Krachtig
Afgelopen weken stonden in het teken van onderzoeken en uitslagen bespreken bij het kopieerapparaat en mijn man in de server ruimte. Het was prettig om het zo te doen. Op deze manier konden we ons werk door laten gaan, het “normale leven”! Woensdag 14 december moesten we wel richting het ziekenhuis om alles door te spreken. Oncologie verpleegkundige, fysiotherapeut, chirurg, anesthesist en lab. Een halve dag waar alles dan toch keihard binnenkomt. Wat we de afgelopen weken wat “weg” konden duwen is echt. Mensen noemen ons “krachtig” zeggen respect te hebben hoe we ons staande houden. Wij weten dat dat ook wel een beetje “zelf bescherming “ is of misschien wel beetje struisvogelen. In het ziekenhuis schrijf ik wat ik de andere keren ook altijd deed alles op wat “ belangrijk “ is en we moeten onthouden. Het geeft mij houvast. Tijdens de gesprekken merk ik dat ik emotioneel wordt, verdrietig boos gedachten draaien op volle toeren. We weten wat ons te wachten staat en hoe ze het allemaal gaan doen en wat de complicaties zijn enz. De fysiotherapeut en de chirurg herkende ons van de vorige keer, dan heb je ook een heel ander gesprek want we weten het al hoe “kl#te” dit allemaal is. We hebben aangegeven dat we pas na de feestdagen deze rollercoaster in willen gaan, ze hebben mijn man op 3 januari staan. We hebben een datum hoe confronterend, het moet gebeuren. Mijn man ziet enorm op tegen alles, hoe kom ik eruit, zal het deze keer zonder complicaties gaan en hoe zal mijn lijf hiervan herstellen, hij heeft al zoveel ingeleverd. Ja, we zijn “krachtig en sterk” maar, ja alsof je een keuze hebt hoe je hiermee moet dealen? Iedereen doet het op zijn manier denk ik dan en dit werkt voor ons. Zolang mogelijk het “normale” leven vasthouden. Wij wilde niet samen thuis zitten en mekaar aanstaren over hoe vreselijk dit eigenlijk allemaal voor ons is. Werk en alles eromheen is ook afleiding, alles gaat gewoon door en daar doen we zolang mogelijk aan mee. Natuurlijk slapen er slecht, want dan gaan je gedachten met je aan de haal, wij zijn “blij” (maar moe) als de dag weer start. In januari zal ik ook even pas op de plaats nemen, met mijn nieuwe functie en medeleven van mijn leidinggevende is dat geen probleem. Ze prijzen me dat ik zo “krachtig” ben hoe ik ermee deal, dat ik er iedere dag weer sta net goede zin, (werk is werk, ik zeg altijd als je als zanger niet kan zingen dan treed je ook niet op! Dus doe waar je goed in bent want de kinderen (2 tot 4 jarigen)komen naar jou voor een leuke dag en kunnen niks met jou privé situatie ) ik weet dat het moeilijkste nog komen gaat en dat we er enorm tegenop zien. Nu eerst de feestdagen gezellig doorkomen met onze kinderen, genieten met en van elkaar.
🌟Wens jullie ook allemaal fijne warme liefdevolle dagen toe met mooie momenten om te koesteren!🌟 Het is zo fijn om even wat van je af te schrijven met jullie die precies begrijpen wat je voelt. ❤️
liefs Nonnie ❤️
2 reacties
Ja Nonnie, hoe krachtig wij altijd zijn hè! We houden ons staande en doen wat we doen óm ons staande te kunnen houden.
Het is goed dat je zo lang mogelijk 'gewoon' doet en struisvogelt. Het verhult een beetje het leven waarin je écht terecht gekomen bent. Het wordt vreselijk spannend! Ik wens jullie alle vertrouwen, moed en kracht die je nodig hebt! Hoe het ook uitpakt, na 3 januari weten jullie waar je aan toe bent. Hoe moeilijk dat ook zou kunnen zijn, dan wéét je en zijn de spanning en onzekerheid grotendeels weg.
Misschien lees je dit nog, ik wens jullie al struisvogelend nog mooie en fijne dagen!
Lieve groetjes Hebe
Zo herkenbaar Nonnie. Fijn dat ze je zo zien en zo is het ook, Krachtig en Sterk...maar het is ook een kwestie van overleven, je er niet onder laten krijgen want je wil ook doorgaan met leven, het normale leven.
Het risico is dat we daarom inderdaad maar blijven doorgaan en op een gegeven moment stil worden gezet door ons lijf. Tenminste dat is bij mij zo. Terwijl ik het gevoel heb dat ik het prima doe en volhou, met soms ups en downs, denkt mijn lijf er blijkbaar anders over en zet mij letterlijk stil. Vanaf 2 december ben ik al ziek en nadat het soms beter lijkt te gaan, word ik steeds opnieuw ziek. Ik heb nu 14 dgn vrij, dat was voor allerlei leuke dingen voor mezelf, voor ons samen, ipv om ziek te zijn pfff..
Je wilt zo graag de schouders er onder zetten, doorgaan en nee, heus niet doen alsof er niets aan de hand is, dat niet, maar er ook niet bij gaan zitten en het maar laten gebeuren en afwachten. De balans, die zoek ik nog, jij en je man denk ik ook, tussen doorgaan, verdrietig zijn en ook mooie herinneringen blijven maken.
De tijd gaat alleen zo snel........ als een zandloper die elk korreltje door laat gaan in een gestaag tempo en ik kan hem niet even stopzetten of omdraaien.
Blijven ademen maar, en blijven duimen op het beste wat er voor jullie uit kan komen straks. Nu nog even ' normaal' doorgaan en zo veel mogelijk genieten van de komende dagen. Straks is alles duidelijk en zien jullie wel weer verder.
Ik hoop en bid, op het beste nieuws en dat jullie in de loop ernaar toe nog wel kunnen genieten van de dagen in dit jaar. Op naar 2023, mag dat jaar ons allemaal maar mooie momenten geven en een hoop goed nieuws!
Een liefdevolle knuffel, Hermien