En door......

Vanmiddag bezoekje aan de longarts over wat het plan gaat worden. Ze gaan in de rechterlong de grotere plek  "tumor" weghalen en onderzoeken. Als dit uitzaaiingen zijn dan blijft het bij deze operatie en gaan ze linkerlong bestralen en zal er voorlopig extra gecontroleerd worden of de uitzendingen elders in lichaam ook opduiken. Als het longkanker op zichzelf is zal er nogmaals een operatie plaatsvinden om een groter stuk uit de rechter longkwab weg te nemen en later de linkerlong. Hoe raar dat ondanks dit nieuws we er vrij rustig onder zijn, we zijn beetje murf denk ik. Natuurlijk is het shit maar wat kunnen we er aan doen dan het maar op ons af te laten komen en ons er zo goed mogelijk doorheen te slaan. Of realiseren we ons niet precies wat ons te wachten staat? Afgelopen dagen voel ik ook een stukje eenzaamheid niet dat mensen niet meeleven maar eigenlijk sta je er samen alleen voor, dan zijn daar ook nog onze jongens, de ene van bijna 19 gaat veel naar zijn vriendin, daar wordt hij goed opgevangen en we hebben goed contact met de ouders, maar is het vluchten? De jongste bijna 16 is stil, vind het zo moeilijk om tot beiden door te dringen en niet te weten wat er in hun koppies afspeelt, wat moet je ook zeggen eigenlijk als wij zelf al niet weten wat ons te wachten staat. Dan de omgeving.... Alles draait "gewoon" door, druk met alles wat zo "normaal" is. Voor ons staat het leven op z'n kop maar vandaag kan ik niet huilen, mijn man ook niet, we zijn moe van alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt en voor wat er komen gaat. Het is zoals het is we kijken dag voor dag.... Het is te behandelen dus daar vertrouwen we op.