Operatie achter de rug

Vandaag was de dag van de operatie waar we zo enorm tegenop hebben gezien. Wetenden wat ons maar vooral mijn man te wachten stond. We moesten de dag ervoor bellen om te horen hoelaat hij aan de beurt was, 13:00 moest hij zich melden. Vanmorgen werd hij gebeld door het ziekenhuis waar hij bleef? Huh? Het was 9:15 en we/ hij moest zich toch om 13:00 melden? Dus niet!? Of hij zo snel mogelijk kon komen want hij was als tweede aan de beurt. Nadat hij de telefoon had opgehangen begon hij te mopperen, nee, lekker dit, jeetje wat een muts die gisteren tegen mij 13:00 melden heeft verteld. Stress en heel veel onrust en ik zeg ga eerst maar snel  douchen, ze wachten dan maar even. Uiteindelijk zijn we om 10:00 in het ziekenhuis en melden ons bij de opname balie. We kunnen ons er heel druk om maken maar we zijn er, voordeel hij is nu snel aan de beurt. Om 11:30 gaat hij na alle voorbereidingen naar de OK. Ik rij weer naar huis en rommel wat en haal wat boodschappen. Dan om 13:30 krijg ik een telefoontje van de chirurg, dat is “snel”! We gingen van een paar uur uit dus rond 14:30/15:00 ergens. Alles is goed verlopen, chirurg kon een “wigje” uit zijn long halen, dat is weer een meevaller omdat er ook al werd gesproken over de bovenste kwab. Het zit mee een keertje! Om 18:00 ga ik met mijn oudste naar de PACU afdeling waar hij ligt. Hij is wat suf en valt zo nu en dan even weg. Heeft al wat “praatjes” tussen het wegvallen en maakt al weer wat grapjes. Mijn man wilde beslist geen pijnbestrijding via zo’n rug infuus en daar hebben ze naar geluisterd, nu extra infuus draden waar de pijnbestrijding doorheen stroomt. De morfine maakt hem misselijk en de verpleegkundige overlegd met de arts zodat hij een andere pijnbestrijding krijgt wat hem een stuk minder misselijk maakt. Alles van de afgelopen dagen hakt er flink in, ook bij mijn oudste die zich ineens duizelig voelt worden en flauwvalt. Hij wordt liefdevol verzorgd door de verpleegkundige, krijgt een bedje op dezelfde kamer om even bij te komen van alles. Mijn man krijgt een bakje omdat hij misselijk is en mijn zoon een ijsje om bij te komen. Mijn man grapt nog, nee, lekker dan ik een bakje en jij een ijsje! Familie “knudde”, we maken grapjes en de verpleegster grapt naar mijn zoon dat hij ook gewoon kan vragen of hij mag blijven slapen bij zijn vader. Humor houdt je op de been, dat heeft ons altijd wel geholpen om de “lading” en de “spanningen “ die er zeker zitten wat “luchtiger” te maken.  We zijn opgelucht dat dit goed is gegaan, nu afwachten wat het weefsel precies is, dat horen we over een paar dagen. Nu hopelijk een rustige nacht waarin we doorslapen een keer! Hoop dat mijn man ondanks de torax drain waar hij wel veel last van heeft wat kan slapen. Ben zo trots op hoe hij dit allemaal weer opnieuw doorstaat, echt diep respect !

liefs Nonnie ❤️