Het is niet altijd makkelijk...
We zijn weer een paar weekjes verder. Ik heb mijn werk weer opgepakt, het is fijn om het "normale leven" weer op te pakken. Mijn man is nog steeds thuis, is erg vermoeid en als ik thuis ben merk ik dat het me soms irriteert. Wat erg dat ik dit zeg, ik weet niet hoe hij zich voelt en wat het allemaal met je lijf doet, maar ik vind het niet makkelijk. We zullen wat anders zo vanzelf sprekend was moeten bijstellen. Hij kan niet meer hele einden lopen, pakt zijn rust als hij moe is en we plannen echt niets in de weekenden dat trekt hij gewoon niet. Dit maakt dat ik wel probeer mijn dingen op te pakken. Ik moet want anders wordt ik gek van het thuis op de bank zitten. Ik ben een doener, ga er graag op uit en vindt het fijn om onder de mensen te zijn, en ja het doet soms pijn dat ik alleen moet gaan, maar ik doe het wel zoveel mogelijk. Hij vindt het goed dat ik ga maar soms voel ik me dan toch schuldig dat hij alleen thuis zit. Ik moet hier een weg in vinden en dat maakt het niet altijd makkelijk. Vandaag ga ik de kozijnen schilderen een klusje die hij nu echt nog niet trekt het geeft niet, schilderen vindt ik wel leuk en het heeft even geduurd voordat er weer wat uit mijn handen kwam na de rollercoaster van afgelopen zomer. We gaan een weg vinden.... Maar het is niet altijd makkelijk....
Liefs Nonnie
9 reacties
Praten met elkaar levert soms verrassende ideeen op, mijn vrouw heeft bijna hetzelfde als jij, en ik bijna hetzelfde als je man. Ik probeer haar zoveel te motiveren om de deur uit te gaan mijn tempo is niet voor gezonde mensen ik rust en berust in mijn eigen tempo. Mijn geest word snel overprikkeld mijn lichaam vermoeid. Laat je schuldgevoel niet omslaan in verwijten, ik kan niet uitleggen hoe zuur een citroen is, maar wel dat schuldgevoel /verwijten een huwelijk kunnen slopen.
Sterkte
Het is fijn om te lezen dat het herkenbaar is dat helpt. Bedankt voor je mooie woorden.
Liefs Nonnie
Lieve Nonnie,
Ik waardeer het dat je eerlijk schrijft hoe de enorme impact van kanker op het leven van je man, maar zeker ook op dat van jou is. Jullie lijden beiden onder deze ziekte - je man als patiënt, jij als partner van hem. Natuurlijk zijn er in dit proces dat jullie samen doormaken raakvlakken, maar ook verschillen. Dat kan niet anders. Ik vind het wijze woorden van Ron0412, hierboven. Probeer de raakvlakken tussen je man en jou zoveel mogelijk te verstevigen door dingen samen te doen, dingen die jullie voorheen óók samen deden. Maar als dat niet lukt, trek dan je eigen plan en ga erop uit of iets doen dat je wilt doen, waar je energie van krijgt. Want het is niet makkelijk om partner te zijn van iemand met kanker. En als je goed voor jezelf zorgt, kun je ook pas goed voor een ander zorgen! Veel sterkte, Nonnie, en een
hartelijke groet,
Carolina X
Dankjewel Carolina voor je lieve woorden. We gaan ervoor om hier samen een weg in te vinden, goed aan mezelf te denken en dan ook maar alleen dingen te ondernemen als hij het niet trekt. Het gaat ons/mij lukken om hier een weg in te vinden.
Liefs Nonnie
Je kun een ander pas helpen als je zelf goed in je vel zit. Het is dus belangrijk dat jij, als partner, goed voor jezelf blijft zorgen. Hoe moeilijk ook, het is in jou en in zijn belang. Ik hoop dat je je ergernis uiteindelijk kunt beteugelen door je eigen weg te zoeken en daarmee je man optimaal te helpen en te kunnen steunen.
Hallo Paul
Klopt helemaal wat je schrijft, ik moet goed voor mezelf zorgen het accepteren om het te kunnen handelen. We gaan hier vast een weg in vinden en ik doe mijn best om het wat los te laten en alleen dingen te ondernemen die we "normaal" samen deden.
Dankjewel voor je lieve woorden.
Liefs Nonnie
Dag Nonnie,
Ziek ben je helaas niet alleen, het trekt ook een wissel op je naasten.
Aanvullend op de eerdere reacties wil ik meegeven dat het wellicht een idee is voor je man om bij zijn behandelaar na te vragen of de mogelijkheid bestaat om oncologische revalidatie te doen. Dat bestaat uit meerdere modules waaronder Fysiotherapie, omgaan met energie en psychosociale gevolgen van kanker.
Het helpt hem om zijn grenzen op te zoeken, maar ook om daarmee om te gaan.
Er is ook een app voor telefoon of tablet genaamd untire, deze is gericht op omgaan met energie voor kankerpatiënten.
groet, Jack
Dankjewel Jack voor de tip! Gaan hier eens goed naar kijken.
Liefs Nonnie
Mijn vrouw heeft twee hondjes en wandelt graag. Voor mij is het te vermoeiend. Een paar kilometer oké, maar geen lange wandelingen meer. Maar dan gaan we toch op weg, ik zet haar en de hondjes ergens af en pik haar later weer op. En luister later naar haar verhalen. Zelf vermaak ik mij wel in de tussenliggende tijd, of ik doe een tukkie in de auto, of zoek een terrasje op. (Als dat kan). En zo ben je toch samen uit.