Van het padje af

Weet je nog dat je vroeger door het zand liep te sloffen en bij elke stap je een schop zand voor je uit schopte? Moet je weer doen. Elke schop zand over het ijs maakt het stroever en veiliger voor je. Doe het rustig aan, bedachtzaam. Schop wat zand voor je uit.

Kan me voorstellen dat het heilzaam is om alles 'lekker' van je af te schrijven. Je bent gezegend met 'n heerlijk pennetje, lieve Monique. Heel veel sterkte weer gewenst, hoewel ik me realiseer dat dat klinkt als 'n dooddoener. Je snapt wel wat ik bedoel. Kom lekker tot rust en/of tot jezelf daar en als je terug bent kom ik bij je langs om weer wat onvermijdelijke oranje 'meuk' bij je te droppen....

Liefs uit Haarlem XXX

Een taartje voor jezelf halen, een warm bad of douche , jezelf kietelen, lekker geurtje , iets lekkers eten

Heel veel sterkte . Komt goed . Groetjes 

Van het padje af, door het lege nest syndroom. Ook al kijk je daar naar uit . 

Het zal wennen zujn, maar ik denk dat het je gaan lukken  . Lekker schrijven.  

En idd wat lekkers erbij . Een beetje neuriën of zingen . 

Wat een gezellig huisje precies!

En weet je, je omschrijft het prima. Het pad is er, maar een pak smaller en dreigender dan wanneer we kankerloos zouden zijn. Ik ben ook helemaal eens met het feit dat je niet nodeloos vecht tegen demonen, ze komen dan toch alleen maar sterker terug. Ze aankijken, goed zien wie ze zijn en dan weer door.

Totale acceptatie van hetgeen ons overkomt, is denk ik niet te bereiken en hoeft ook niet want au fond blijft het gewoon dik oneerlijk en mag het ook zo benoemd worden. Ondanks dat alles toch doorgaan en zoveel mogelijk mooie momenten beleven, dat is ook een kracht. 

Volgens mij ben je niet van het padje af maar baan je je gewoon prima een weg, tussen alle bloemen en doorns door! 

Schrijf ze!

Lieve Monique,

Wat vind ik jou toch een Dappere Dodo! Moeilijke gevoelens ga je niet uit de weg, sterker nog, je laat ze zijn en gaat er dwars doorheen en analyseert ze. Vervolgens vind je vaak (ik kan natuurlijk niet zeggen altijd, maar het zou me niet verbazen) je weg daarin. Je hebt volgens mij een behoorlijke dosis positiviteit, optimisme, (zelf)vertrouwen en nuchterheid in je fundamenten. En dapperheid. Daardoor zie je op enig moment tóch de zon weer schijnen...

Moedig Mens, ga zo door!

Liefs,

Carolina X 

Lieve monique ….heftig en kinderen uit huis is ook als je niet alleen bent een verdrietig moment van een onderdeel van je leven wat je af moet sluiten, maarrrr als je kinderen dan weer bij je thuis komen heeft het ook meer inhoud en is dan erg bijzonder ze komen dan echt voor jou 💕

Geniet van de rust en de natuur Monique het leven is soms echt geen feestje maar je moet zelf de slingers ophangen en jij kan dat ! Ik ken je niet persoonlijk maar er is voor mij veel herkenbaar….kijk niet te veel vooruit maar geniet vandaag van de mooie momenten.

Liefs Sylvia 🍀🌹

In 't leven, een pad zo teer,
langs ijsranden, soms meer, soms minder zwaar.
De wereld wankelt, soms even, vaak meer,
een palliatieve tocht, oneerlijk maar waar.

Een zoon, een nieuw begin, die het nest verlaat,
een moeder trots, maar toch verscheurd.
De leegte echoot, Henks droom die vergaat,
in dozen verpakt, maar niet getreurd.

Een huis in chaos, een geest in onrust,
orde en vrede, verstoord maar gewild.
Een escalatie, de lucht geklaard, een must,
een verhuizing, succesvol, maar stil.

Grens overgestoken, in werk, in pijn,
een migraine slaat toe, een angstige geest.
"Ik ben verloren," een gedachte zo klein,
maar liefde en licht vinden haar, onbevreesd.

In Putten gevonden, een toevlucht, een rust,
waar vogels en eekhoorns het leven begroeten.
Herinneringen aan Henk, in sneeuw en kust,
een veiligheid, troost, in alle hoeken.

Een week in stilte, een geest herleeft,
een boek vordert, een verhaal ontvouwt.
Vrienden, koffie, het afscheid zo bevreemd,
maar schrijven geneest, in vertrouwen herbouwd.

Een blog de wereld in, een stap, een wandeling,
na hagel, nu zon, in park en in geest.
Het pad hervonden, met elke zonnestraling,
een verhaal van strijd, liefde, en leven het meest.

Zo wandel je voort, op zand, soms op ijs,
met demonen en licht als je eeuwige gids.
Elke stap, elke adem, een eigen paradijs,
In het leven, jouw leven, een uniek en prachtig iets.

xxx, Willy

Lieve Monique, wat ben je toch een kanjer. Dank voor het beeld van het zand, het ijs, de diepte. Dat herken ik zó… En wat krijg je ongelofelijk veel voor elkaar. Zo’n verhuizing. Wennen aan de kamers en dat er iets mee moet. Huisje huren, je verleden toch weer ‘hebben’ (missen is een vorm van hebben), schrijven… You rock. Liefs! ❤️ Esther

Ik sluit me aan bij voorgaande reacties: wat schrijf je het treffend en wat ben je toch een flinkerd! Zo'n bewondering voor!

Heb het fijn, in de bossen in het huisje, en met je schrijverij. Heel veel liefs! XXX

Lieve Monique 

Was het maar mogelijk om het zandpad flink te verbreden ,gelukkig vond je een lichtje in jezelf .

Dat is een mijlpaal zowel voor jou als je zoon en natuurlijk ben je blij voor je kind maar er is ook de keerzijde ,voortaan alleen in huis zijn dit was de bedoeling niet ,de dromen en wensen van jou en je lieve Henk hadden nu aan de orde moeten zijn dus het gemis is daardoor nog meer aanwezig ,gelukkig is de lucht geklaard geworden .en ach zo moeilijk voor je het beseft ben je weer over al jou grenzen heen gegaan en zo ongemerkt.

Dat doe je heel erg goed Kanjer die je er bent heerlijk even rust in de bossen in een bungalow en putten is zo een leuke stadje ,fff een moeilijk momentje jezelf aanmelden alleen maar je bent er waarschijnlijk ben je al weer thuis maar ik hoop echt dat je het fijn hebt gehad 

dikke diikke knuff liefs hes xxx

Geloof dat mijn reactie van net hier ook prima past...

Veel liefs lieverd!