Doseren moet ik nog leren

Deze blog heb ik als titel 'Doseren moet ik nog leren' gegeven. Juist nu ik me met de dag steeds beter voel, heb ik de neiging om dan ook teveel te doen. Op het moment zelf ervaar ik het niet als teveel, maar opeens kwam afgelopen woensdag de bekende 'man met de hamer' langs.

Op 11 november had ik voor het eerst alleen nog immuuntherapie en geen chemo meer. Zoals ik in de vorige blog schreef ben ik die avond met de kinderen uit eten gegaan en op zaterdag wederom uit eten met mijn vrienden Olga en Geert. Zondagochtend wat huishoudelijke klussen gedaan en blijkbaar vond mijn lijf dat allemaal al teveel, want ik had een paar dagen daarna flink last van extreme vermoeidheid en lichte koorts. Gelukkig knapte ik einde van de week op want op zaterdag de 19e had ik de 'Vier-het-leven' high tea hier thuis met mijn vriendinnen.

Een uur voor de afgesproken tijd kwamen Daniëlla en Petra met een tas vol versierspullen: verrassing! Zij hebben slingers opgehangen, opgeblazen hartjes ballonnen als boeket in een vaas gezet en hebben de tafel gedekt. Ik mocht en hoefde dus niets te doen. Om 14 uur was de groep compleet. Ik kreeg een grote mand met in goud de tekst 'vier-het-leven-mand'. Deze was versierd met ballonnen en zat vol cadeautjes met daarbij kaarten met mooie teksten. Wat voelde ik me rijk en gezegend. Het was echt een mooie start van mijn nieuwe levensfase. Rond 17 uur moest de eerste weg en de rest heeft alles opgeruimd en de meubels weer op hun plaats gezet. Om 18.30 uur zat ik weer alleen op de bank. Zeer moe, maar zeer voldaan. Ondanks de vermoeidheid kon ik savonds de slaap niet 1-2-3 vatten. Ik voelde me te blij en gelukkig.

24 November had ik de afspraak met de bedrijfsarts. Deze was online vanwege een verkoudheid van haar, maar ik besloot toch om naar kantoor te gaan en mijn laptop daar aan te zetten en te voorzien van de nieuwste updates. Deze had 5 maanden in de hoek van de kamer gestaan. Met bedrijfsarts afgesproken dat ik vanaf maandag de 28e weer voorzichtig met 2 x 2 uurtjes per week ga starten met reïntegreren. Het was zo ontzettend fijn om weer op het werk te zijn, wat anders te zien dan mijn bloemetjesbehang hier thuis. Ik moest wel beloven niet te snel te gaan en minimaal 3 weken het bij 2 x 2 uur te houden. Daarna mag ik met 30 of 60 minuten uitbreiden.

Op 25 november was ik naar de garage voor de bandenwissel. Op 26 november kwamen mijn broer en schoonzus uit Eindhoven 2 uurtjes op bezoek. Op 27 november kwamen mijn studievriendinnen uit Brabant hier 2,5 uur lunchen en op maandag dan weer voor het eerst 2 uurtjes op het werk. Dinsdagochtend weer fysio, de tulpenbollen in de tuin geplant en savonds kwam mijn vriendin hier eten en had ik lekker ravioli gemaakt. Het ging allemaal nog steeds goed en ik voelde me prima. Ging elke middag even op de bank liggen.
Woensdagmiddag een lunchafspraak met 2 vriendinnen bij het Heerenhuis. Aan het eind van de lunch voelde ik me niet zo lekker worden en zei ik dat ik naar huis ging. Toen ik met mijn auto de weg opdraaide zag ik opeens links een rare bolling in mijn voorruit. Dacht dat mijn bril scheef zat en ik door leesgedeelte keek, maar de bril zat goed. Als ik mijn hoofd draaide was het zicht wel weer goed, maar recht vooruit kijken gaf een raar beeld links. Gelukkig was ik met 5 minuten thuis, maar ondertussen aardig in paniek. Was bang dat het rare zicht door een hersentumor werd veroorzaakt. Bij thuiskomst een oxazepam gen0men en op de bank gaan liggen en ademhalingsoefeningen gedaan om mezelf tot rust te krijgen. Ik ben een uurtje in slaap gevallen en toen ik wakker werd was mijn zicht weer helemaal normaal.

Donderdagochtend vertelde ik dit voorval bij de oncologische fysio aan mijn therapeut en ik kreeg op mijn kop omdat ik veel teveel had gedaan de afgelopen dagen. Het rare zicht werd hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door een stressreactie. Ik was over mijn grenzen heen gegaan. Ik denk dat ze helemaal gelijk heeft want als de klachten door een tumor zouden komen, dan verdwijnen die niet met een pilletje en een uurtje slaap. Ik vind het ontzettend moeilijk om te bepalen wat ik wel en niet kan doen. Als ik me goed voel wil ik dingen aanpakken en ondernemen. Liefst vergeten dat ik kankerpatiënt ben en weer gewoon mijn leven oppakken zoals het was vóór 19 april. Maar daarvoor is het nog veel te vroeg en is de man met de hamer me een flinke tik komen geven. Hier ben ik flink van geschrokken. Aanstaande donderdag heb ik een afspraak met een ergotherapeut om te leren doseren. Wat ik zeker niet wil is mijn eigen herstelproces frustreren dus ik zal alle tips en adviezen die zij gaat geven opvolgen.

Vandaag was ik in het AVL voor een infuus met immuuntherapie en Zometa. Voor het eerst sinds 19 april dat ik 3 weken niet daar geweest ben. Ik was ook voor het eerst alleen gegaan. Ik kreeg immers geen uitslag of medicatie waar ik suf van werd. Onverwacht had ik het even moeilijk in de wachtkamer van de dagbehandeling. Opeens miste ik Henk weer zo erg. Die had nu naast me moeten zitten en bij me moeten zijn. Als hij nog leefde had hij naast me gezeten. Bedacht me dat hij nu niet meer naast me, maar in mijn hart zat en dat gaf troost.

Van één van mijn vriendinnen kreeg ik het boek 'De reis van grote panda en kleine draak'. Daarin stond een pagina die me erg aanspraak. De afbeelding daarvan vind je hieronder.

Tot de volgende blog.