Weer naar het werk....

Vanmiddag is mijn man weer naar zijn werk gegaan, ik ben mee geweest. Hij vond het toch "spannend" om weer over de drempel te stappen. Vanaf 27 mei was hij er niet meer geweest. We werden warm ontvangen, we waren gespannen maar wisten dat we hier even doorheen moesten. Natuurlijk kwamen er collega's handjes geven, schouder klompjes enthousiaste en  vragen stellen. Mijn man kon rustig vertellen wat hij allemaal had meegemaakt. Bizar eigenlijk het is dan net alsof je een verslag over iets doet, je emoties zijn vlak, nou dat was de afgelopen maanden wel anders. Nog heb ik momenten dat het me ineens grijpt en tranen in mijn ogen springen. Mijn man houd zich goed. Op de afdeling waar hij werkt drinkt hij koffie en praat over het werk en zijn ziekte. De directeur geeft alle medewerking, jij geeft het maar aan wat je kan straks de deur staat altijd open en je bent welkom. Fijn om te horen, als hij wat dieper vraag naar de kinderen en hoe het voor mij allemaal was voel ik het me weer grijpen maar ik weet me goed te houden. We moeten verder en we zijn er nog niet, tenminste ik niet. Ben al bij de praktijkondersteuner geweest, al die tijd mezelf zo goed mogelijk proberen te houden, maar dat zit nog wel in mij. Het heeft tijd nodig. Het meest moeite heb ik met de ervaring van de eerste grote klaplong en ik hem door de deur heen hoorde schreeuwen. Als ik dat horror scenario vertel aan mensen dan schiet ik toch  vol. Vreselijk was dat. Het is goed, ik laat het er zijn. Maar we zijn er nog en langzaam verwerken we ieder op ons eigen manier wat ons opnieuw is overkomen. De jongens zijn weer gestart op school, ik heb mijn sport weer opgepakt en mijn werk. Oktober hoopt mijn man weer wat werk op te pakken, hij mist het toch en het is ook goed om weer ritme te krijgen. We kijken wel hoe het gaat lopen maar wat is het  fijn dat we vooruit mogen kijken.

Liefs Nonnie