus gemerkt, echt gemerkt, beleefd, GEVOELD en ervaren, dat ik dus wèl gelukkig ben zónder partner. De oude vorm mag dus vervallen. 

De oude vorm mag dus vervallen. 

Ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, maar ook voor mijn lezers. En ergens hoop ik dat er lezers zijn, waarbij mijn woorden zin geven aan hun vragen. Weet je ook dat lichaam en geest één zijn? Kijk maar eens naar de ogen van een ander, wanneer deze nadenkt of treurt. Het is te zíen. Zo binnen zo buiten. En ik ben een dame met een deukje. So what? 

Eigenlijk had ik deze vorm normaal gevonden direct na de operatie. Maar nee, mijn borst bleef vol en strak. Mocht ze nog lonken, lokken? Leuk en nieuw om vanuit de borst, mijn meisje, proberen te schrijven. Wat zou ze zeggen? 

Wat zou ze zeggen?

Over het onwerkelijke dat vader vertrok toen ze zes was. Niemand die iets zei. En dat hij terugkwam. En weer vertrok toen ze zestien was. De eerste man in mijn leven. Van de borst gerukt....

Over de mannen die ik mocht liefhebben. Die ook weg ging. Ik was jong en verliefd. Hij ging naar het buitenland. Er kwamen nieuwe mannen om lief te hebben. En telkens ging het voorbij. En komen er nieuwe. Inmiddels woon ik zeven jaar alleen. 

Ik schrijf in de nacht. Als zo vaak. Ik merk dat mijn borst zachtjes schreint. Gelijk een gevoel als je je lijf per ongeluk schuurt langs een stukje muur. Maar dan voel ik dat achter de rechtertepel branden. De borst schreint en schreit zacht. Zo doe ik. Ook ik schrei zacht. Het verhaal schreint in mij. 

De borst schreint en schreit zacht. 

Ik lees een uitspraak van Hella Haase: " Ik ben gaan schrijven omdat ik niet kon leven; zoals veel kinderen, die later schrijver werden, groeide ik op in een gezin dat van zijn ankers was geslagen...."

Het raakt me al een malle. Opnieuw komen de traantjes. En dat is goed, dat is prima. De borst spreekt. Ik voel. Huil. Schrijf. Leef.