Tranen van gemis en angst, maar ook mooie ontmoetingen

Gisteren was de 2e kuurdag. Ik had de nacht van donderdag op vrijdag heel fijn en intens over Henk gedroomd. Dat was alweer wat maanden terug dat hij zo aanwezig was in mijn slaap. Bij het wakker worden kwam het besef dat hij er nooit meer fysiek zal zijn en begonnen de rouwtranen te stromen. Dat was alweer een tijdje terug dat ik die heb gehuild.

Om half 9 kwamen de monteurs om de schuur met overkapping af te maken. Tenminste: dat was het plan. Ik hoopte dat dit zou lukken zodat in het weekend alles weer in de schuur gezet kon worden wat nu onder de trap en boven staat. Bovendien kon ik dan lekker buiten onder de overkapping zitten. Helaas bleek dat ze het wederom niet afkregen, al waren ze nu met z’n 3tjes 😡. Nu komen ze maandag einde middag het dak erop leggen en dakbedekking aanbrengen. Enige dat ik kan denken is: het is wat het is, ik heb er geen invloed op, maar brengt me wel onnodig onrust.

Om half 11 kwamen Geert en Olga me halen en reden we naar het AVL. Zowel in de auto als in de wachtkamer stroomden de nodige tranen. Niet alleen door het gemis van Henk, maar ook voor angst of ik opnieuw een allergische reactie zou krijgen. Wat is het toch fijn om vrienden te hebben waarbij je gewoon je emoties kan tonen. Ik werd opgeroepen door een verpleegkundige om te meten en wegen, juist toen ik in een huilbui zat. Die ging bij haar tijdens de handelingen gewoon door en ik vertelde haar wat er allemaal speelde bij me en waarom ik zo verdrietig was. Ze reageerde zo lief en empathisch. Toen ik 5 minuten op mijn plaats zat kwam ze met kopjes thee aanzetten en gaf me een envelop. Daarin zat een briefje (zie foto hieronder) waardoor ik weer moest huilen, maar nu van dankbaarheid dat ik, ook in het ziekenhuis, zoveel mooie en lieve mensen ontmoet.

Geert ging mee naar het gesprek met de verpleegkundig specialist Margareth. Ook al zo’n schat. Bij alle vragen die ik had gaf ze een duidelijke verklaring of toelichting. Ik vertelde over mijn chemomoeheid. Ze legde uit dat die kuren ervoor zorgen dat mijn lijf 24x7 aan topsport doet en dat elke inspanning erbovenop komt. De energie die ik nog heb kan ik beter aan leuke  activiteiten besteden, aan dingen die me energie geven en dat doet het uitvoeren van huishoudelijke klusjes zeker niet. Dat betekent dus hulp vragen voor bij het huishouden. Nu vind ik het niet moeilijk om te vragen of iemand ergens mee wil helpen, maar betekent wel dat ik moet toegeven dat ik echt patiënt ben, het voor nu even niet meer allemaal zelf kan.

Dat ik nu echt patiënt ben zie ik sinds vanmorgen iedere keer als ik in de spiegel kijk. Mijn kapster Karin had mijn blog gelezen en die schat appte gisteren meteen dat ze donderdagavond thuis gekomen was uit Italië en of ze vanmorgen kon langskomen met haar tondeuse. Na een kopje koffie ging ze aan de slag en wat was het verdrietig om mezelf in de spiegel aan te kijken zonder mijn krullenkop. Het kwam harder binnen dan ik had verwacht. We hebben elkaar vastgehouden en er samen om gehuild. Ze zei dat er al meerdere kale plekken onder de krullen te zien waren en dat ik er goed aan doe om het nu alvast eraf te halen. Luuk veegde de krullen op en Karin pakte de stofzuiger. Niet alleen voor de haren rondom het knipgebied, maar die engel nam meteen de hele begane grond en de trap mee. Luuk heeft de bovenverdieping gestofzuigd. Bart en Laura kwamen ook even langs voor ze naar de sportschool gingen. Heb hen meteen gevraagd maandagavond te komen helpen. Als hopelijk eindelijk de schuur klaar is. Uiteraard doen ze dit graag. Bart en Luuk kunnen dan de schuur inruimen en Laura komt de ramen lappen. Dinsdag komt Olga het sanitair schoonmaken. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ik ben dat ik zo omringd wordt door zoveel lieve mensen in mijn leven. Ik moet hier wel zelf doorheen, maar doe het niet alleen. Zonder de steun van familie, vrienden, buren, collega's etc. zou het allemaal misschien wel te zwaar zijn, maar zo voelt het nu niet.

De toediening van de immuno en chemo verliep nu zonder reacties. Het eerste half uur kwam de ondersteuningsconsulent bij me praten. Ook alweer zo'n AVL-engel. Vertelde haar dat ik laatste dagen weer zo'n gemis van Henk voel, dat dit juist een paar maanden wat minder was. Zij legde uit dat het rouwproces ruw werd onderbroken toen 19 april de tumor in het rectum werd gezien. Ik had geen tijd voor de rouw, maar schoot in de overlevingsstand voor mezelf. Nu de behandelingen zijn gestart en ik dinsdag zo'n goed nieuws kreeg over de daling van de tumormarkers, ontstaat er wellicht weer wat ruime voor het voelen van het gemis van Henk. Ik laat de tranen om die lieverd dan ook lekker stromen. Ik kreeg van haar de tip om met oncologische fysiotherapie te starten. Er zit gelukkig een praktijk hiervoor in het oosten van Zaandam. Daar ga ik maandag contact mee opnemen.
Wat ook verdrietig maakt is te zien hoe moeilijk het is voor Bart, Luuk en Laura. Die zaten nog midden in de rouw om het verlies van hun (schoon)vader en staan nu machteloos tegenover wat mij nu allemaal overkomt. Als moeder wil je de kinderen behoeden voor pijn en verdriet, maar helaas komt dit al vroeg op hun pad. Maar we slaan ons hier wel doorheen. Onze band is sterk en liefdevol. Ik heb echt de overtuiging dat ik nog wel wat jaartjes te gaan heb. Eerst deze moeilijke zware chemomaanden door en dan kijken in hoeverre ik weer in staat ben om te werken en leuke dingen te ondernemen.

Sinds vanmiddag is mijn gezicht aardig aan het opzwellen van de dexamethason. Gelukkig vanavond de laatste pil van de 3-daagse stootkuur. Dan zal dat morgenmiddag wel weer afzakken. Hopelijk vallen de bijwerkingen de komende weken mee. We gaan het wel weer afwachten. Het is wat het is. Eén dag tegelijk.