De draad weer oppakken.... Maar hoe?
Morgen is mijn laatste vrije dag, nou je vrije dag? Vanaf 11 juli zit ik thuis om er voor mijn man en kinderen te zijn. Eerst "vrij", daarna zorgverlof en toen uiteindelijk was het emmertje vol, ziektewet. Natuurlijk was het fijn om thuis bij mijn man en jongens te zijn, natuurlijk was het niet anders dan dat ik alles wat ik normaal deed op " on hold" heb gezet om er te zijn. Jezelf wegcijferen om hem er zo goed mogelijk als kan in dit hele proces te steunen. Toch valt het zwaar, klinkt misschien voor de mensen hier beetje raar maar beslist niet vervelend bedoeld. Mijn man heeft alles maar moeten ondergaan wat heftig wat/is geweest. Maar ik ben niet ziek! Heb energie, onderneem graag dingen en kom graag onder de mensen. Ik werd van het "niks" doen, thuis zitten soms echt een beetje "gek". Er waren echtwrl dingen rond het huis die ik kon doen maar het lukte me ook niet om ermee aan de gang te gaan, er kwam niets uit mijn handen, op de dagelijkse dingen na zoals stofzuigen, wassen eten koken enz. Toch waren er mensen die wegbleven, omdat we rust nodig hadden. ik had er wel behoefte aan maar mijn man dan weer beslist niet. Nu is het de kunst om weer balans te vinden en onder de mensen te komen, want dat is echt nog wel een dingetje voor mijn man. Niet een weekend vol plannen en vooral geen 2 dingen op 1 dag. Hij heeft ook niet altijd zin om weer over zijn ziek zijn te praten, wat ik ook begrijp hoor maar ik begrijp hun ook. Na de darmkanker 4 1/2 jaar geleden is hij eigenlijk nooit helemaal de oude geworden. Lekker rond om huis klussen en bezig zijn zijn is nu uniek, als hij het vol kon houden en anders ging het in etappes. En hij is/was zo handig in alles! Voor hem nog frustrerender dan voor mij. Hij merkte toen al aan alles dat hij weinig energie had, goede en slechte dagen had. Het beangstigt mij hoe hij hier weer een weg in zal moeten gaan vinden. We zullen de draad weer moeten oppakken en iedere keer weer moeten bijstellen. Het is niet anders maar ik vind het wel moeilijk.... Hij moet er ook af en toe doorheen willen gaan voor mij. Of klinkt dat egoïstische, ik weet niet hoe het voelt en wat het met je lijf doet en hoe je hiermee om moet gaan en wat wel en niet normaal is.
Maandag ga ik weer beginnen met werken, heerlijk even wat anders en eruit zijn, pak het rustig aan weer op. Vrijdag ga ik naar een praktijkondersteuner via mijn huisarts om alles een plekje te kunnen geven. We zijn er nog niet en het is fijn te lezen dat mensen hier dat zo goed begrijpen en herkennen.... Alles begint nu pas!
Liefs Nonnie
7 reacties
Lieve Nonnie,
Ook als partner zit ik je in een zwaar traject. Nu heb ik zelf kanker, maar 4 jaar geleden is mijn 2e man overleden, 1,5 jaar nadat kanker was geconstateerd bij hem.
Ik denk dat het belangrijk is om jezelf niet helemaal weg te cijferen. Ik heb dat in ieder geval niet gedaan. Ben ook regelmatig naar mijn werk gegaan om even andere mensen om me heen te hebben. Om er voor je partner te kunnen zijn is het belangrijk dat je zelf goed in je vel zit. Dat betekent dat je ook leuke dingen voor jezelf moet gaan doen. De enige manier om het vol te houden. Dus neem af en toe de tijd voor jezelf. Als dat niet thuis kan omdat het te veel is voor je man, dan ga jij zelf naar vrienden toe. En dat is niet egoïstisch.
Ik wens je heel veel sterkte.
Liefs, Karin
Lieve Nonnie,
Ik ben het helemaal met Karin eens. Ook mijn partner kreeg eerst kanker. Ik ben heel vaak mee naar het ziekenhuis geweest maar wel aan het werk gebleven. Gelukkig daar veel ruimte gehad om mijn tijd anders in te delen. Het werk was voor mij een houvast, een plek waar alles nog normaal was. Wel heb ik mijn verdere activiteiten opgeschort. Nu ik zelf ziek ben, ben ik ook blij dat mijn partner zijn eigen bezigheden blijft houden. Dat vind ik helemaal niet egoïstisch van hem. En dat vind ik het ook niet van jou.
Liefs en sterkte,
Hanneke
Mijn partner werkt en hij sport veel, hij zou knetter worden als hij bij mij thuis moest blijven. En ik ga ook wel eens (regelmatig) over mijn grenzen heen om iets samen met hem te kunnen doen, al dan niet met vrienden of onze jongvolwassen kinderen. Dan moet ik het een dag of wat bezuren of een keer 12 uur achter elkaar slapen, maar dat heb ik er dan voor over.
Want inderdaad, je moet ergens weer de draad oppakken. Zowel je man als jij. Niks egoïstisch aan om ook je eigen 'dingen' hebben. En hopelijk kun je ook samen weer dingen oppakken. Heel veel sterkte!
Beste Nonnie,
Ook ik heb een partner met kanker, sinds mei 2016 (prostaatkanker met uitzaaiingen) en in tegenstelling tot wat men hier zo beweert, van 'je moet ook aan jezelf denken en dingen ondernemen...' ervaar ik dat dit het allermoeilijkste is (voor mij dan)
Ik voel me continu schuldig, als ik afspreek met vriendinnen of iets onderneem. Dan zit hij alleen thuis en wie is er nou eenmaal ziek?? Hij immers?! Het feit dat hij thuis zit bezwaart mij en ik voel mij beter als ik hem gezelschap houd. Het geeft mij een onrustig gevoel als ik weg ben 'voor mezelf'. Een constant schuldgevoel.
Hierin ben ik denk ik vrij uniek....ik kreeg zelfs min of meer een verwijt te horen van een vriendin, dat dit 'mijn eigen keuze was' dat ik niet mee ging een dagje naar het Rijksmuseum, maar dat ik thuisbleef voor Frank. (Dagman hier, heeft een mooi blog) Dat trof mij hard! Ook nu doet het me pijn....
Vóór zijn ziekte zat ik op projectkoren, maar vanwege de repetities (precies onder zijn slaaptijd vaak 's middags, of 's avonds) doe ik dit niet meer al sinds 2017.
Ook zat ik op een schildercursus bij iemand thuis, maar omdat ik de hele ochtend dan weg was vrat het aan mij dat hij alleen thuis zat en ook moesten we de hond hurry, hurry 's morgens vroeg maar uitlaten in het bos i.p.v. rustig om 10 u. samen. We rijden dan speciaal naar een dichtbij gelegen bos.
Afijn, bén ik nu zo apart? Ik voel me gewoon relaxter als ik bij hem ben. Ik weet dan anderen vinden dat ik téveel opoffer, dat ik meer aan mezelf moet denken (Waaróm?)
Sterkte gewenst voor jou, jij hebt je werk nog. Ik ben sinds 2015 gepensioneerd, maar mis mijn drukke werk voor geen ogenblikje (onderwijs) Dus heb ik alle tijd voor verzorging en huishouden (franse slag hoor)
Hallo Yzoltan,
Zie het niet als verwijt dat jij een andere keuze maakt. Als dat is wat goed voelt voor jou, dan moet je dat gewoon doen. Iedereen maakt daarin zijn eigen keuze. Jammer dat een vriendin dan op een wat minder sympathieke manier reageert.
Wat we hier doen is het uitwisselen van ervaringen, delen van gevoelens, En soms ook vragen van advies aan lotgenoten. Lotgenoten begrijpen elkaar vaak veel beter dan anderen die het niet meemaken of meegemaakt hebben. Dus super dat jij ook jóuw ervaring deelt. Er zijn vast meer mensen die dit zo voelen. Hopelijk reageren die ook zodat jij je niet zo alleen voelt staan in jouw standpunt.
Ik wens je heel veel sterkte in dit proces. En blijf vooral trouw aan je eigen gevoel.
Lieve groet,
Karin
En alweer ben ik het helemaal met Karin eens. Eenieder schrijft vanuit zijn eigen ervaring en maakt eigen keuzes. Als het goed voelt en bij je past, dan is het de goede keuze. Trek je vooral niets aan van mensen die daar zonodig iets van willen vinden.
Liefs, Hanneke
Zo herkenbaar van je man, die alles kan, maar nog maar zo weinig kan. En dat is dan het fysieke deel. Van jezelf accepteren dat je niet meer alles kan, is minstens net zo lastig.