Dit achter de rug....en morgen is het een beetje feest!

Wat waren het spannende en emotionele uren vandaag. Vanmorgen werd mijn man opgenomen voor operatie. Na een slechte nacht slapen en een emotioneel afscheid van de jongens zijn we naar het ziekenhuis gereden. Wat had hij het ontzettend moeilijk, emotioneel, bang en machteloos. Op de afdeling worden we naar de kamer gebracht, vier persoons kamer, helaas want het ziekenhuis ligt vol.  Vrijwel direct wordt ik verzocht om afscheid te nemen, de verpleegkundige zegt het twijfelend, ze vind het zelf denk ik ook erg ongemakkelijk om dit te doen maar door de corona zullen dit de richtlijnen zijn. We pakken mekaar stevig vast en ik zeg nog wat lieve woordjes in zijn oor. Vreselijk, huilend sta ik uiteindelijk bij de lift te wachten die maar niet komt, lijkt eindeloos te duren waarop ik besluit de trap te nemen. 5 verdiepingen stap ik huilend naar beneden, er is niemand in het trappenhuis dus ik laat mijn emoties maar lekker even gaan. Bij de auto bel ik toch even mijn oudste zoon, ik moet even rustig worden voordat ik de weg op ga. Thuis wachten we met z’n drieën, ik rommel wat in huis en de jongens kijken samen een serie en gamen daarna samen. Die middag wandel ik even een flink stuk in de heerlijke zon, heerlijk even naar buiten. Eind van de dag gaat de telefoon het is de chirurg. Hij is net klaar, heeft lang de tijd gehad voor de operatie en dit ook goed benut om de rechter boven long kwab via een kijk operatie te verwijderen. Het was wat ingewikkeld maar omdat hij alle tijd had en wist dat mijn man erg opzag tegen een grote operatie heeft hij zijn best ervoor gedaan. Ik bedank hem dat hij ondanks dat het niet heel makkelijk was het toch zo gedaan heeft. Ook maakt de chirurg de opmerking dat hij mijn man niet meer wil zien op zijn OK,  hij heeft wel genoeg voor zijn kiezen gehad. Ik kan het alleen maar beamen.

Op de high care mag ik 's avonds even bij hem. Hij is goed wakker en heeft al wat vla gegeten. Hij voelt zich wel oké. Wel zit er een hele kleine lekkage, maar zo minimaal dat de long dit zelf gaat oplossen. De thorax drain laten ze daarom ook langer zitten zodat de lucht weg kan en de long zijn vorm nog even goed vast houd. Het wordt spannend hoe het verder gaat maar we zijn zo blij dat het een VATS operatie is geworden. Vannacht slapen we beiden hopelijk wat beter, we kijken per dag. Morgen wordt hij 50, heb stiekem op het prikbord op de verpleeg afdeling op zijn kamer een slinger en een kaart,  morgen zal hij waarschijnlijk denken. Wat heeft ze nou weer gedaan, maar ik kon het niet stil voorbij laten gaan. Morgen is het een beetje feest! 

Liefs Nonnie