Met kankerschaduw naar zonnig Curaçao

Wat heb ik een heerlijke week gehad met de kinderen op Curaçao, maar helaas reisde de kankerschaduw met mij mee.

Wij gingen naar Curaçao omdat Bart en Laura hier in 2018/2019 een half jaar hebben gewoond. Luuk en ik zijn er toen beide 2 x een week geweest en we hebben alle 4 goede herinneringen aan het eiland. De vakantie was in november geboekt, toen ik zeker wist dat de chemo was aangeslagen. We hebben ruim 3 maanden voorpret gehad en keken er enorm naar uit even de rouw om Henk en kankershit van mij achter ons te laten en te gaan genieten van de zon, het kleurige eiland, de temperatuur, het snorkelen, maar vooral te genieten van en met elkaar.
De laatste weken vóór vertrek ging mijn fysieke conditie met sprongen vooruit. Ik kon steeds meer aan op een dag en de vermoeidheid werd steeds wat minder. Ook de prikkelgevoeligheid nam af. Enige dat toe bleef nemen waren de gewrichtspijnen, veroorzaakt door de hormoon- en immuuntherapie. Vooral langer dan een minuut staan was heel pijnlijk vanuit mijn onderrug. Ik besloot een rollator aan te schaffen en mee te nemen. Niet omdat ik die bij het lopen nodig had, maar om altijd een zitplaats bij de hand te hebben als ik ergens moet stil staan.

De weken voor vertrek maakten we al plannen wie wat wilde doen of zien. De kinderen wilden alle 3 de Christoffelberg beklimmen, naar de Carnavalsoptocht kijken en Bart en Laura wilden samen een paar uur met de huurauto op pad om herinneringsplekken op te zoeken. Waar ík naar uitkeek was het snorkelen. Heerlijk drijven in de warme Caraïbische zee en kijken naar allerlei soorten vissen voor en onder mij. Met mijn hoofd onder water waardoor alle geluid weg viel en ik heerlijk zen kon genieten van de onderwatersprookjeswereld. Maar het meest keek ik uit naar het samenzijn op zo'n mooie locatie. Mooie herinneringen maken met elkaar.

We vertrokken op vrijdag 17 februari en ik was helemaal klaar voor een onbezorgde week, maar op 13 februari kwam de kankerschaduw opeens boven me hangen. Ik had al een paar weken een gevoelige plek rechts bovenaan mijn borstbeen in mijn hals. Toen ik die maandag naar mijn werk ging voelde ik in de auto opeens een bult op die plaats en toen ik op het werk in de spiegel keek zag je ook duidelijk de verdikking. De stresshormonen gierden meteen door mijn lijf. Het is toch geen uitzaaiing? Groeit er een gezwel? Helpen de hormoonpillen en de immuno nu al niet meer? Is dit het begin van het einde? Ik belde mijn huisarts in de hoop door haar gerustgesteld te worden dat het om spieren ging, maar bij onderzoek vond zij het ook verdacht omdat er ook veel lymfeklieren in de hals zitten en zij wilde dat er een echo werd gemaakt. Zij belde het AVL maar had na 10 minuten nog steeds niemand aan de lijn die hier een beslissing over kon nemen. Zij zou in de middag worden teruggebeld en dan mij berichten. Pas op dinsdag heeft zij een internist gesproken en die achtte het niet noodzakelijk om al vóór de vakantie de echo te maken en ik zou een afspraak krijgen voor ná de vakantie.

Ik besloot om de kinderen niets te vertellen. Ik wist immers niet zeker of het goed of fout was. Ik wilde gewoon genieten met elkaar en als er niets aan de hand zou blijken te zijn, dan zou ook hun vakantie erdoor beïnvloed worden. Ik kon er niets aan veranderen. Wat er zat, dat zat er en was niets aan te doen tijdens de vakantie.
Als ik alleen was in de villa dan schreef ik alles van me af in mijn dagboek. Dat hielp. Wel had ik een paar vriendinnen ingelicht want ik moest het kwijt. Ik ben nu eenmaal een emotiedeler.

In de vakantie zag ik op het patiëntenportaal maar geen afspraak binnenkomen. Op zaterdag waren wij weer thuis en maandagochtend om 8.15 uur moest ik heen voor het immuno infuus en ben daarna direct naar de poli gelopen en deed mijn verhaal. Binnen 10 minuten kwam een verpleegkundig specialist die me meenam naar een onderzoekskamer. Zij bood excuses aan dat het zo fout was gelopen bij het plannen van de afspraak. Ook zij vond de plek verdacht en belde naar radiologie voor een echo en evt. direct een punctie. Ik werd er tussen gepropt en moest een half uur wachten in de wachtruimte. Mijn hartslag was 200 en ik had een vuurrood hoofd van de stress. Zie je daar allemaal echtparen zitten en ik zit daar dan alleen met mijn angsten en onzekerheden. Ik appte mijn vriendin Petra dat ik zat te wachten op een echo en evt. punctie. Die vroeg meteen of ze naar me toe moest komen, maar ik zei dat dit niet hoefde.

Na een half uur werd ik opgehaald en een zeer vriendelijke radioloog deed het onderzoek. Al snel kon ze laten zien dat het om een botontsteking ging en er geen enkele reden was om een punctie te doen. Ook aan de andere kant van mijn borstbeen begint een ontsteking te ontstaan. Dit is zo goed als zeker het gevolg van de chemo en huidige medicatie. Ik barstte in tranen uit van opluchting. Al die stress 2 weken lang voor niets. Was er maar vóór de vakantie een echo gemaakt dan had die kankerschaduw niet met me meegereisd naar Curaçao. Ook de radioloog bood haar excuses aan dat het fout was gelopen na het telefoontje van mijn huisarts. Gedane zaken nemen geen keer en waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt dus excuses aanvaard. Ik wilde direct Petra het goede nieuws appen, maar die had mij al geappt dat ze onderweg was  naar het AVL omdat ze mij wilde bijstaan voor het geval dat ik slecht nieuws zou krijgen. Ik haar meteen bellen dat ze rechtsomkeer kon maken naar Castricum en dat ik naar haar toe zou komen. Daar heb ik mij in haar armen laten vallen en een flinke huilbui gehad. Alle angsten van de afgelopen 2 weken en spanningen van die ochtend kwamen eruit.

Eenmaal thuis vertelde ik aan Luuk wat er allemaal gespeeld heeft. Die was boos dat ik hem niet op de hoogte had gebracht. Hij had er voor me willen zijn in Curaçao en vind dat ik hier niet alleen mee rond had moeten lopen. Bart reageerde later op dezelfde manier. Ik begrijp hun reactie wel, maar nu hebben zij een onbezorgde vakantie gehad en het was gelukkig loos alarm. Als ik het wel gezegd had dan was kanker veel vaker onderwerp van gesprek geweest in de vakantie en we wilden juist alles even vergeten.

Uiteindelijk hebben we, ondanks de kankerschaduw, een heerlijke week gehad en veel mooie en leuke herinneringen gemaakt met elkaar. Ook veel foto's gemaakt waarvan ik er een paar hieronder plaats. Het zal nog wel vaker voorkomen dat er lichamelijke ongemakken zijn waarbij ik meteen de angst voel: is dit een gezwel? Normaal was ik totaal niet hypochondrisch, maar als je weet dat er kankercellen in je lijf zitten dan geeft elk pijntje direct angst dat het foute boel is.
Nu heb ik gelukkig weer de overtuiging terug dat ik gewoon nog jaren goed ga op de huidige behandeling. Vanmorgen weer gesport bij de oncofysio en deze week elke dag een leuke activiteit of afspraak op het programma. Maandag is de voorjaarsvakantie weer voorbij en kan ik weer lekker aan het werk.