Overpeinzingen van een jarige kankerpatiënt 🥳

En dan word je wakker op 11 oktober 2022 en ben je opeens 59 jaar.

De laatste verjaardag van mezelf die ik echt vierde met een huis vol mensen was toen ik 30 werd. De kinderverjaardagen werden wel uitbundig gevierd, net als Henk z’n 50e verjaardag. Dat was een groot feest in de kantine van de sportvereniging. Henk genoot daarvan.

Voor mezelf wilde ik dat nooit. Ik maakte me altijd veel te druk of iedereen het wel naar zijn zin zou hebben, of ik niets zou vergeten, of mensen die elkaar niet kenden wel zouden matchen enz. enz. Ik was altijd 1 bonk stress op verjaardagen, dus als het niet hoefde dan vierde ik het lekker niet. Wel genoot ik van de kaarten, telefoontjes en bezoekjes van vriendinnen die even een gebakje kwamen eten. Want die haalde ik wel in huis voor de lieverds die even langskwamen.

Toen ik vanmorgen wakker werd en besefte dat het mijn verjaardag was, ging er van alles door me heen. Allereerst miste ik Henk zijn verjaardagskus. Dit is nu mijn 2e verjaardag zonder mijn lieverd en hoeveel ga ik er nog krijgen? Ben ik er volgend jaar nog? Zal ik mijn 60e dan maar uitbundig vieren? Dit jaar vieren is sowieso geen optie nu ik midden in de chemokuren zit. Maar waarom zou ik mijn 60e opeens wél willen vieren? Omdat het misschien mijn laatste is? Juist niet iets om te vieren lijkt me.Het leven wil ik wel vieren maar dat hoeft voor mij niet met een speciaal feest.

Ik vier het leven op een manier die bij mij past. Ondanks dat kanker de rest van mijn leven bij me zal zijn wil ik de dagen nemen zoals ze komen. Genieten van mijn gezin, van de contacten met familie, lieve vriendinnen en vrienden, met gezellige lunches en etentjes, met avondjes met de boekenclub, leuke dagjes en weekendjes weg met mijn studievriendinnen, voldoening gevend werk met leuke collega’s en bezoeken van korfbalwedstrijden. Er zullen veel mensen zijn die dat saai vinden om nooit eens lekker te feesten. Ik geniet hiervan en heb niet meer nodig om gelukkig te zijn. 
Ik hoop dat ik op 21 oktober inderdaad de laatste keer chemo krijg en dan in de loop van november weer alle activiteiten op kan pakken die voor mij het leven leuk maken.

Vanmorgen heb ik al de nodige felicitaties per Whatsapp of telefoon gekregen. Mijn lieve buufdin Nancy bracht een prachtig kleurig boeket bloemen. Einde middag komt Petra heel kort langs en vroeg in de avond komen Bart en Laura met gebakjes. Dit is voor mij meer dan voldoende om me jarig te voelen, al mis ik wel het koor van collega’s dat me vorig jaar zo mooi toezong. Volgend jaar dan maar weer.