De eerste chemo- en immuuntherapie zit erin.

Wat een onverwacht heftige eerste dag van de kuur op vrijdag 8 juli.

Samen met mijn vriendin Petra was ik om 7.45 in het AVL om bloed te laten prikken. Om 9.45 melden op de dagbehandeling. Ik was licht gespannen. Had wel een bloedrode kleur van de Dexamethason. Het infuus werd ingebracht en om 10 uur liep de eerste immuuntherapie Trastuzumab in. Dit ging allemaal probleemloos. Om half 12 werd de 2e immuuntherapie Pertuzumab aangesloten en ook nu geen enkel probleem.

Om half 2 kreeg ik de coldcap op om de kans op haarverlies te verkleinen. Om 2 uur werd de chemotherapie gestart. Mijn vriendin was net even weggelopen om haar benen te strekken en een broodje te eten. Na 8 minuten kwam er opeens een olifant op mijn borst ploffen en kon ik geen adem meer krijgen. Kon nog net verpleegkundige roepen. Direct werd alarm geslagen en zaalarts was er binnen 1 minuut. Chemo werd gestopt en hoge dosis Tavegil toegediend. Ik was aan het happen naar lucht en dacht: daar ga ik. Mijn saturatie en bloeddruk daalde en mijn hart sloeg op hol. Heel beangstigend. De verpleegkundigen en arts bleven rustig op me inpraten: "ik hoor nog ademgeruis dus het komt wel goed" zei de arts. "Dit voelt heel naar en angstig maar we krijgen het onder controle." Ik besloot erop te vertrouwen en na 5 minuten kon ik weer zelf een beetje ademen. Toen kwam mijn vriendin weer boven en die schrok wel van al die mensen om mijn bed, maar heeft de angstigste minuten gelukkig niet meegemaakt.

Na een half uur rust is de chemo weer gestart op halve inloopsnelheid. De verpleegkundige was fantastisch. Ze bleef de eerste 10 minuten bij me zitten en mijn hand vasthouden. Sprak me moed in dat het nu echt goed zou blijven gaan en dat was ook zo. Over 3 weken krijg ik de 2e kuren en dan zal preventief Tavegil worden toegediend voordat de chemo wordt gestart. Ik vertrouw erop dat het dan goed zal gaan.

Het is nu zondag. Gisterenavond de laatste Dexamethason ingenomen en ik ben benieuwd of ik vandaag wat meer ga merken van de bijwerkingen. Gisterenavond alleen een heel lichte misselijkheid en ik sta wat wiebelig op mijn benen, maar als dat alles is dan teken ik daarvoor. Zo niet, dan zie ik het wel. Ik laat alles maar over me heen komen. Ik word goed verzorgd door mijn jongste zoon, die nog thuis woont en weet me omringd door lieve familie, buren en vriendinnen die er voor me zijn als ik met mijn vingers knip. Daarmee voel ik me een gezegend mens ondanks alles.