Over drie maanden…..

Vanmorgen bij de longarts geweest. Zover ze nu kunnen beoordelen hebben ze het weefsel weg kunnen halen. Dus niet nog een operatie gelukkig! Denk dat ze ons hadden kunnen opvegen als dat wel het geval was geweest, maar ook dan waren we er weer voor gegaan, tja, wat moet je anders? Over 3 maanden opnieuw een scan om echt zeker te zijn dat het weg is en vanuit daar verder kijken hoe verder. Natuurlijk ben ik en mijn man opgelucht met deze uitslag, maar het voelt ook zo vreemd. Mijn man zijn vertrouwen in zijn lijf is 0,000 procent. Het is moeilijk maar zo begrijpelijk (voor zover ik me dat überhaupt kan voorstellen) dat hij zich zo voelt. Ik praat erover alsof het de “normaalste “ zaak is, alsof het over iemand anders gaat. Je deelt het mede en houdt je groot, maar diep van binnen ben ik moe, verdrietig, boos en nog veel meer. Ik krop het op, denk ik? Hoofd omhoog en doorgaan met de “normale “ dingen van de dag, het kost me eigenlijk “moeite” om stil te blijven staan bij mijn gevoel en over wat er nou eigenlijk is gebeurd. Volgende week staat de afspraak bij de praktijk ondersteuner of heb ik het niet nodig? Gaat toch eigenlijk best “goed”? Of toch niet, hou ik me “groot” of wat voel ik nou eigenlijk. Ik merk dat ik het eigenlijk even niet zo goed weet, doorgaan want dat kan ik, positief blijven en niet  blijven hangen in dat het toch eigenlijk heel eerlijk wel pittig is wat we hebben meegemaakt. Over drie maanden scan en daarna waarschijnlijk weer over drie maanden scan enz. enz. enz….Het is al sinds 2020 dat het zo gaat, dat is hoe we ons “leven” leven.

liefs Nonnie ❤️