NU & RUST

Al een tijdje last van mijn rug die vast zit. Het duurt lang en er ontstaat allerlei commotie rondom de situatie. Op röntgenfoto's zijn geen uitzaaiingen te zien. Daarom noemt huisarts het psycho somatisch en stelt een opname voor in het ziekenhuis op de afdeling psycho somatiek. Hoe het nu gaat, praat ik je even bij. Veel leesplezier!

 

NU & RUST

 

Als ik in paniek ben dokter, dan heb ik geen paniekpil nodig dokter, maar iemand die me vasthoudt en troost. 

Een pil dempt de paniek misschien, maar haalt de oorzaak niet weg. Daarbij word ik er heel draaiierig van. Het helpt mij totaal niet. 

 

De juiste manier om om te gaan met de emoties en behoefte van de ander is je hart openstellen. Mens zijn. Waarachtig mens zijn. Vanuit compassie handelen. Dat kan een ander alleen als hij zelve in evenwicht is. Je kunt immers alleen geven als je iets 'over' hebt.

 

Hier zien we het belang van innerlijke rust. Van welbevinden. Van verantwoording nemen voor eigen innerlijk theater. 

 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

 

Als ik zeg dat ik geen animo voel om uit bed te gaan, piept iemand direct in stress: je moet wel bewegen, want anders krijg je trombose. Even pik ik die angst op. Ik beweeg wat in bed. Tot ik tot het besef kom dat ik in de vier jaar bunout zo heel vaak een hele dag in bed lag en dat ook zalig vond. Nooit aan trombose gedácht! 

 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

 

Actie reactie. Mijn rugpijn is een reactie van mijn lijf op iets wat was. Mijn rug zit vast. Mijn rug heeft mij zolang gesteund, gedragen in stressvolle tijden. Het was toen een extra belasting.

 

Een half jaar geleden zei ik tegen mijn zus: " Weet je, ik ben de hele dag bezig met gewoonweg gelukkig zijn ". Dat klinkt mooi, maar is ook wáár. 

 

En kennen we niet allen verhalen van mensen die juist in de vakantie ( lees ontspanning ) ziek worden? In ontspanning komt de stress er alsnog uit, dat was opgehoopt in het lijf. 

 

Ik ben van mening dat mijn lijf heel veel stress heeft ervaren. Ik praat de laatste tijd veel over de nare dingen van vroeger. De laatste vijf maanden waren ook indringend en gevuld met stress omdat we zagen hoe de gezondheid van mijn vader langzaam maar zeker achteruit holde. Triest om te zien. Dat raakt je. 

 

Hij is onlangs overleden. Wij zijn wees. Hoezeer doet dit zeer in ons hart. Hoezeer in onze ziel? Dat is echt wel iets om de tijd voor te nemen. De schrijver Gabor Maté noemt het 'rouwarbeid' Een normaal en complex proces. 

 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

 

Lichaamsbewustzijn. Had ik dat ooit? Amper. De laatste tijd leer ik dat te ontwikkelen. Wanneer ik 'luister' naar mijn rug, dan hoor ik rust,rust,rust. Laat me maar als een gewond hertje onder een struik in het bos liggen. Neen, het moet snel gefixt en hup meedoen, meedoen, meedoen. Zo moet het. Zo hoort het. En mijn natuur verlangt naar rust. Dus ik neem rust. 

 

Maar ik kóm niet tot rust omdat het simpele dagelijks leven taken van me verlangt die moeizaam gaan. Ik meld dat. En dan ontstaat er paniek. Mevrouw kan niet voor zichzelf zorgen. We hebben geen heldere diagnose. Al die paniek kan ik helemaal niet gebruiken. En jammergenoeg laat ik mij er door meeslepen. Geen helder beeld door röntgenfoto's? Dan moet het psychisch zijn. Nou ik kan je vertellen dat het psychisch is. Want elke kwaal is in de psyche ontstaan. Ik wil het toespitsen op een ander facet: elke kwaal is een reactie op zielepijn. Thats all. 

 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

 

Dus concreet: wat heb ik nu nodig? Iemand die elke dag even komt kijken bij me. Of me mee uit wandelen neemt. Of een echt gesprek voert met me. Me vasthoudt en troost. Met me lacht. Voor me kookt. Boodschappen doet en poetst. Een massage zacht en liefdevol voor mijn gespannen spieren. Een veldboeketje om de boel wat op te fleuren. En me verder laten. Laten laten laten. 

 

₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪

 

En alsjeblieft niet zo snel gaan stigmatiseren. Mevrouw heeft een geestelijk probleem. Rot op. Help je me daar nou echt mee? Mevrouw heeft een hoop verdriet en woede in zich. Dat draagt ze al zo lang mee. De rugtas werd te zwaar en het leven zelf zei me: 'hee, nu je je gelukkig voelt, nu heb ik nog die rugtas voor jou. Kieper om en ruim op..' 

 

Thats all. 

 

Wanneer ik kijk naar mijn innerlijk kind, dan zie ik een peuter op de grond liggen. Kleine Kaat ligt op haar rug en spartelt met handjes en beentjes op haar heen. Volslágen in paniek. Ze voelt zich hopeloos alleen. Ze krijst om zorg en nabijheid. Een reactie op een gevoel van eenzaamheid. Vergeet niet dat mijn vader dood is en dat ik in de vier jaar burnout bijna geen mens zag, terwijl ik onder (de juiste) mensen juist opblóei..

 

Resumée: ik had willen schrijven: niets aan de hand, maar dat is niet waar. Ik heb een rugzak en die mag nu leeg. Nu en niet eerder. Nu is de tijd. 

 

Ik vraag mijzelf en mijn omgeving om de rust te bewaren, eens flink te zuchten en met milde ogen op een afstandje te kijken naar deze hele hektiek.

 

Ik vertrouw het leven. Ik vertrouw mijn lijf. Ik hou nu enorm van vertragen, slow motion. 

 

Ik ga dat hoog laag bed regelen. Toch wel praktisch. Een fysio aan huis zou wenselijk zijn. Een ergotherapeut ook. Zij kunnen mij iets leren over hoe te lopen, bewegen.

 

Een geestelijk verzorger is fijn. 

 

En een stel praktische handen voor eten en poetsen. 

 

En een paar opgewekte positieve harten, die mij dan weer een hart onder de riem steken als het tegenzit. 

 

Ik hoef niet langer paniek en druk om me heen. Ik ben niet geestesziek. Ik heb een mooi en soms grillig karakterpatroon ontwikkeld wat sommigen irriteert. Jammer dan. Its me. 

 

Ik ben een ster in schrijven en voelen. Ben charmant en eigenwijs. 

 

Ik vond mezelf weer en gooide de touwen op de steiger en maakte het goed vast. 

 

De storm is gaan liggen. 

 

Ik zeil weer mijn eigen schip.