Hernia

Tis hier een website over kanker. En dan heb ik een hernia. De rechterborst blijft krimpen. En er zit een grote stevige warme bal in. Tis warm. Nu vijf maanden zo ongeveer. Ik ben van het protocol 'wait and see'. En nu dan een hernia. Ik ben volledig afhankelijk en hulpeloos. Vraag me af hoe dan toch? ..

..en wat ik steeds doe, dat is schrijven. Ik schrijf het maar van me af. Tis een manier. Iets wat me toch wat helpt..

Het begon precies de dag ná onze heerlijke vakantie. Alles was zo fijn. Onze eerste vakantieweek samen. Ik had er naar uitgekeken om deze mooie man beter te leren kennen. Het was goed, gezellig en enorm fijn. ...

Eenmaal thuis, weer alleen in mijn bedje, bleek die ochtend dat ik rugpijn had. Had ik wel vaker. Schonk er niet veel aandacht aan. Ik wist uit ervaring dat het vaak met drie dagen wel over zou zijn. ..

De nieuwe vriend kwam al snel weer langs in het weekend. En toen is er nog meer geks gebeurd (!) 

Hij vroeg me om in zijn armen te komen liggen. Een liefdevolle uitnodiging, waar ik graag gehoor aan geef. Het plekje op zijn borst is wel mijn liefste plekje om mijn hoofd neer te leggen. Kan je vertellen dat ik me dan zo gezien, geliefd voel. Geborgen! 

Nu schrijf ik even in slowmotion om te duiden: wanneer ik mijn hoofd wil gaan neerleggen, roept hij plotseling: "nee, andere kant". Ik ga in de andere arm liggen. Aan zijn linkerkant. 

Na een tijd hoor ik hem pijnlijk kermen over zijn rechterschouder. We denken aan een slijmbeursontsteking. Maandag maar de huisarts bellen. Mijn rugpijn valt mee. 

Ik schrijf geschiedenis. Want wat ik schrijf ís al gebeurd. En nu lig ik midden in de woonkamer op een matrasje op de grond en hoor - naast mij- een ronkende vriend op de bank. De po naast mijn bed is gevuld. De schouder bleek een gescheurde pees. Over vijf dagen moet hij naar een ortopedisch specialist in het ziekenhuis. En ik zat na en paar dagen bij de huisartsenpost toen de rugpijn plotseling erger werd. Diagnose hernia. Ik kreeg drie A-viertjes mee met info en linkjes van de thuisdokter. En dan sta je weer buiten. De dag ervoor had ik nog met trein en bus gereist om mijn vriend bij te staan bij de echo's. 

Sinds de diagnose holt het achteruit. Kon ik nog aardig wat rondlopen, de kat eten geven. Nu kan ik vrijwel niets. We zijn twee weken verder. Ik lees er soms over. Ik beleef deze uitdaging. Nog nooit had ik dit. 

 

Lopen gaat goed. Staan aardig. Maar gaan zitten is een ramp. Gaan liggen helemaal. Omhoog komen ook. Tis niet te filmen!! Donderdagavond schoot ik in de paniek: ik kan niet meer lopen. Ik belde huisartsenpost en legde ook weer neer. Want heb een haat-liefde-verhouding met ziekenhuizen. Wat gebeurt er dan? Pijnstillers en overgeleverd? Terwijl thuis goed is. Zeker nu mijn lief al snel kwam logeren. Hij zorgt volledig voor me. Met die éne arm. Hij kan geen autorijden, niet werken. Hij is nu hier. Bij mij. Om - zoals hij zegt- wij elkaar moeten helpen. Zo kan hij zich niet scheren. Dat deed ik. En ik kan geen sokken aandoen. Dat doet hij voor me. 

 

Vandaag is scheerdag. Ik moet maar zien of dat wel lukt. De kracht is vrijwel weg uit mijn benen. Met rollator lopen gaat enigszins. En ik vraag me wel af waarom. Dit. Dit alles. Beiden zijn we ná onze heerlijke vakantie spontaan geblesseerd geraakt. Hij met zijn schouder. Ik met mijn rug. 

 

Graag kijk ik naar taal. Ik hou van taal. Het is tevens mijn talent. Die uitspraak doe ik omdat ik veel complimenten mocht ontvangen, juist in deze site! Ik ben daar heel blij mee. 

Zijn schouder. Wat droeg hij en werd te zwaar? We weten het. 

Mijn rug? Wat droeg ik daar? Ik hield zo lang mijzelf overeind. Ik huil. Wat was dat zwaar om sterk te zijn. Zoveel alleen. En alleen gevoeld. Ik móest mezelf dragen...

 

Nu is er de man. De man die me op handen draagt. Beiden zijn we uitgeschakeld. Ernstig beperkt in onze bewegingsvrijheid. Hij kan lopen. Ik niet. 

 

Hij kan lopen. Ik niet. 

Ik ben een mens dat graag een verklaring ziet. De dingen wil doorgrónden. Waartoe? Waartoe? 

Het wordt al licht buiten. De kamer ruikt weeïg. Po is vol. Ik maak hem niet wakker. We gaan vooruit. Ik hoef hem niet meer in paniek wakker te maken. Ik word handig in liggend plassen. In de A-viertjes van de huisartsenpost lees ik dat een hernia vaak vanzelf overgaat. Er staat drie maanden hersteltijd voor. Ik zit in week twee. 

De arts zei me dirékt terug te komen naar het ziekenhuis indien klachten verergeren en er bijvoorbeeld sprake zou zijn van incontinentie en uitval. Eigenlijk spelen beiden soms een rol. Ik blijf thuis en kies mijn koers. In overgave. De kat kruipt bij me op bed. Ik kijk naar de nieuwe dag. 

 

Gister was een goede dag. Ik ging níet uit bed. Deed een middagdut en besloot pas om 17.30 uur uit bed te gaan. In bed is het fijn. Géén pijn!!!

En hoe het verder loopt? Dat kan ik niet weten. Alleen maar schrijven. Over wat was. En alle ellende van me afschrijven. 

 

Maar wacht! Het is niet alleen maar ellende:

We hebben veel plezier. We worden elke dag voor fikse uitdagingen gesteld. Mijn lief weet steeds unieke oplossingen te verzinnen. Vaak ook heel ludiek. Er is humor. Er is zelfspot. Er is liefde. 

 

En ik kan schrijven. Eergister was er dan paniek in mij. Ik huilde vertwijfeld en wanhopig even tegen mijn lief aan, terwijl ik vanuit mijn ténen riep: " Ik wil níet naar het ziekenhuis, ik wil wèl naar het stadhuis..........