Dan gaat het toch weer anders....

Gister heeft mijn man een telefoontje gekregen van radiologie, er is een afwijking gezien in de rechterlong. De klaplong heeft zich niet volledig herstelt en er zit nog lucht tussen, twee weken geleden was deze ruimte kleiner. Dit kan duiden op een lek, ook zit deze op een ongunstige plek dus met een buis het oplossen wordt lastig, of eventueel operatief. Ik ben een ochtendje op mijn werk, even wat anders even de "normale" dingen. O, wat snak ik naar de "gewone" dingen in het leven, ik werk met kleine kinderen van 2 tot 4 jaar, heerlijk onbevangen mensjes die alles letterlijk nemen en leven in het hier en nu, wat is get fijn om in hun wereldje te mogen spelen en ontdekken, betere afleiding kun je niet hebben lijkt mij. 15 min voordat ik klaar ben belt mijn man met de vraag hoelaat ik thuis ben? Ik hoor hem huilen en zeg dat ik eraan kom nadat hij me in een notendop het verhaal van de radioloog verteld heeft. Verdomme waarom heeft hij dit nou weer, dit is niet bevorderlijk voor je vertrouwen in je lijf, het gaat altijd anders bij hem. Eerst de punctie waarbij hij grote klaplong heeft gekregen, wat bijna niet voorkomt, rug infuus die niet werkt, pijnstilling die niet werken waardoor de pijnpoli wordt ingeschakeld, heftige allergie reactie op pleister, dubbele longembolie, bijwerkingen van bloedverdunner tabletten en nu dit weer. We maken die middag longfoto's om duidelijker beeld te krijgen en eind van de muddag krijgen we bevestiging dat de ruimte inderdaad ruimer is geworden, misschien toch een lek? Volgende week opnieuw een foto om te kijken of er verandering blijft. Of de bestraling nu ook een week wordt uitgesteld of dat we die wel door laten gaan weten we nog niet, eerst dit even afwachten. Mijn man zit er aardig doorheen, alle emoties komen voorbij, ik hou me sterk de emoties even laten gaan is goed. Die middag begint hij te praten over zijn angsten, het is een open en fijn gesprek en ik deel mijn angsten met hem. Natuurlijk zit er negatieve gevoelens bij de tegenslagen die toch iedere keer weer opduiken, ja hier mag je boos, verdrietig en je machteloos over voelen maar we moeten door. Ik zeg hem dat het geen zin heeft om te lang stil te blijven staan bij de tegenslagen, de arts kan er niks aan doen, ik niet en hijzelf ook niet. We moeten proberen positief te blijven en vertrouwen op dat dit goed komt, hij is één van de "gelukkige" die de tumor in de longen kwijt zal zijn straks. (Hoe anders krijgen andere patiënten het op hun bordje) De reactie over het positief zijn snapt jij heel goed en hij weet het ook wel maar hij moet het allemaal maar ondergaan en doorstaan. Hij heeft gelijk, eigenlijk is het een "eenzaam" traject die je als patiënt ingaat, natuurlijk is er steun can iedereen om je heen maar hij en iedere andere patiënt moet het maar ondergaan. Ik weet niet hoe het is om de diagnose kanker te krijgen en kan er alleen maar zijn, troosten en steunen waar ik kan. Ik weet alleen hoe het als partner van iemand met kanker en ik kan je zeggen ook die rol is soms heel eenzaam en machteloos. Me sterk houden voor mijn man en de jongens, iedereen op de hoogte houden die meeleven, schriftje bijhouden met alles wat er in het ziekenhuis wordt verteld en door welke arts, welke medicatie er zijn geweest en welke er nu worden ingenomen. Dan voel ik me ook ontzettend verantwoordelijk naar mijn werk, ben al 3 weken thuis..... Het verveeld want er komt niks uit mijn handen al zijn er duizend dingen die ik rondom het huis kan doen... Ik heb er de "zin" niet voor. Het was heerlijk om even op mijn werk te zijn maar vandaag toch maar afgezegd om bij mijn man te zijn, ik moet er nu voor hem zijn. Vandaag het ziekenhuis maar bellen met wat vragen. Mijn man heeft volgens mij angstaanvallen na alles wat er is gebeurd, ook hebben we nog wat andere vragen. We doen het maar rustig aan aankomende week, het gaat soms anders als de bedoeling was, maar het is niet anders, we moeten door....