Tijd en ruimte.

Mijn laatste blogbericht dateert van maart en sindsdien is er heel wat gebeurd. Door wat er allemaal om me heen plaatsvond - zo plotseling en buiten mijn schuld - raakte ik compleet in paniek en kreeg zelfs angstdromen. 

Het gevoel geen enkele grip meer op de gebeurtenissen te hebben, en tijd noch ruimte te krijgen om daarmee om te gaan, bezorgde me een mentale dip. En het bleek moeilijk daar ongeschonden uit te komen. Ik wilde letterlijk alles  en iedereen van me afslaan, was niet ontvankelijk voor kritiek of goede raad. In mijn hoofd zat ik samen met mijn kanker opgesloten. Ik trok me terug in mezelf en kon er niet uitbreken. Wat is de zin van alle moeite en energie die het jou als kankerpatiënt kost om te mogen leven, als alles tegen zit? Als niemand je het goede gunt en jouw ziet als ballast voor de maatschappij? Want zo voelde het leven echt wel, niet goed dus.

Het was voor de eerste keer in mijn 12-jarige kanker carrière dat ik moest gaan vechten tegen alle negatieve gevoelens die op mijn pad lagen. Tussen mijn oren wilde het niet, met als gevolg dat mijn lijf ook moeite had om op de been te blijven. Daarmee  dealen heeft me heel wat tijd en energie gekost. Tijd en energie die een kankerpatiënt eigenlijk nooit genoeg schijnt te hebben. Met veel moeite heb ik mezelf uit die negatieve spiraal weten los te rukken en ben ik ondertussen  weer op de goede weg. Langzaam maar zeker krabbel ik uit de put waarin ik was beland.

Hoe ik dat gedaan heb? Eerlijk, ik kan het  echt niet zeggen. Ik heb mijn dagboeken teruggelezen om daar tools uit te halen voor pure overlevingsdrang en mijn ontspanningstechnieken weer opgepakt. Rust en regelmaat ingevoerd. De goede Mindfulness-dingen herhaald, de Untire-app weer eens geraadpleegd. Veel geslapen, op de bank gelegen, boekjes gelezen en weinig activiteiten ontplooid. Urenlang stilzwijgend voor me uitgestaard en alleen maar ademen. Gewoon: dolce far niente.

In het voorjaar - na al die maanden regen, wind en kou - zijn manlief en ik een lang weekend naar Spanje gegaan. We deden dat samen met 7 vrienden, allemaal 65+ met rugzakjes vol medische ellende. Dat vroeg om een gedegen voorbereiding van onze vliegreis, met rollator, medicijnvergunningen, administratieve rompslomp en veranderende ruimbagageregels. Geen ontspannen vlucht dus, maar na een paar uurtjes vliegen zaten we in de tuin van een ruim hotel in het stralende zonnetje aan de sangria. 5 dagen lang genoten we van het goede weer, een andere cultuur en het ongedwongen samenzijn  met mensen die elkaar door en door kennen. We voerden moeilijke, maar mooie gesprekken. We hebben gehuild en gelachen en waren er allemaal 'even uit'. Daar was gelukkig tijd en ruimte voor.  We werden er vrolijker van. Zoiets doet een mens goed.

Als afronding van mijn eigen mentale 'healingproces' zijn Manlief en ik  - enkele weken later toen het ook hier wat beter weer werd - met ons campertje  naar Luxemburg gereden om de zo gemiste pure zuurstof bij te tanken en de  rust in ons hoofd te laten doordringen. Lange vakanties zijn voor mij nu uit den boze, ik moet het doen met maximaal 6 dagen weg tussen mijn wekelijkse behandelingen door. Mijn lijf kan die infuusjes niet missen, ik leef er op.  Ver weg kunnen we niet meer gaan, maar dichtbij is het ook mooi, als je de goede plekjes weet te vinden.

Als kankerpatiënt komt er veel op je af, je wordt als het ware geleefd en stress is aan de orde van de dag. Je moet je leefstijl altijd aanpassen, je ziekte komt op de eerste plaats.  Alle wensen en dromen in het leven die je vóór je diagnose had zijn verdwenen. Ook voor je gelieven, je gezinsleden, je familie en vrienden wordt het leven met jou anders, gecompliceerder, korter. En als ik één ding geleerd heb in de afgelopen 12 jaar is het wel dat deze aanpassingen in leefstijl én de acceptatie van je kanker, héél veel tijd en ruimte kosten. Tijd en ruimte in allerlei vormen. Tijd en ruimte die je niet altijd krijgt. 

Liep ik vroeger vrolijk fluitend lange bergtochten van een dag, nu was ik zo trots als een pauw dat ik een pad van 5 km heb kunnen uitlopen door Luxemburgs Klein Zwitserland. In plaats van een paar uur, heb ik er twee keer zo lang over gedaan, maar het is me gelukt!  Mentaal heb ik mezelf een schouderklopje gegeven. Manlief was opgelucht dat hij me niet het bos uit heeft hoeven dragen en samen waren we blij dat we wat paracetamolletjes bij ons hadden voor de spierpijn die ons de volgende dag parten speelde. Yes, ik kan dit nog!

Het is goed dat je als patiënt weet dat je altijd om tijd en ruimte kunt vragen. Want het komt vaak voor dat je als kankerpatiënt de druk om dingen te doen én te laten duidelijk voelt. Dan weet je het allemaal even niet meer,  dan komt alles als een berg op je af en raak je in paniek. Als je voelt dat dit alles je boven het hoofd groeit, neem dan de regie in eigen hand en doe een stapje terug.

Neem de rust, de tijd en de ruimte en vraag die ook. Aan je gelieven, bij je zorgteam, bij iedereen in je omgeving. Want ruimte en tijd zijn broodnodig. Beslissingen neem je makkelijker en overtuigender als je er lang en rustig over kunt nadenken. Je lichaam en geest hebben tijd en ruimte nodig om zich aan te passen en te herstellen, en jij zelf en je gezin hebben tijd en ruimte nodig om die veranderende omstandigheden in het leven te passen. 

Tijd en ruimte hebben me verder geholpen. Ja, ik leef dus trager, langzamer, stiller, bedachtzamer ... maar ik leef!

jac.