December

Het is alweer 10 jaar geleden dat ik vlak vóór Sinterklaas thuiskwam met maar één oog. Mijn lege oogkas aan de linkerkant was bont en blauw en zat verstopt achter een grote mop verband. Mijn gezin heeft toen wel het feest van de Goedheilig man gevierd, maar ik kan me er weinig meer van herinneren. Ik zag Zwarte Piet alleen maar in mijn beelden van het verleden, hij zat diep verborgen in de krochten van mijn ziel.

Nu hebben we met zijn allen een leuke Klaasavond doorgebracht, met ondertussen als bonus twee kleinkinderen die nog vol overtuiging in het bestaan van Sint geloven.

Wat gaat de tijd dan toch snel! Ik leef al een decennium met één oogje en dat is goed te doen. Ondanks mijn uitgezaaide kanker leef ik mijn leven mét kwaliteit en zo goed mogelijk.

Natuurlijk is er veel veranderd, ík ben veranderd. Leven in geleende tijd geeft je inzichten waar je van te voren nooit aan had kunnen denken. Het maakt je in één klap volwassen en je waardeert het leven veel meer. Je wilt alles uit het leven halen en doet dat met een vorm van haast die zijn weerga niet kent.

Helaas wordt je ook afgestraft. Leven met kanker kost immers héél veel energie, niet in de laatste plaats van de jas die je draagt; je lijf heeft het zwaar te verduren. Je wordt gedwongen bewuster keuzes te maken, wat kan er wel en wat niet.

De maand December is dan een moeilijke maand. Ga ik die cadeautjes halen – wat veel energie vraagt – of laat ik ze per post komen? Zelf voor de familie koken of toch maar afhaal. Zelf de lichtjes in de boom hangen of toch maar door manlief laten doen? Visite ontvangen of naar familie toe gaan? Allemaal keuzes die met het oog op je fysieke gesteldheid moeten worden genomen.

Persoonlijk vind ik December daarentegen wél een fijne maand om mentaal te genieten. De warmte, het licht en de gezellige familiebijeenkomsten liften mijn brein naar tevredenheid, acceptatie, berusting en liefde. Mentaal kan ik me in December behoorlijk opladen. Dat heb ik nodig om de wintermaanden die er op volgen – de donkere, koude en meest sombere tijd van het jaar – door te komen.

Omdat mijn lijf op dit moment veel rust vraagt ben ik verslaafd geraakt aan Kerstfilms. Liggend op de bank, een dekentje tegen de verlaagde temperatuur in huis, thee en een koekje binnen bereik, de laatste weken is mijn woonkamer regelmatig een relaxbioscoop.

Kerstfilms worden blijkbaar gemaakt volgens een vooraf gegeven recept: twee mensen die elkaar toevallig tegen komen worden verliefd, er zijn problemen, en een Kerstman (of vrouw) maakt dat alles goed komt. Aan het eind van de film valt er een hoop sneeuw uit de lucht, en het is er altijd koud. Onder het genot van lekker eten en kerstmuziek wordt er tenslotte gekust. Vaste prik. Hoewel de suggestie wordt gewekt dat het hartje winter is, zie je als je goed kijkt naar de achtergrond in de film nog bloemen en bomen die volop in blad staan. Maar je bent een kniesoor als je je daaraan stoort. Kom op, het is Kerstmis!

Voor mij betekenen die feelgood films héél veel zwijmelen, relaxen en genieten van de goede dingen van het leven. Even mijn lijf rust gunnen, mijn hoofd leegmaken en vervolgens vullen met aangename gevoelens.  Val ik in slaap en mis ik een gedeelte van de film … niet getreurd, met de huidige techniek kan ik terugspoelen!

Het valt me wél op dat er in die films zelden acteurs spelen die een beperking hebben, laat staan half blind zijn, zoals wij. Het zijn allemaal zeer knappe en charmante, ideaalbeeld types die ook altijd te vinden zijn in reclamefilmpjes. 'Normale' mensen, zonder … ja zonder wat?

Ik lach dan in mijn vuistje. Weten zij veel dat je – ook al zie je weinig of lig je ziek te wezen op de bank – net zo goed verliefd kunt worden en van de geneugten van het leven kunt genieten! Je hoeft alleen het goede sfeertje maar te zoeken.

Omdat het einde van December 2022 nadert, wens ik iedereen bij deze Fijne Feestdagen, en zwijmel lekker over je toekomst!

Jac.