Op weg naar het nieuwe normaal
Voor mijn gevoel ben ik op weg naar het nieuwe normaal: mijn leven als chronisch kankerpatiënt.
Het is nu 3,5 maand nadat de laatste chemo in mijn lijf is gepompt en ik merk de laatste weken flinke vooruitgang in mijn fysieke belastbaarheid.
Ik kan steeds meer doen op een dag zonder dat ik uitgeput raak, op de bank moet gaan liggen om niet door mijn hoeven te zakken, of een dag later de tol moet betalen voor mijn inspanningen.
Helaas word ik wel afgeremd door de gewrichtspijnen die ook toenemen. Vooral mijn knieën, schouders en polsen zijn pijnlijk. Als ik opsta van een stoel of bank dan lijkt het wel of er beton in mijn knieën zit. Gelukkig verandert het beton na een paar passen in dikke brij en kan ik daarna wel weer wat soepeler lopen. De pijn in mijn polsen is vooral merkbaar bij knutselen en haken. Dit kan ik dan ook niet te lang volhouden. Ik slik dagelijks 6 tot 8 paracetamol en dan gaat het allemaal wel, maar vervelend blijft het. Toch wil ik niet overstappen op een andere hormoonpil. De gewrichtsklachten en lichte opvliegers zijn de enige bijwerkingen die ik van de Letrozol heb. Als ik overstap op een ander middel heb ik geen garantie dat deze klachten minder worden, maar loop ik wel het risico dat ik er moodswings of depressies bovenop krijg. Hier zit ik helemaal niet op te wachten want ik ben juist zo blij dat ik me mentaal zo ontzettend goed en sterk voel.
Het is zo heerlijk om even wat uitslagrust te hebben. Pas op 24 maart is er weer controle van de bloedwaardes en weet ik of de tumormarker voor de borstkanker nog steeds laag is gebleven. Eind maart/begin april krijg ik een MRI en een inwendig onderzoek van darmen en maag en als daar de uitslag ook goed van is, dan kan ik ook bij de MDL arts een paar maanden wegblijven.
Sinds 2 weken werk ik 2 halve dagen en het gaat gewoon goed. Ik kom niet uitgeput thuis en mijn concentratie neemt merkbaar toe. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat ik na de voorjaarsvakantie naar 3 halve dagen kan gaan en daarna de uren op een dag langzaamaan weer naar 3 hele dagen kan brengen.
Dan bevind ik me óp de weg van het nieuwe normaal. Zonder TomTom en ik weet niet hoelang hij is. Dit is wel een bochtige weg. De route tot aan de volgende bocht is prachtig, maar na elke bocht volgt een uitslagmoment. Kan ik daarna weer doorrijden op deze mooie weg? Moet ik halt houden en kan ik niet verder? Gaat de motor onderweg haperen? Geen idee, maar ondertussen geniet ik van het uitzicht en ga ik er vanuit dat ik hier nog jaren van kan genieten.
12 reacties
WOW.... dat klinkt goed zeg!!!! Blij voor je
en mooi beschreven over je route! Onderweg genieten van het uitzicht en bij een wegversperring even bedenken hoe je verder gaat
liefs Elma
Dankjewel Elma ❤
Wat fijn voor je zeg!! Balen van de nare bijwerkingen, maar zo goed dat je je leven weer wat kunt oppakken. Succes met alles hoor. Liefs Carla xxx
Dankjewel Carla ❤
Wat mooi geschreven Monique!
Bijwerkingen nooit fijn natuurlijk, maar als ze te doen zijn, ga je er ook aan wennen. Klinkt wat vreemd, maar dat is mijn ervaring. Soms grrrrrrr ik nog, maar verder kan ik het er best mee doen.
Die motor van jou moet de 216.000km maar halen net als onze vorige auto :-)
Liefs Hebe xx
Daar ga ik voor voor die 216.000 !
❤
Wow, wat inspirerend hoe jij in het leven staat en wat mooi beschreven! Mag ik je iets persoonlijks vragen? Ik lees dat jouw partner overleden is en dat je twee zonen hebt. Hoe ga je om met het verlies van je partner en dat je deze ziekte hebt terwijl je twee nog relatief jonge (ookal zijn ze volwassen) kinderen hebt? Ik ben zelf heel bang voor ooit afscheid moeten nemen van mijn geliefden. Geloof jij in iets?
Het was heel zwaar zelf kanker te krijgen zo snel na het overlijden van Henk. Gelukkig heb ik een sterke en liefdevolle band met de kinderen. Wij respecteren dat we ieder ons eigen proces en tempo van verwerken hebben. Zijn er voor elkaar als dat nodig is en houden elkaar vast, huilen soms samen. Ik ben niet religieus maar geloof in de liefde die elk mens in zich heeft en dat die liefde het enige is dat je kan nalaten als je dood gaat. Mijn eigen moeder overleed voordat mijn kinderen geboren werden en is voor de jongens een foto-oma. Ik hoop nog mee te maken dat ik een kleinkind kan vasthouden, maar misschien word ik ook een foto-oma. Maar zoals ik de liefde van mijn moeder heb doorgegeven aan mijn jongens, zullen zij dat weer doen bij hun kinderen. Op die manier leef je altijd voort. ❤
Nou, weet je lieve Monique, ik laat mijn tranen gewoon even rollen! Ben zeer ontroerd door de woorden die je hier spreekt. Ik heb al mogen lezen dat jij en jouw zonen een speciale band hebben samen. Jullie koesteren elkaar, zorgen voor elkaar, zíjn er voor elkaar. Zonder elkaar te 'claimen'..
Foto-oma...
Eigenlijk weet ik niet wat ik zeggen moet. Maar wel dat ik je meer dan van harte gun dat je géén foto-oma wordt! Ook al beschrijf je dat zó mooi, dat het ook iets heel bijzonders lijkt...
Liefs xxxxx Hebe
Och lieverd. Je hebt al zoveel verdrietige en heftige dingen meegemaakt. Zo verdrietig maar ook zo mooi hoe je het omschrijft. Jouw liefde geef je zeker door! Ik gun je zo om het oma zijn mee te maken. Geeft zoveel vreugde, liefde en energie. Momenteel gaat het met mij ook niet best. In april en mei worden onze 4e en 5e kleinkindjes verwacht. Vijf in 1,5 jaar tijd. Zo een rijkdom. Maar ik weet dat ze ook mij niet echt zullen herinneren. Maar ik ben wel oma en ik gun het iedereen dit prachtige gevoel. Die kleine armpjes om je heen en ze herkennen me al goed. De jongste wordt in maart al een jaar. Wat ben ik toch blij dit mee te mogen maken!
Ik wens je alle geluk , veel liefdr en Sterkte! Xxx Carla
Zo fijn dat je zo van de kleintjes kan genieten en je kan verheugen op de 2 die op komst zijn. Ook jouw liefde gaat voortleven in jouw kinderen en kleinkinderen. En ook al hebben ze geen herinneringen aan jou in de toekomst, zij zullen voelen wie en hoe je was. Er zal in liefde over jou gesproken gaan worden door een ieder die jou heeft gekend. Zo spreken wij en anderen ook nog veel over Henk. Daardoor leeft hij altijd door al is dat niet fysiek. Mij geeft het in ieder geval veel troost. Ik hoop zo voor jou dat het allemaal wat langer gaat duren dan verwacht en dat je nog veel kan genieten van je kleinkinderen.
Dikke Zaanse knuffel van mij.
Liefs, Monique
Mooi en dapper dat je je nieuwe normaal kunt omarmen Monique.Ik gun je veel mooie, fijne , geniet en rustmomenten waarin je je weer kunt opladen voor de volgende uitdagingen op je route.
Liefs Brigitte