Oud Water...

September. Het begin van de herfst en dat merk je aan de buien die nu over mijn huis razen. Heel langzaam maak ik me op voor een - hopelijk rustige - winter.  Deze zomer heb ik gemerkt dat mijn medicijn zijn tol heeft ge-eist: de kankeruitzaaiingen zijn wel gestabiliseerd maar ik verdraag geen direct zonlicht meer op mijn huid en heb het vaak (te) warm. Het proces van pigmentverlies zet door en de witte gedeeltes in mijn huid verdragen steeds minder direct zonlicht. Van een olijfkleurig Zuidelijk Type verander ik in een Albino. Dus heb ik in de zomer de schaduw op moeten zoeken en sta vaker onder een koude douche. Gelukkig was dat met kunst- en vliegwerk nog wel te doen.

Op die delen van mijn lijf waar de zon nog steeds ongehinderd bij kan, oog ik als een panter; gevlekt met donkere, oude pigmentgedeeltes op een nieuwe witte huid. Onder mijn kleding ben ik wit en het jeukt. Ondertussen is mijn lichaamshaar ook spierwit of verdwenen, wat maakt dat ik ouder lijk. Ik ben geneigd om felle, kleurrijke kleding aan te schaffen om mijn verschijning vrolijk te houden, want stemmig zwart of donkerblauw maakt me een grijze muis.

Ook kwam ik er achter dat ik behoorlijk krimp, haalde ik vroeger ruim de 167 cm, nu dreig ik onder de 160 cm te belanden. 'Ach mama, je wordt nu echt ouder....' Gelukkig wel ja, ik ga met pensioen! Nooit gedacht dat ik die leeftijd nog zou halen. Het kan verkeren!

Als kankerpatiënt heb je snel de neiging allerlei pijntjes te verklaren door je kankerproces, maar nee.... je wordt ouder mama! Ook mijn oncoloog merkte dat onlangs op toen ik de neiging niet kon bedwingen om te zeuren over hoe moe ik wel niet ben... En ze heeft natuurlijk gelijk. Doordat je zo gefocust bent op je ziekte, vergeet je het natuurlijke ouderdomsproces voor het gemak maar even. Maar ook dat gaat zijn gangetje in een ziek lijf. De aanschaf van dure anti-rimpel crèmes is water naar de zee dragen. Ik opteer nu voor middeltjes zonder plastics en andere vervuilingen en laat de natuur haar gang maar gaan ...

De laatste maanden verkeer ik weer in rustiger vaarwater. Voor mij een goed teken. Met voldoende rust, kleine stapjes vooruit en af en toe een stapje terug redt deze geluksvogel het nog steeds. Iedereen trots en opgetogen. Manlief en ik hebben een korte vakantie kunnen door brengen in de bergen. Ik mocht een weekje overslaan in het ziekenhuis, dus we hadden 14 dagen de tijd om 'er even uit te breken' en rijke zuurstof in te ademen.  Met ons weekje Luxemburg nog in gedachten zijn we - al camperend - naar de Pyreneeën gereden. Die hebben we van rechts naar links doorkruist. Nog een stukje blauwe Middellandse Zee gezien en na het gewijde water in Lourdes weer afgebogen naar het Noorden. Over nattigheid gesproken: het bedevaartsoord liep twee weken later door hevige regenbuien onder water.

Onze buscamper is ons tweede huis, met een toilet, bed, kooktoestel, kachel en onhandige douchekop zijn we zelfvoorzienend en kunnen we doen wat we willen. Ideaal als je ziek bent het het leven niet al te snel kunt vieren. Manlief zet me vaak vóór een bezienswaardigheid voor de deur af, en parkeert zelf. Dan worden de loopafstanden voor mij kleiner.  Slaat plotseling mijn energieverlies toe, dan kruip ik gewoon het kant en klare bedje in, waar ik me ook bevind. Steden bedwingen we tegenwoordig niet lopend, maar met bus en tram. Zittend onder de schaduw van bomen; met je neuropathische voeten in een kabbelend koud beekje? Zo is deze vorm van vakantievieren zo slecht nog niet.  Vogeltjes fluiten, een wijntje op tafel, en gezond, simpel en langzaam eten koken op een campingpitje geeft de romantiek ook weer een boost.

Eenmaal thuis, en terugkijkend op die luiwammes-vakantie was ik tevreden en ontspannen, maar moet ik ook een voorzichtige conclusie trekken: ik lever in. Een helling trekken belast mijn hart en met beta-blockers kom je er niet tegenop. Fysiek, conditioneel zak ik naar lage punten die met medicijnen niet meer op te halen zijn.

De storm in mijn hoofd is wel gaan liggen, maar in mijn lichaam zitten nog hoge golven waar ik niet een-twee-drie  overheen kan springen. En die golven ontstaan niet door mijn ouderdom, het is nog steeds de kanker die ze opzweept. Ik mag dan mijn ziekzijn hebben geaccepteerd, het blijft frustrerend.

Nóg meer medicijnen, vitaminepillen en voedingssupplementen innemen is water naar de zee dragen. En in mijn agenda verschijnen steeds meer dammen en sluizen om het snelstromende water te vertragen. Een noodzakelijk kwaad, want mijn (chemo)brein heeft de neiging om onder stress weer op te spelen. Even word ik bang. Is het dementie? Alzheimer? Hersendegeneratie of erger: tumoren in mijn hoofd? Of is het toch slechts die ouderdom die me parten speelt? 

Als ik mag kiezen opteer ik voor het laatste! Dat brandje kan ik nog wel blussen met wat emmers water.

Jac