Zo was 23 september niet bedoeld😢

Schreef ik dinsdag dat ik hoopte op woensdag weer energie te hebben om naar mijn potje veerkracht te zoeken: helaas. Ik was alleen maar slapper en mijn temperatuur bleef tussen 37,5 en 38,5 schommelen. Soms voelde ik me eventjes wat beter en dacht ik: nu knap ik op, maar dan stortte ik fysiek weer in.

Donderdag moest ik vroeg in AVL zijn en mijn vriendin Goo kwam me ruim op tijd halen. Ik was hartstikke nerveus voor de coloscopie. De vorige op 19 april zette de hele kankercarroussel in beweging, dus wat zou er nu opeens gezien worden? Maar eerst naar de MRI. Ik had een broek en shirt zonder knopen of ritsen aangetrokken dus hoefde me niet om te kleden. Toen ik geïnstalleerd was onder de scanner en de eerste minuut begon, besefte ik me: shit, heb mijn beugelbh nog aan dus drukte meteen op de bel. Scan werd gestopt en ik werd uit de buis gehaald. Half zittend trok ik mijn bh uit en toen ik deze in mijn hand hield zweefde hij direct richting tunnel. Ik schaamde me dood. Tijdens de scan bedacht ik dat de verpleegkundige er ook naar had moeten vragen. Na 3 kwartier was de scan klaar en kon ik meteen door voor de coloscopie.

Eenmaal op de behandeltafel werd ik meteen emotioneel. Gewoon van angst. Dit uitgesproken en kreeg veel begrip van arts en verpleegkundigen toen ik vertelde waarom ik zo bang was. Gelukkig zag alles rondom het operatie gebied er goed en rustig uit. Moest erg huilen toen ik Goo weer zag, maar nu van opluchting. 

Er moest nog bloed geprikt worden voor de MDL arts. Op dezelfde gang zit ook de poli interne en ik bedacht dat ik wel ‘even’ kon vragen of ik me zorgen moest maken dat ik me al 11 dagen zo slap voel met regelmatig lichte koorts. Verpleegkundige probeerde mijn arts te bereiken, hoorde dat die in bespreking was en met half uurtje zou bellen. Lang verhaal kort: na 2 uur had ze nog niet gebeld dus bloedprikken en naar huis. We waren de parkeergarage nog niet uit of de arts belde. Ze was net uit bespreking gekomen. Ik kreeg op mijn kop dat ik niet eerder aan de bel getrokken had voor mijn koorts. Paar dagen koortsig kan, maar niet anderhalve week. Moest beloven vrijdagochtend te bellen als ik nog steeds koorts had. Ze zou dan ruimte voor me maken op haar spreekuur.

Gisterenochtend wakker geworden op de dag dat Henk 1 jaar geleden stierf. De eerste huilbui kwam al vóór het eerste kopje koffie. Ik had weer lichte koorts en twijfelde of ik AVL moest bellen. Goo appte dat ik moest bellen en naar wijze raad moet je luisteren, dus gebeld. Om half 1 moest ik bloed laten prikken, urine en ontlasting opvangen en om 14.10 afspraak met de arts. Luuk kreeg ik telefonisch niet te pakken op z’n werk, maar Bart wel. Laura stopte ook met werken en zo gingen ze beide mee. Heel fijn.

Na bloedprikken samen geluncht en toen gesprek met de arts. Bloed liet hoge ontstekingswaarde en lage leukocyten zien. De waarde konden mooi vergeleken worden met de dag ervoor en waren al iets verbeterd, maar nog lang niet goed. Ze heeft me lichamelijk onderzocht maar kon niets vinden. Ik heb ook nergens pijn. Ik moest longfoto vanwege de kortademigheid laten maken en om 15.30 bij haar terugkomen. Foto liet geen rare dingen zien dus waar de ontsteking zit is gissen. Daardoor is gericht antibiotica geven ook niet mogelijk. Ik had afgelopen dagen meerdere coronatesten gedaan thuis, steeds negatief. Voor zekerheid is ook nog virale swap afgenomen om op meerdere virussen te testen. Dinsdag gaat ze me bellen om te vragen hoe het gaat en de uitslagen van de kweken door te geven. Vrijdag is de reguliere afspraak op de kuurdag. Ze gaat overleggen of de kuur óf bijgesteld moet worden qua dosering óf een weekje uitgesteld wordt om mijn lichaam meer hersteltijd te geven. Ze zei dat ze ook goed in de gaten houdt of ik nog kwaliteit van leven heb tijdens de kuren. De tumoren reageren heel goed, maar dat ik alleen maar heel ziek ben is niet de bedoeling. En eerlijk gezegd heb ik mezelf dat de afgelopen dagen ook weleens afgevraagd: is dit het waard? Als ik zeker weet dat ik nog een paar relatief goede jaren heb, dan wel, maar die zekerheid kan niemand geven.

Om 17.30 uur zetten Bart en Laura mij thuis af. Een uurtje later kwamen zij terug en kwam ook Petra. We hebben eten besteld, want zelf soep en saté maken, wat de bedoeling was, is er in de hectiek niet van gekomen. Luuk had wel wat boodschappen gedaan. De rest van de avond hebben we het vooral veel over Henk gehad. Veel liefdevolle herinneringen, grappige voorvallen of typische Henk-dingen besproken. Een avond met een lach en een traan, maar vooral veel liefde. De as uitstrooien doen we op een later moment. Daar ben ik nu fysiek niet toe in staat.

En nu: bijkomen van de afgelopen dagen en hopen dat ik me snel wat beter voel. Ik schrijf liever positieve blogs 😉.