Leven als kankerpatiënt is soms zo hard

Ach lieverd, ik wil je graag even vastpakken in een warme, hechte omhelzing. Het is onmogelijk altijd optimistisch te zijn en licht bestaat maar bij gratie van donker. Laat maar even zijn wat is. En ja, dat alleen zijn... ik heb er vaak op gevloekt maar nu ben ik er soms ook dankbaar voor omdat ik dan niet moét praten, gezellig doen, letten op anderen en ik mijn batterijtje in alle rust en stilte weer kan opladen. Ik wens je toe dat je een heel goed evenwicht mag vinden tussen die stille rust en de energie van je vriendinnen. Dat je daar als koorddanser, wat we als kankerpatiënten allemaal zijn, af en toe eens bij wankelt... dat is k**t maar maakt ons op één of andere manier weer sterker en wijzer (maar dat merk je pas achteraf). We zijn er voor je!

❤️

Lieve orangelover

Wat heb jij al veel voor je kiezen gehad en al zoveel overwonnen...ik heb diep respect voor je.

Je energie verdelen is idd heel moeilijk...je moet vooral niet te streng voor jezelf zijn.

Je mag moe zijn en je er aan over geven, volgens mij lukt dat je aardig. 

Ik wens je heel veel sterkte met alles.

Een dikke knuffel van mij,

Liefs Evi

Wat je schrijft is zo herkenbaar en zeker geen klagen want dat doe je over het weer ofzo maar niet over die sluipmoordenaar in je lijf. Het is fijn om hier lotgenoten te vinden maar daar hoort ook dit verdriet en verlies bij. Dat maakt angstig en somber want we weten niet hoe het bij ons zal gaan. Ik zou je een hele dikke knuffel willen geven. Boek die schrijfvakantie, doe wat je hart je ingeeft. 
Sterkte en veel liefs! 

Lieve Monique,

Wat ontzettend zwaar allemaal - en wat ben je toch een Dappere Dodo. Je haalt uit je leven-met-kanker wat erin zit, bijna tot je erbij neervalt. Ondanks je verdriet, zorgen en knokken heb je hier nog zó vaak een bemoedigend woord voor een ander... Kanjer.

Ik wens je alle sterkte, zorg goed voor jezelf!!

Lieve groet,

Carolina X 

Och lieverd,  toen ik enorm geschrokken het bericht van Anja las moest ik ook gekijk aan jou denken. Ik zag de beelden voor me dat hun zo enthousiast op de berg in Frankrijk de kaarsjes voor jouw Henk hadden aangestoken in de vorm van een groot hart. Dat hart is zeker ook jouw grote hart en het doet me echt zoveel verdriet dit allemaal te lezen. Dat het een flinke domper voor jou is wist ik natuurlijk wel. Maar jij moet alles ook nog eens in je eentje verwerken en je weer herpakken . Je wilt je kids nog meer verdriet besparen, ze hebben natuurlijk hun eigen verdriet. Maar helaas je krijgt weer zoveel tegelijk op je bordje. Blij en trots weer 8 uur te gaan werken, maar jouw lichaam en geest kunnen dit helemaal nog niet aan helaas. Wat zou ik jou net als die lieve Clemence eens goed willen knuffelen en je kracht en liefde geven. Hier mag je je verdriet en angsten delen en wij proberen je te helpen waar we kunnen. Twee jaar geleden was jullie leven nog zo anders. Bizar is dat toch he. Een leuk idee een boekje te schrijven voor je toekomstige kleinkids of gewoon voor je kids. Ik ben ook met fotoboeken bezig. Het is mooi, maar ook verdrietig, maar zo worden we niet vergeten en hebben ze er ook een beeld bij later..

Misschien is volledig weer gaan werken wel teveel gevraagd he en misschien kun je per dag wat korter gaan werken om nog wat energie voor leuke dingen over te houden. Je kunt ook gedeeltelijk afgekeurd worden he lieverd. De klachten die je hebt zijn heftig en je moet echt naar je lichaam luisteren hoor. Het leven bestaat niet alleen uit werken. Al weet ik dat dat voor jou grote afleiding is, maar het moet je wel goed doen.

Vat het aub niet verkeerd op he. Maar ik denk dat je teveel vergt van jezelf. Palliatief ziek zijn is lichamelijk en geestelijk zwaar. Die onzekerheid, de angst en de blijvende pijntjes zijn zwaar.

In gedachten ben ik vandaag ook bij Anja en zeker ook bij haar geliefden die vandaag afscheid van haar nemen. Onder andere onze lieverds Frieda en Hebe. Ongelooflijk dat Anja zo snel achteruit is gegaan. Het is wel prachtig dat ze haar tocht weer heeft kunnen maken waar ze zich zo voor in heeft gezet en weer naar Frankrijk kon afreizen, dat was zo ontzettend dapper!! Gelukkig niet wetende wat er snel daarna met haar zou gaan gebeuren. Zo een lieve, sterke en optimistische vrouw met een hart van goud. Zo intens verdrietig is dat toch he.

Sterkte lieverd. Met al je verdriet,  het grote gemis, de pijn, eenzaamheid en angsten.

Je zit diep in mijn hart

Liefs Carla 🦋💞

Pfff, heftige tijd. Sterkte Monique met de grijze dagen, vertrouwen dat het weer lichter wordt

Wow, wat een verhaal... 

Hoe zal ik beginnen ? Het leven is zo oneerlijk. Iemand die zo positief blijft over alles maar dan toch overlijd, het is gewoon allemaal zo oneerlijk. Ook ik snap de angst bij jou dan goed, je gaat dan denken : hoelang heb ik nog ? Als het bij haar ineens zo snel gaat, wat gaat het zeggen over mij ? Ik kan zeggen : probeer er niet aan te denken, geniet van elk dag. Maar het blijft moeilijk. Ik denk dat mensen met kanker gewoon het leven heel anders ervaren dan mensen zonder kanker. 

Toch heb ik enorm bewondering voor je, gewoon hoe je met alles omgaat en probeert om te gaan. Je probeert toch heel positief te blijven en lekker genieten, hoe zwaar soms ook. Ook ik herken de krampen in je spieren goed want ik zelf heb dat helaas ook. En dat zorgt voor nog veel meer inleveren van je energie dat je gewoon heel snel moe ben. Gewoon kut is dat he?!

Vakantie ? Daar zou je juist heel veel zin in moeten hebben, maar als je door de weeks werkt en al best wat op de planning hebt, is dat ineens veel vrije dagen. En dat kan gewoon eenzaam zijn, ik snap je daarin wel. 

Vandaag appte ik mijn vriendin : ik heb nooit het gevoel gehad van : waarom ik ? Ik heb gewoon de pech. Alleen hoe het mij gevormd heeft vind ik gewoon kut, dat is het minder leuk aan dit alles. Natuurlijk heeft het wat positieve dingen meegebracht, maar je blijft zo onzeker en dat gevoel is gewoon killing.

Toch besef ik, ondanks alle pijnen die we zullen hebben en de angst en ook als je niet meer te leven hebt, je kan nog herinneringen maken. Dat moet ook kostbaar zijn. Mijn oma (mijn alle liefste oma) is plotseling overleden. Ik had nog zo graag wat tijd willen hebben, haar willen zeggen hoe belangrijk ze voor mij was (ze zal het vast wel geweten hebben). En dat zomaar plotseling overlijden is gewoon erg hard en heftig. Maar daardoor leer je weer van hoe belangrijk het is om elk dag te zeggen dat je van je dierbaren houdt. 

Weer een verhaal... ondanks alles wat je meemaakt, fijn iets van je te lezen. Ik wens je toch een hele fijne weekend. 

Dikke knuffel en een kus, 

Femke

Lieve Femke,

Dankjewel voor je lieve woorden. 

Net als jij heb ik me ook nooit afgevraagd waarom ik? Het is me overkomen. Niemand heeft me in deze situatie gebracht dus ik kan ook op niets of niemand boos worden. Dat is verspilling van energie. Maar het is inderdaad kut hoe het je verandert.

Maar die mooie herinneringen ga ik maken, dat boek ga ik schrijven en wie weet kan ik het nog wel zelf voorlezen aan toekomstige kleinkinderen. Ik blijf in wonderen geloven.

Liefs, Monique 

Lieve Monique, 

Jouw woorden en jouw verdriet raken me. En je inspireert me. Je bent met jouw schrijven zo goed in staat de rauwe kanten te belichten en tegelijk er niet helemaal door opgeslokt te raken, zelfs op de donkerste momenten het vertrouwen te houden dat het lichter wordt. Wat ontzettend verdrietig dat je je partner moet missen. En dan nu de confrontatie met het overlijden van Anja/Dasje. En het geworstel met energie doseren. Het is niet niks allemaal. Geweldig dat je je levensverhaal gaat opschrijven! En ik hoop voor jou en voor de lieve mensen hier en mezelf en iedereen (want voor niemand is het zeker, ook niet voor de mensen die niet met kanker geconfronteerd zijn. Heb dat voor mezelf nodig om dat te zeggen) dat we nog tig mooie jaren hier op aarde hebben. Dikke knuffel, mooi mens! 

Nou lieve Monique!

Ik lees jouw mooie blog dus duidelijk op verkeerd moment, op verkeerde dag... Ik was net een beetje droog en ze rollen alweer die tranen... 

Maar wat snap ik goed dat de dood van Anja tegelijk met jouw toch iets minder fysieke kracht dan je dacht, je deze gedachten brengt. Het is ook onwijs heftig op deze manier met je neus op de feiten te worden gedrukt. Ik heb zo ook nachten wakker gelegen... 'ik kan wel denken dat, maar zie maar eens met Anja....' En voor jou is dat nog indringender omdat jullie dezelfde kankersoort hebben. 

En je mag hier best somber zijn en chagrijnig en weet ik veel! Hé lieverd, je bent hier bij ons! Hier hoef je je nooit anders voor te doen dan je je voelt! Zelfs op gepaste wijze vloeken mag, want je hebt er reden genoeg voor. 
Ik zei na de uitvaart vandaag nog tegen iemand dat ze van jouw kaarsen toch het mooiste hart ooit gemaakt hebben daar op de alpe. Hoe speciaal dat was. Dat doen ze gewoon als je dat vraagt. En Anja en Frieda die zoveel labels geplakt hebben. Met hulp van de vrijwilligers, hoe mooi is dat. Iedereen leeft daar met elkaar mee, zoals wij hier dat ook doen. 

Dit jaar is het door vervelende omstandigheden mislukt en waren wij er niet bij. We zijn voortaan als vrijwilligers aan AD6 verbonden. (alhoewel ik nu twijfel toch te lopen voor Anja en de andere Harten7 vriendinnen...)
Als het goed gaat, mag ik bij het kaarsenteam. Dat is iets wat helemaal bij mij past. Zullen we afspreken dat ik volgend jaar kaarsen voor je brand en je dus 'alleen maar' hoeft te zorgen dat je er nog bent? En dan doe ik dat elk volgend jaar weer... oké?

Veel liefs en dikke knuffels xxxxxxx Hebe

Ach lieve Monique, het valt mij steeds opnieuw weer op hoe ontzettend liefdevol en begripvol en bemoedigend jij keer op keer op iedereen hier reageert. Ik vond dat sowieso al heel bijzonder omdat ik redelijk heb meegelezen in hoe zwaar jouw afgelopen jaren waren en nog zijn. En nu ik jouw blog lees, ben ik helemaal onder de indruk van jouw kracht. Óók als je je zwak en verdrietig en bang voelt. Zo knap hoe jij je gevoelens onder woorden kunt brengen. Gun jezelf dit verdriet. Zorg goed voor jezelf, en laat ook goed voor jezelf zorgen. Dikke knuffel voor jou 🤗❤️

Zoals je zegt , Monique , kanker is onberekenbaar . 
En je hebt sowieso al de nodige ups en downs , en als je dan berichten binnenkrijgt , zoals van Dasje , ja , dan ....
Zeg , als je je levensverhaal gaat schrijven , dan publiceer je vazn tijd tot tijd hier toch wel een stukje ? Ik kijk er naar uit
xxx , willy

Dit is geen klaagblog ,integendeel zelfs je schrijft over wat er in jou en met jou is gebeurd en dat is waar deze site voor is ,en het is veel erg veel voor een mens om mee te maken wellicht teveel denk ik al lezende ,ik wens je liefde kracht en sterkte toe 

Dikke knuff hes 🍀🌻🤗

Ach lieverd, klagen is het zeker niet. Al die angst, onzekerheid en verdriet horen helaas ook bij deze ziekte. En iedere keer met slecht nieuws, nu je lieve vriendin die overleden is, kom je weer in die put van verdriet. Ook deze keer geloof ik dat je je gaat herpakken, maar nu mag het verdriet er ook zijn. Je bent zo sterk en krachtig dat je hier ook van hersteld. 
Ik ben ook begonnen om herinneringsboekjes te maken voor mijn kinderen om ze iets meer over mezelf mee te geven. Ik vind het een heel mooi idee. Sterkte lieverd. 

Lieve Monique

Vanochtend schreef ik al een berichtje dat ik later alles van jou zou lezen. Nou dat later is al klaar. Kon mijn laptop niet dicht klappen voordat ik je laatste blog had gelezen.

*de blogs liepen vanochtend allemaal door elkaar maar na uitloggen en inloggen was het goed*

Lieve sterke dame ik wil je heel veel kracht en liefde wensen .... tot de volgende blog :-* 

Lieverd, grooooote knuffel ❤️

Wel een late reactie maar toch nog even een hart onder de riem voor jou. Jij hebt voor iedereen altijd lieve en bemoedigende woorden en weet zeker dat dit door velen zeer wordt gewaardeerd , door mij zeker! Maar  soms grijpt het je opeens naar de strot allemaal en lukt het even niet meer. Ik hoop voor je dat het lukt eraan toe te geven . Ik vind jou sowieso een ongelooflijk stoere en lieve vrouw en vind het fijn je te hebben leren kennen hier. Alhoewel ik je liever leren kennen had op een forum voor wijnliefhebbers om waar wat te noemen...!

Veel liefs, Ingrid XXX

Lieve Monique het is allemaal veel waar je doorheen gaat. Dus heel begrijpelijk en onvermijdelijk dat je soms in het diepe verdrietige gat valt.  Ik las ergens dat angst als je niet door meestal ook vanzelf overlast. Zo ook met verdriet. Dat komt en gaat met vlagen. We zien het niet altijd aankomen,  soms kan het je zomaar overvallen. Jouw positieve inborst en levenslust is jouw kracht. Dus vertrouw erop dat je zelfs de sterkste stormen kunt doorstaan. Zeker met al die lieve mensen om je heen. Dat heb je inmiddels al bewezen.

Sometimes life sucks but we are not alone! 

Ik wens je, ondanks alles veel kracht en goede hoop! 

Liefs,

Christa

PS

Iets minder werken zal je denk ik ook goed doen. Want ook buiten werktijd is er veel om te dragen en verduren. 

PPS even een plaatje om je op te fleuren. Kasteel hotel in Hierden. Hier was ik afgelopen weekend met m'n nichtje. Even er lekker samen uit. En alles met mate, maar fijn dat dat  na een zware tijd weer mogelijk is! 

Lieve Monique,

gisteren reageerde je op mijn blog en ik vandaag op die van jou. Ik had geen idee dat ook je man je ontnomen was door kanker. Zelfs de sterkte muren vertonen ook barsten: in het dorp waar ons huisje staat in de Auvergne staan er veel rotswanden. Ook veel barsten erin: af en toe breekt er een stukje af maar ze staan al miljoenen jaren fier overheen. Zo ook met jou, sterke vrouw 😘 Dank voor je lieve woorden gisteren, hierbij een foto van “mijn rotswand”, tegenover mijn huis aan de andere kant van de rivier.