Lastige weekje

Vandaag was de begrafenis van de moeder van mijn wandelvriendin. Ze is afgelopen zondag overleden in een hospice aan de gevolgen van kanker. Deze komt binnen voor mij maar ook voor mijn man. In 2019 kreeg mijn man te horen dat er opnieuw plekjes waren op beide longen, haar moeder week later, foute boel….uitzaaiingen en bericht dat ze niet veel meer konden doen voor haar. Mijn man kreeg operatie en bestraling, heftige periode maar kwam er weer voor zover je kunt zeggen bovenop. Ook haar moeder dobberde door, chemo sloeg redelijk aan en de tumor gedroeg zich “rustig “, er was weer wat lucht, voor even. Dec 2020/ Jan 2021 mijn man opnieuw slechte uitslag op zijn rechter long. Haar moeder ging achteruit, de tumor was gegroeid en er waren allerlei complicaties, ze hebben zelf afscheid moeten nemen omdat de operatie die ze moesten doen te risicovol was. Ze kwam er doorheen en kabbelde weer wat op. Mijn man werd een bovenkwam weggehaald en ging ook weer door. Dec 2022/Jan 2023 mijn man kreeg weer een zorgelijke uitslag, ditmaal linkerlong. Haar moeder had fijne kerstdagen en oud en nieuw totdat ze zich 2 januari niet goed voelde. Op 3 januari is mijn man opnieuw geopereerd en hebben ze een taartstukje uit zijn linkerlong weggenomen. Op 3 januari is haar moeder opgenomen in hetzelfde ziekenhuis. Uitslag slecht….de uitzaaiingen hadden zich door haar hele longen uitgebreid en er was echt niets meer te doen. Mijn vriendin heeft ons nog sterkte gewenst en niets over de opname van haar moeder verteld omdat ze ons er niet mee wilde belasten. Mijn man is na paar dagen weer thuis gekomen en haar moeder is vanuit ziekenhuis door naar een hospice gegaan. Tijdens het wandelen spraken we veel over de ziekte, haar vader (die ik ook ken van het sporten) hoe moeilijk en hoe machteloos en hoe fijn die kleine mooie momenten zijn om te koesteren. Doordat haar moeder op een gegeven moment zo moeilijk aan te prikken was wist ik dat de daar iets voor hadden, dat had ik hier gelezen en dat hebben ze toen voor haar ook aangelegd zodat ze die ellende niet iedere keer hoefde te doorstaan. Dank want ook ik had daar nog nooit van gehoord en hierdoor maakt het ziek zijn toch weer wat dragelijker. Mijn vriendin is de laatste maanden vanaf januari niet veel mee geweest met wandelen, iedere dag is ze naar haar moeder gegaan. De zorg voor haar moeder en vader heeft ze vol liefde gedaan en voor haar en haar moeder zo waardevol. Vorige week zaterdag hebben ze haar in slaap gebracht, dit wilde ze zelf omdat ze voelde dat ze hard achteruit ging en bang was om te stikken. Zondagmiddag kreeg ik een Apple dat de moeder van mijn vriendin overleden was. Mijn man en ik waren van slag als je beseft hoe het gelopen is, bijna zelfde verhaal maar met een ander “einde”, ze is gewoon niet meer thuisgekomen nadat mijn man zijn operatie heeft gehad, hoe moeilijk, hard en vooral verdrietig. Afgelopen week ben ik er ook helemaal van uit mijn doen geweest en na mate de dag van de begrafenis dichterbij kwam hoe moeilijker ik ermee kreeg. Het was een mooie bijeenkomst, mooie woorden en muziek. Ook het nummer wat mijn man op zijn begrafenis wil draaien kwam voorbij, zo die komt dan wel even binnen. Haar moeder zei altijd “het is zoals het is”, en dat is ook zo, je doet er niks aan en je hebt niets te zeggen over hoe je ziekte zal verlopen en kunt alleen maar hopen en misschien een beetje geluk hebben. Ze heeft bonustijd gehad en daar vol van genoten. De volgende keer gaan we niet wandelen want we gaan met z’n drieën, want we wandelen altijd met z’n drieën koffie drinken. Met z’n drieën hebben we al 5 jaar een wandeling avond iedere week trouw, we praten, spiegelen, lachen, huilen en steunen elkaar zonder oordeel, we kunnen alles zeggen en dat is toch iets bijzonders. Vandaag was verdrietig maar we vinden steun bij elkaar.

Lieve mama van mijn vriendin wat waren er mooie woorden, foto’s en muziek, ja zelfs de zon scheen voor jou vandaag. Rust zacht mooi mens.

Liefs Nonnie ❤️