Hallo oktober 🥳🎊

Wat ben ik blij te kunnen schrijven dat de spannende en emotievolle septembermaand een hoopvol einde heeft gehad, waardoor ik weer vol vertrouwen de komende maanden in kan gaan.

Op 9 september het goede nieuws dat de CT scan van de borst en levertumoren een meer dan goede respons op de kuren liet zien. Met blijdschap die dag aan kuur 4 begonnen. Dit keer met extra Zometa via infuus vanwege de botschade in mijn rug. Nu de tumor daar verdwenen is heeft hij een gat achtergelaten in de ruggenwervel. Door deze kuur4 ruim 2 weken van algehele malaise achter de rug.

Op 22 september de spannende coloscopie en MRI om het gebied van de verwijderde endeldarmtumor goed te kunnen bekijken. Op 29 september het verlossende telefoontje van de chirurg dat alles er goed en schoon uitzag. Zo ontzettend blij🎊. Als ik zou drinken had ik er een borrel op genomen. Tot december kan ik de darmtumorangst parkeren. Dan is pas het volgende onderzoek.

Gisteren op 30 september het gesprek met de oncoloog voorafgaand aan evt. kuur5. Eventueel want vorige week op 23 september nog hele middag in AVL gezeten omdat ik al zolang koorts had en me zo ziek bleef voelen. Bloedwaarden waren toen niet oké, maar longfoto gelukkig wel. Ze heeft mijn case geagendeerd op het MDO van dinsdag 27 september. Gisteren bleken mijn bloedwaarden weer helemaal goed en was de koorts al een paar dagen weg. Ze meldde dat voorstel is om de komende 2 kuren tijdelijk te stoppen met 1 van de 2 immunomiddelen en alleen door te gaan met de trastuzumab en de chemo. Ik krijg op 21 oktober dan mijn 6e en hopelijk voorlopig laatste chemo mits uit CT scan blijkt dat tumoren gelijk gebleven zijn of kleiner zijn geworden. Dit is wel wat zij verwacht. Daarna 3-wekelijks weer de beide immuno middelen aangevuld met hormoonpillen.

Wat een heerlijk vooruitzicht en wat een boost voor mijn positiviteit. Dat betekent dat ik na 21 oktober mag verwachten en hopen dat veel chemoklachten langzamerhand zullen afnemen en misschien wel verdwijnen. Dat ik weer mag hopen op reïntegratie op mijn werk, misschien wel dit jaar al wat uurtjes kan maken. Dat ik weer naar korfbalwedstrijden kan gaan en leuke dingen kan plannen met kinderen, familie en vrienden en vriendinnen zonder rekening te houden met hoe ik me voel op dag x na de chemo. Dat ik weer lange autoritten kan maken naar mijn Brabantse vriendinnen en familie. Allemaal heel normale dingen die ik nu als extra waardevol ervaar als kankerpatiënt. Ik heb nooit een bucketlist gehad. Mijn leven was de laatste jaren goed en waardevol. Daar is een hoop verdriet en gemis van Henk bijgekomen, maar ik sta nog overeind na dit hectische jaar en heb nog genoeg om voor te leven. Hoop nog een kleinkind in mijn armen te kunnen houden, wil meemaken dat Luuk zich in een eigen fijne woning kan settelen. Dat ik weer mijn werk volledig kan oppakken. Dat ik misschien weer in staat ben als ervaringsdeskundige vrijwilliger aan de slag te kunnen in Putten. En verder gewoon mijn leven op kan pakken zoals het was voor de kanker ontdekt werd. Want dat was  een voor mij goed leven. Passend bij wie ik ben.

Ik werd vanmorgen weer wakker met een vrolijkheid van binnenuit en hoop dat ook vast te kunnen houden of op te kunnen roepen als ik mijn mindere dagen heb. Ik ga ervan uit dat ik nog wat jaren goed ga op de immuno infusen en hormoonpillen. Op enig moment zullen de tumoren weer gaan groeien, dat is zeker, maar dan is er nog een plan B achter de hand en wie weet wordt in de tussentijd weer iets nieuws uitgevonden. Mijn darmen worden extra goed in de gaten gehouden dus als daar onrust ontstaat ben ik er snel bij. 

Ben ik te optimistisch? De tijd zal het leren, maar ik ben ervan overtuigd dat ik met deze mindset een fijnere tijd tegemoet ga. Ik ga er gewoon vanuit dat ik nog kwalitatief goede jaren voor me heb. Als ik zo niet blijf denken heb ik nu al geen levenskwaliteit meer. En komen er weer donkere wolken langs drijven: ook die gaan eens weer voorbij.