Frustratie tolerantie is nul
Op 5 augustus, een week ná de operatie vanwege het abces, is de flexibele strip uit mijn borst verwijderd waarlangs ik nog 2 x daags inwendig moest spoelen. De 3 á 4 cm grote wond moest nu 'aan de lucht' helen met 2 x daags uitwendig spoelen. Binnen een week was de wond gereduceerd tot een rond plekje van 4 mm. Dat kwam goed uit want op 12 augustus vertrok ik met een vriendin 5 dagen naar een vakantiehuisje in de Achterhoek met een privé zwembad voor onze woning. Het water daarvan werd op een natuurvriendelijke manier gefilterd en bevatte weinig chloor en voelde daardoor heerlijk zacht aan. Bovendien was het verwarmd tot 28 graden. Met een aquaprotect pleister op de wond kon ik heerlijk dobberen. We troffen het met het weer want het was een warme week en ik heb weer wat kleur op mijn gezicht en armen gekregen.
Fysiek gaat het best goed met me. Ik ben nog wel sneller vermoeid dan vóór de 2 operaties, maar mentaal is een ander verhaal.
De afgelopen 3 jaar herstelde ik redelijk snel van alle tegenslagen. Ik gooide mijn emoties eruit, vertelde wat me dwars zat of bezig hield aan ieder oor dat kon en wilde luisteren en kwam daardoor altijd weer terug in de (voor mij) mentale normaalstand. Nu merk ik dat mijn frustratie tolerantie helemaal weg is. Als alles gaat zoals ik verwacht dan is er niets aan de hand, maar bij de kleinste tegenslag of onverwachte verandering ben ik helemaal van slag. Mijn hartslag gaat direct in de hoogste versnelling en mijn ogen beginnen te prikken. Een fysieke reactie dus op ogenschijnlijk kleine dingen. Dit voelde ik al na de 2e operatie en ik had verwacht dat de midweek in de Achterhoek dit zou verbeteren, maar helaas blijkt dit wat meer hersteltijd te vragen.
Ik zeg tegen mezelf dat ik me zo mág voelen, dat het normaal is na wat er in 7 weken weer allemaal is gebeurd. Begin juni de ontdekking van de nieuwe borsttumor, de aanvankelijke luchtigheid hierover van mijn oncoloog, toch opeens met spoed een borstsparende operatie, de ontwikkeling van het abces en hier heel ziek van zijn, de hoge dosis antibiotica en vervolgens nóg een spoedoperatie om het abces te verwijderen.
Ondanks dat ik tegen mezelf zeg dat ik me zo mág voelen, kan ik het moeilijk accepteren dat ik nog niet ben teruggeveerd naar de mentale normaalstand. Ik wil weer gewoon mijn leven oppakken zoals het eind mei was. Hoe beperkend dat leven fysiek ook was t.o.v. de periode vóór de kanker.
Ik neem me voor om weer dagelijks een meditatiemoment te nemen en ademhalingsoefeningen te doen. Ik weet dat dit helpt om de fysieke stress te verlagen en de frustratie tolerantie te verhogen.
Op 7 september vertrek ik met het gezin voor een week naar Curaçao. Dan wil ik weer helemaal zen zijn en optimaal kunnen genieten van elkaar en het eiland.
10 reacties
Hoe je bent, dat heb je denk ik niet voor het kiezen. Binnenvetter, extravert, lontjes in diverse lengtes.
Maar als je het vroeger kon handlen, dan zit het in je en komt het wel weer terug, als je in rustiger vaarwater zit.
Daar vertrouw ik ook op lieve Zweef.
Ach lieverd er is nog al wat gebeurd . Logisch dat je nu even niet goed in je vel zit. Gooi het er hier maar lekker uit misschien helpt het je van je af te praten. Misschien met een psycholoog gaan praten, was altijd anti psychologe maar merk wel dat het helpt . Dikke knuffel
Liefs Liesbeth
Och lieverd...
Voor elk kranig mens komt er een moment waarop hoofd vol blijkt te zitten en bij elk 'onbenullig' dingetje erbij rollen de tranen. Want het past gewoon niet meer en tweekoppig zijn we nu eenmaal niet. Je somt het zelf al op en natuurlijk wéét je dat allemaal ook wel. Alleen is toegeven dat het ook voor jou een keertje teveel is, is best lastig. Na ja, daar zorgt jouw jij dan zelf wel voor door 'over te lopen'.
Het is goed dat je je dit realiseert. Dan kun je jezelf er ook mee helpen. Het komt goed en dat weet jij ook. Je moet jezelf er alleen de tijd voor gunnen. Echt de tijd nemen er voor jou te zijn. Dompel je onder in het niks, want dat is al heel veel. Het gros van de 'normale' mensen die ik ken, zouden dát al niet aankunnen.
Je hebt een prachtige helemaal 'Hebe' jurk aan! Heerlijk mens dat je bent!
Dikke knuffels van mij xxxxxxx Hebe
Lieve Monique,
Zoals de tijd je wond heeft geheeld zal ook dit helen. Leg jezelf geen druk op dat het voor de reis naar Curaçao moet zijn. Laat het allemaal gewoon maar gebeuren. Het komt vanzelf goed. Je hebt zoveel veerkracht. Je veert weer terug.
Liefs, Kato
Af en toe is de rek eruit. Onverwacht. En dat is even schrikken he. Maar het mag. En je zal weer terug stralen. Zoals je eigenlijk al doet,die jurk staat je mooi! Knuffel xxx
lieve Monique,
Jouw weg is misschien niet altijd makkelijk, maar wel enorm de moeite waard.
Zou je graag een hele lange knuffel willen geven.
Hou van je lieverd, en je weet me te vinden als je me nodig hebt
🫂😘Peter
Ja helaas wordt door alle behandelingen onze "window of tolerance" kleiner. En twee operaties in een korte tijd is ook echt heftig. Het is niet zo raar dat dit effect heeft op je. Gelukkig herstel je ook weer. En wat een prachtig iets heb je om naar uit te kijken, Curaçao! Natuurlijk ben ik vet jaloers. ;-) Geniet alvast van dit heerlijke vooruitzicht en voor je het weet kun je weer meer hebben.
Weten en accepteren zijn twee verschillende dingen. Er over kunnen schrijven is al een stap in de goede richting, lijkt me. Stapje voor stapje kom je er wel weer.
Straks lekker genieten op Curaçao, een heerlijk vooruitzicht in elk geval.
Ach lieve schat ik hoop en wens zo hard dat je op het mooie curacao je wat beter gaat voelen
Heeeel dikke 🫂liefs hes 🤗🍀