Gebroken

Ik zit er doorheen. Ben volslagen gebroken en mis gewoonweg alle perspectief. Ik staak. Ik geef op! 

Al zes maanden is er die borst, die verandert. Ik ging steeds niet naar een dokter, want dan ben ik meteen patiënt. Én ik wéét wat er gebeurt als ik het hem laat zien; een verwijzing naar het AVL. Ik was er eens kind aan huis. 2015 en 2016. 

Ik weet dat vrijwel alle personeel in dat ziekenhuis reuze aardige vakkundige mensen zijn, maar wat ik daar heb beleefd is gelijk een hel. 

Dus zwijgen betekent: ik behoud mijn leven. Ik leef op mijn manier en laat me niet langer dwingen in die giga angst FUIK. 

.....

En sinds twee maanden kan ik niet lopen. Veel pijn bij bewegen. Van alles doet zeer. Ik heb soms zoveel pijn dat ik wel olifantenstront zou willen eten. Als de pijn maar weg gaat. Eergister was zo'n dag en daarom ben ik gister gestart met zware pijnmedicatie. Evenals spierverslappers en maagbeschermers. 

De pijnen in mijn lijf eisen constant aandacht op. Er is bijna geen ruimte voor leuke dingen. Ik leef in een doffe ellende. 

En ik leef alleen. Ik woon alleen. En ik lijd. En dan ook geregeld moederziel alleen voelen. 

Een kennis noemt de pijnen in rug, heupen, benen, knie, elleboog uitzaaiingen. Ikzelf weet dat dit een gevolg is van het oplossen van een diep eigenwaardeconflict. 

Hoe hiermee om te gaan? Volledig aan overgeven. Me ellendig, miserabel en wanhopig voelen. Krijsen als een klein kind. En dan is ook nog mijn pap doodgegaan. Vrijdag. Hij werd 84. Tis teveel. 

In deze radeloosheid ga ik weer schrijven, net als toen, acht jaar geleden. Ik ben allang niet meer bang voor het woord kanker. Ik noem het verhalen. Vertaalslag van je lijf van alle narigheid die er was en nooit is verwerkt. Dat doet mijn lijf nu. Maar God, mocht het niet eenvoudiger? 

Vaak voel ik als schrijver verantwoording naar mijn lezers. Wil hen bemoedigen. Maar KAN nu niet meer. Tijd voor het moeras van mijn ziel. 

Laat me maar. 

Troost me. 

Lees me.

Ik voel ontreddend, aan mijn lot overgelaten. Tis niet anders.