Dag Curaçao

Ik ben alweer een week thuis uit Curaçao en word nog verwend met mooi nazomerweer. De vluchten heen en terug verliepen volgens schema. 

Dit was mijn 4e bezoek aan Curaçao en ik heb het nog niet eerder zo heet meegemaakt. Het blijkt dat het in het orkaanseizoen regelmatig zo heet is omdat de wind van het land komt i.p.v. uit zee. Vaak viel de wind ook helemaal weg en de enige manier om af te koelen was veel in zee of zwembad liggen. De meteorologische dienst gaf een gevoelstemperatuur aan van 44 graden. Mijn energieniveau was al laag en die hitte slokte bijna al mijn reserves op. Dat was wel een onverwacht minpuntje, maar gelukkig hielden de kinderen goed rekening met mijn beperkingen en heb ik daar wel heel goed kunnen slapen. Ben ik thuis al blij als ik 2 nachten per week goed slaap, daar heb ik de laatste 6 nachten minimaal 8 uur slaap gehad ondanks dat ik elke middag ook een uurtje op bed ging liggen.

Ik keek het meeste uit naar mijn eerste snorkelduik. Zondagochtend was het zover en deze gaf mij weer een heerlijk vrij en onbezorgd gevoel. Het gedicht boven deze blog is ook heel toepasselijk voor mij. Zodra ik de warme Caraïbische zee instap voel ik me omarmd door het warme zachte water en als ik dan mijn hoofd onder water steek met mijn snorkelmasker op, vergeet ik alles om me heen. Voel me gewichtloos en vrij en ben dan helemaal in het hier en nu. Alleen drijven en vissen kijken, iets anders bestaat dan niet.

Ik heb genoten van het eiland, de zee en elkaar, maar de confrontatie met mijn slechte fysiek vond ik heftig. Vorig jaar februari was ik hier ook, vier maanden na de laatste chemo, en toen kon ik meer en was ik sterker dan nu. Van een collega kreeg ik wel een heel bemoedigend appje dat het niet raar is dat ik zo achteruit gegaan ben. Dat een gezond iemand al veel moet inleveren na al die behandelingen en dat ik met een ziek lijf dit moet ondergaan en dat dit topsport is. Dit deed me erg goed waardoor ik het wat meer los kon laten.

Zaterdagavond vlogen wij terug en we konden overdag de villa nog gebruiken zodat ik s' middags nog even op bed kon liggen en we ons allemaal konden douchen voordat we naar Hato gingen. Zondagmiddag om 13 uur zat ik weer thuis aan mijn keukentafel. Maandag had ik nog een snipperdag genomen en in de middag had ik een afspraak bij oncofysio. Hier ga ik weer 2 x per week heen en hoop daar de komende tijd weer wat meer conditie en kracht op te bouwen.

Dinsdagochtend mocht ik weer naar het AVL voor bloedprikken, immuuninfuus en gesprek met de verpleegkundig specialist. Normaal is dit elke 3 weken op een vrijdag. Waarom nu opeens een dinsdag is gepland weet ik niet, maar ik heb maar niet de moeite genomen om dit te verzetten omdat ik bij een hele leuke verpleegkundige gepland stond. Alle bloedwaarden waren weer goed. Ik zag alleen dat de CEA marker voor de endeldarmkanker weer 0,1 punt was gestegen. Dit is voor de 3e keer op rij. Nu is hij nog ver onder de alarmgrens, maar toch, het is wel een stijging. Begin november krijg ik weer een coloscopie en MRI van het darmgebied en dan zal ik vast gerustgesteld worden. 

Op woensdag en vrijdag voor het eerst sinds de operatie een paar uurtjes aan het werk geweest. Wat voelt dat toch als een warm bad met zoveel lieve collega's. Het was wel veel vermoeiender dan ik vooraf had verwacht en na 3 uurtjes ben ik weer naar huis gegaan. Hopelijk gaat het volgende week weer wat beter en hou ik het langer vol.

Gisteren zou ik naar Uden gaan voor een samenkomst met mijn vriendinnen van de psychologie studie. Zij zijn alle 4 Brabanders. Tot mijn schrik zag ik in de ochtend dat de A2 weer was afgesloten dit weekend en ik geen 5 kwartier, maar 2 uur reistijd zou hebben. Dat durfde ik niet aan met mijn beperkte energie. Toen ik in de groepsapp meldde dat ik niet zou komen, was binnen no-time geregeld dat zij naar mij kwamen. Al het eten dat Esther al in huis had gehaald werd meegenomen. Ik heb een heerlijke middag in de tuin gehad waarin veel is gepraat en gelachen. De foto van ons vijven staat hieronder, net als wat vakantiekiekjes. We hadden veel lol bij het maken van de foto omdat het niet 1, 2, 3 lukte om de zelfontspanner goed in te stellen en dat is terug te zien op het plaatje. Ik ben maar een gezegend mens met zoveel lieve mensen in mijn leven.